. Bepaald sympathiek is het concept van de No House Wine, want met de opbrengst van een drietal aldus genoemde wijnen wordt in Zuid-Afrika huisvesting gecreëerd voor kinderen die wees werden als gevolg van aids. De desbetreffende organisatie heet HomePlan, www.homeplan.org. De wijnen, uiteraard Kaapse, zitten verpakt in opvallende designflessen met schroefdop en bieden een goede kwaliteit. Mijn favoriet is de Pinotage Rosé, waarvan de vrij volle smaak niet alleen veel sappig rood fruit heeft, maar ook een hint van sinaasappel. Als eerste in Nederland heeft C1000 deze ‘huiselijke’ wijnen op het schap geplaatst, voor een kleine 5 euro.
. Wie met de auto op weg gaat naar het Franse zuiden doet er goed aan om ‘Richting Zuiden’ aan te schaffen van Tonny Eyk. Deze gids staat barstensvol leuke, vooral smakelijke adressen, al vanaf Luik. Hotels, restaurants, markten, lekkere winkels, musea, tips om ter plekke de week door te brengen – ze komen allemaal aan de orde. Tonny’s schrijfstijl is enthousiast. Al eerder schreef pianist, componist, entertainer, kookboekenverzamelaar en levensgenieter Tonny Eyk een gids voor onderweg in Frankrijk, maar deze nieuwe is uitgebreider en actueler. Het met kleurenfoto’s uitgevoerde werk verscheen bij House of Knowledge en kost een bescheiden 12,95 euro.
. Over rosé gesproken: ook in Nederland worden daarvan tegenwoordig zeer aantrekkelijke varianten gemaakt. In het bijzonder denk ik aan die van De Linie 2006, vervaardigd door Marius van Stokkom op diens wijngaard in het Brabantse Made. Tijdens een rosékeuring in Rotterdam eindigde deze wijn zelfs in de topdrie. Marius stelde hem samen uit twee blauwe druivensoorten, de helft pinot noir en de helft dornfelder. Rode vruchtjes, van frambozen en aardbeien vooral, domineren de sappige, plezierig frisse smaak en maken deze De Linie tot niet alleen een verrassende, maar ook een zalige zomerwijn. Afgehaald op het domein kost hij 8,50 euro per fles, maar op www.delinie.nl zijn ook andere verkooppunten te vinden.
. Nog zeldzamer is een Duitse witte wijn van het domein Georg Breuer, gevestigd in Rüdesheim, Rheingau. Het betreft de Orleans 2004, genoemd naar een vrijwel verdwenen druivenras dat vroeger echter volop in Duitsland werd geteeld. De wijn bood roostertonen, fruit van witte plus milde citrusvruchten, zachte zuren en een vrij vlezige structuur. Ik kreeg een fles aangereikt door Camiel Meijer, na een ontspannen lunch op het kadeterras van diens Brasserie Muiden, maar waarschijnlijk is de Orleans alleen bij Breuer zelf te koop – www.georg-breuer.com – en dan ook nog mondjesmaat.
. Iets anders over Duitse druivenrassen: in een mailing van Alex Storms Mertens wordt de huxelrebe geprezen als een ‘oeroud ras’ dat zorgt voor een ‘nieuwe wijnsensatie’. De huxelrebe, een kruising, ontstond echter in 1929, en werd pas vanaf 1950 aangeplant (in Rheinhessen, door een wijnbouwer die Huxel heette). Verkeerde, zoniet amateuristische voorlichting dus. Ik vroeg de desbetreffende wijnhandel om opheldering, maar kreeg geen antwoord – wat natuurlijk past in het plaatje.
. Een tevreden Vlaamse gebruikster van mijn Wijnscheurkalender 2007, Riet Vanhaeke, zond me de volgende, zelf bedachte wijnspreuk.
Wat was het gezellig en fijn
om met vrienden, kaas en wijn
heerlijk samen te zijn
zonder te denken aan de lijn.
. Hij is heel eigenzinnig, heel uitgesproken, maar tegelijk heel gedreven en talentvol: de in Frankrijk werkzame maar in België geboren wijnproducent Jean-Marie Guffens. Met zijn blanke Bourgognes, merk Verget, maakte hij internationaal furore, maar inmiddels vervaardigt hij ook kostelijke wijnen in de Lubéron. En dat zijn niet alleen witte wijnen, maar ook rosés en rode. Van dat laatste type verdient de Guffens Rouge Enfin 2005 beslist aandacht. Deze Vin de Pays de Vaucluse werd gelagerd in kleine en grote fusten, is energiek van karakter en trakteert de zintuigen op schakeringen van beheerste, rokerige houttonen, kruiden, bessen, zwart fruit, kruidnagel en een vleugje peper. Vooral aan tafel zal hij schitteren – en dat zeker gedurende een jaar of tien. Half september komt de jaargang 2005 beschikbaar voor 16,50 euro, maar wie nu intekent betaalt 15,45 euro. Sauter Wijnen in Bussum en Maastricht, www.sauterwijnen.nl.
. Een commentaar. We zagen dat een van onze verblijfsadressen in Ierland het Ballybunion Golf Hotel zou zijn. En dachten dus aan rustig gelegen etablissement naast een golfbaan. Bij aankomst bleek het hotel echter middenin Ballybunion te liggen, een nogal troosteloze badplaats, en zelfs vanuit onze kamer op de vierde etage was geen grasveld te zien – maar alleen daken, lege biertonnen en een vuilstortplaats waarin kraaien zich tegoed deden aan etensresten. Rust bood het bedrijf evenmin, want nogal wat kamers hadden last van tot laat gespeelde discomuziek. Voorts had onze kamer geen verwarming, terwijl het ’s nachts buiten 9 graden werd, en ontbrak een hendel van de douchedeur, zodat je die van binnen niet meer kon openen. Het enorme televisieapparaat bood slechts twee kanalen, aangezien een vorig jaar afgezwaaide antenne niet was vervangen. De eetzaal leek meer op een kantine, er ging van alles mis met en de kamerindeling en de kamersleutels – kortom, ellende. En dan te bedenken dat dit hotel ver lag van alles, zodat er heen en weer moest worden gereden naar en van de dichtstbijzijnde reisbestemming, soms twee uur in de bus. Deze ervaring deed ik op als deelnemer aan de groepsreis Het groene Ierland van Kras Stervakanties. De samenstellers van de reis hadden ook logistiek de zaak niet helemaal voor elkaar, met als gevolg veel te veel busuren, en in een groot hotel te Shannon bleek voor onze toch 25 mensen tellende groep het restaurant gesloten te zijn. We konden alleen terecht in de overvolle pub, waar door velen een uur of langer op de bestelling moest worden gewacht en – en sommigen hun maaltijd zelfs twee keer in nota werd gebracht. Gelukkig hebben we wel mooie kathedralen, kastelen, landhuizen en natuurparken gezien, en verschafte reisleidster Amieke op vriendelijke wijze uitstekende informatie, maar in enkele opzichten heeft Kras het verstrekte vertrouwen toch ernstig beschaamd. Af en toe leek het er zelfs op alsof men daar in Ammerzoden en Alkmaar absolute minachting heeft voor het welzijn van zijn klanten. Wanneer komt er eens een ombudsman of klachtenlijn voor de reiswereld?
