Valentijnsgedachte. ‘De meeste mannen zijn het erover eens: wijn werkt beter dan rozen.’ Gezien in St. Petersburg, Florida.
. James Halliday, een gerenommeerde Australische criticus, omschreef de wijnstijl van Penfolds als ‘rijk, mild fruit, altijd aan de rijpere zijde van het spectrum, met ook de invloed van eikenhout dat zich manifesteert met warme vanille en 
kruidigheid’. Het is mede dankzij deze stijl dat Penfolds een wereldmerk werd, goed voor een kleine veertig miljoen flessen per jaar. Verantwoordelijk voor dit volume is sinds 2002 de hoofwijnmaker Peter Gago (zie foto), die buiten het oogstseizoen zo veel reist dat hij tevens geldt als het gezicht van Penfolds. Hoewel het bedrijf wijnen voert va
n individuele wijngaarden, worden de meeste gecomponeerd uit druiven van verschillende akkers en vaak ook gebieden. ‘Mijn grootste uitdaging is duidelijk te maken dat mengen niet gelijk staat aan vals spelen’, stelt Gago (1957). Want juist door te mengen, zelfs voor de kostbare icoonwijn Grange, kun je extra dimensie creëren. ‘Vroeger maakten we bijvoorbeeld Chardonnays die alleen maar naar chardonnayfruit smaakten, maar tegenwoordig proef je méér.’Om dit te illustreren schenkt de – universitair geschoolde – Australiër de Koonunga Hill Chardonnay 2009 in, de meest verkochte witte wijn uit het ruim veertig soorten omvattende gamma. En inderdaad, we ontdekken meer dan alleen rijp fruit van witte en citrusvrucht
en. Zowel beheerste houttonen als kruiden zijn zacht aanwezig en leveren diepgang aan het geheel. Dit dankzij niet alleen druiven uit diverse regio’s, maar ook drie manieren van vergisting (in tank, met eiken staven en in grote fusten), terwijl bovendien de ontzurende, romig makende appel-melkzure gisting voor honderd procent plaatsvond. Een fles kost €8,99. De Koonunga Hill Shiraz Cabernet 2008 (zelfde prijs) heeft nog een andere eigenschap die kenmerkend is voor Penfolds’ rode wijnen. Namelijk ‘toegankelijk wanneer jong, maar uit goede jaren ook met rijpingspotentieel’. In zijn smaak biedt de wijn roostertonen, zacht kruidige houtaroma’s, wat vanille, rijp besfruit en een vleugje katjesdrop (€8,99). Het niveau stijgt nog met de vlezige, kruidig-fruitige en ook wat leder in zijn aroma hebbende Thomas Hyland Shiraz 2008, die in zowel Franse als Amerikaanse vaten werd opgevoed. En die €12,99 kost. Hetzelfde bedrag wordt gevraagd voor 
de Thomas Hyland Cabernet Sauvignon 2006, heel genereus en aimabel, terwijl de Bin 2 Shiraz Mourvèdre 2008 romig, zwoel fruitig en kruidig smaakt, alsmede naar toastachtig hout. Prijs €14,99. Zelf zien we het als een verwarmende wild- en winterwijn. ‘Weet echter’, zegt zijn maker, ‘dat dit de meest verkochte rode wijn is in Thailand; kennelijk past hij goed bij spicy gerechten.’ Koonunga Hill kun je vinden op www.gall.nl, terwijl de andere wijnen (soms ook van andere jaargangen) worden aangebodenj door Albert Heijn en www.ah.nl/wijndomein.
. De rode wijn van Gigondas kan zo overweldigen dat zijn kracht vergeleken wordt met die van ‘een aanstormende rinoceros’. Voor een deel is te danken aan de blauwe grenache, een als druif vermomde suikermachine die binnen de herkomstbenaming Gigondas driekwart van de aanplant vormt. Zuidelijk in het Rhône-dal vinden we het gehucht Gigondas – zevenhonderd zielen – tegen een beboste helling van de Dentelles du Montmirail, een bij Alpinisten geliefde bergketen met brokkelige contouren. 
De Romeinen waren hier al met wijnbouw actief. Naar verluidt zouden veteranen van het Eerste Legioen er met druiventeelt begonnen zijn, in de 1e eeuw v. Chr. Het is wellicht ook vanwege de wijn dat de nederzetting Iocunditas werd gedoopt, wat zoveel betekent als ‘Vrolijke stad’. Binnen het departement Vaucluse is Gigondas een der grootste gemeenten, met een oppervlak van rond de 2700 hectaren. Iets minder dan de helft daarvan, 1250 hectare, bestaat uit wijngaarden. In het verleden groeiden binnen Gigondas ook veel olijfbomen, maar sinds de strenge vorst van 1956 zijn die voorgoed verdwenen. Tegenwoordig is sprake van een monocultuur; de wijndruif heerst alom. 
Grenache en completerende rassen gedijen voornamelijk op plateaus aan de voet van Gigondas,
hoewel het gebied eveneens hellende akkers kent, terrasbouw en percelen die hoog in de Dentelles du Montmirail worden gecultiveerd. De lager gelegen gronden – toch nog minstens 160 meter boven zee – bestaan voornamelijk uit rosse klei die bezaaid is met forse, glad geslepen kiezelstenen. De miljoenen steentjes fungeren aan het oppervlak als even zovele oventjes die de overdag vergaarde zonnewarmte ’s nachts weer uitstralen. De rijping van in het bijzonder de grenache, die zon adoreert, wordt daardoor gestimuleerd. Er schijnt sowieso veel zon in Gigondas, ongeveer 2800 uur per jaar. 
Toen Gigondas in 1971 uit de overkoepelende herkomstbenaming Côtes du Rhône Villages werd gelicht en zijn eigen appellation contrôlée ontving, bracht de wetgever het maximale aandeel grenache terug tot 65 procent. Dat bleek een vergissing te zijn. De boeren protesteerden en bleven de voor hun wijnen zo kenmerkende grenache gewoon in de gewenste, grotere percentages gebruiken. De regel werd dus herroepen, en vandaag de dag kan grenache tot 80 procent van de melange uitmaken. Daarnaast werden kleine delen syrah en mourvèdre verplicht gesteld, voor samen ten minste 15 procent. 
Er zijn tientallen varianten van Gigondas te koop (zie de databank wijnimport van www.wijninfo.nl ), waarvan enkele een bijzondere aanbeveling verdienen. Een daarvan is Domaine Raspail-Ay uit het voor de Rhône voortreffelijke oogstjaar 2007, een wijn getypeerd door rijpe bessen, rode en zwarte vruchtjes, kruidig hout, specerijen, kracht en een fraaie finale. Deze Gigondas werd voor 80 procent van grenache vervaardigd en komt van een 18 hectare tellende bezitting (hoofdgebouw op de foto). Per fles €17,90 bij www.okhuysen.nl.
. Weinig wijnimporteurs hebben zo’n indrukwekkende staat van dienst als Erik Sauter, die deze maand zijn favoriete wijn-spijscombinatie onthult. Na universitaire leerperiodes in zowel Bordeaux als Trier trad hij anno 1964 in dienst bij de familiefirma Sauter’s Wijnkelders te Maastricht. Zes jaar later kreeg hij de algehele leiding. Naast zijn drukke bestaan als importeur werd hij ook wijnmaker en administrateur van Château Carcanieux in de Médoc, mede-eigenaar en wijnmaker van Domaine Mondivin in Hongarije, adviseur en medeaandeelhouder bij Maison Verget in de Bourgogne, vertaler van een Frans standaardwerk over wijn proeven, wijnconsulent, bestuurslid van de Académie Internationale du Vin en wijncolumnist. Na enkele jaren afscheid genomen te hebben van de (toen overgenomen) wijnhandel, kocht hij met twee kompanen het bedrijf ruim een jaar geleden terug – en gaf Sauter Wijnen een nieuw elan. Zijn culinaire combinatie beschrijft Erik (op de foto beneden in zijn privékelder) als volgt. Wanneer Hubrecht Duijker je vraagt een optimale wijn- en spijscombinatie aan te geven, dan verdient dit een uitgebreide inventarisatie. Het beschikbare, vineuze en culinaire spectrum is nauwelijks nog te overzien. Immers, op zeventienjarige leeftijd zat ik al in Bordeaux. De periode van intensief met wijn bezig zijn beslaat nu bijna – op twee jaar na – een halve eeuw. Bovendien heb ik er mijn leven lang veel plezier in gehad om in de keuken actief te zijn. 
En ik ben nog niet klaar of met pensioen gestuurd. Goede wijn en goed eten vormen een natuurlijke, gezonde en vreugde verschaffende combinatie. De vraag van Hubrecht valt middenin de winter – het seizoen van krachtige, boeketrijke en geëvolueerde wijnen en rijke, restaurerende gerechten. Hubrecht zette me enkele decennia geleden met doorslaand succes op het spoor van de Apremont toen ik op zoek was naar de geschikte wijn bij asperges. Nu schiet me het herhaalde en dwingende advies van François Laplace te binnen: eend en Madiran (gebiedsfoto bij Château d’Aydie). Om de juistheid ervan nog eens te ervaren heb ik een klassieke confit de canard klaargemaakt. Twaalf uur gaartijd in de oven op lage temperatuur (75 graden C.) in eendenvet, met verse venkel, wortel, ui, laurierbladeren, grof zeezout en wat peper. Het geheel in een aardewerken pot, het vet iets verlicht met een flinke scheut witte wijn, een Macabeo. De eend, na heel even goudbruin aanbakken, onder druk van een flinke wijngaardkei volledig ondergedompeld. Het klassieke recept schrijft een verblijf van zes maanden in de kelder voor zonder dat de pot de oven ingaat… Geserveerd met roze linzen. Drie wijnen heb ik erbij gehaald: Chateau d’Aydie 1996, een Madiran van Laplace, Chateau du Cèdre “Le Prestige’ 1996 uit Cahors en een Barbaresco van topkwaliteit. Namelijk de Vigneto Valeirano 2004 van La Spinetta. Alle drie ter beluchting gedecanteerd. De Italiaan was met afstand de grootste wijn. We hebben hem met plezier gedronken, maar hij combineerde het minst met het rijke, rustieke maar werkelijk heerlijke winterse gerecht. De tweede beste wijn was de Cahors. Vrijwel optimaal op dronk, maar toch nog bewaarpotentieel biedend. Het was ook de tweede beste wijn-spijscombinatie. Zonder de Madiran zou ik hem als een honderd procent aan te bevelen begeleider naar voren schuiven. Maar François Laplace had gelijk! Het rustieke van de Madiran, het hogere zuurgehalte, de geweldig smaakkracht en de inmiddels wat getemde doch nog zeer aanwezige tannines van deze Chateau d’Aydie 1996 bleken de juiste elementen om de glorieuze eend van repliek te dienen. Door dit unieke samenspel zullen wijn, gerecht en de combinatie nog heel lang in het genieters-geheugen opgeslagen blijven.
. ‘Een Weense wals en een goede wijn beide vragen beide om een encore’, zei Johann Strauss jr. Waarbij hij vast dacht aan Weense wijn. Want die bestaat. Zelfs nog voordat de Romeinse keizer Probus in de 3e eeuw wijnbouw stimuleerde op de heuvels rond Wenen, werd deze al op primitieve wijze beoefend door de Kelten. 
Wijn en Wenen zijn al zo’n tweeduizend jaar met elkaar verbonden. Ondanks de groei van de stad liggen bevinden zich binnen de gemeentegrenzen nog altijd een kleine 700 hectare met druiven-stokken. De meeste liggen ten noordwesten van het centrum, tussen de bebouwde kom en de uitlopers van het Wienerwald. In dat deel van de stad vind je ook fameuze wijnwijken, zoals Grinzig en Heilgenstadt, met hun talrijke Heurigen, de wijnlokalen. 
Nabij de beroemdste daarvan, dat van Mayer (zie foto Beethovenhaus), heeft Beethoven gewerkt aan zijn negende symfonie – met de lokale wijn wellicht als inspiratiebron. Zuidwestelijk van het stadshart, aan de voet van een beboste heuvel, groeien ook druivenstokken. Het is in de omgeving daarvan dat Richard Zahel (zie foto) in 2003 voor het eerst een wijn uitbracht met de naam Wiener Gemischter Satz. Deze term, later door ander producenten geadopteerd, was bedoeld om die van Heuriger te vervangen – want generatieslang werd vrijwel alle Weense wijn in de lokale Heu
rigen verkocht. Wat bleef was het traditionele mengen van diverse druivenrassen, bij Zahel dan ook nog afkomstig van 35 hectare binnen alle Weense wijndistricten. De gewone Zahel Wiener Gemischter Satz 2009 werd gecomponeerd uit chardonnnay, grüner veltliner, riesling – en is gewoon een heerlijke witte wijn. Verkwikkend van karakter, fris fruitig van smaak, met een hartig accentje van witte peper. Reken op €11,40. De Grüner Veltliner Riedencuvée 2009 à €10,75 komt van druiven die op diverse Weense wijngaarden werden geoogst. Het is een droge witte wijn met zowel pit als groen plus wit fruit en een vleugje mildheid, lekker hoor. 
Evenmin te versmaden is de vrij volle, enigszins notige, ook fruit een pepertje bezittende Grüner Veltliner Nussberg 2009, genoemd naar Wenens beroemdste wijngaard. En perfect bij Wiener schnitzel. Prijs €18,10. Maar de speciaalste wijn van al is de eerste Wiener Gemischter Satz Sekt 2009, een twaalf maanden gelagerde compositie van vier druivenrassen, waaronder gewürztraminer. Deze Weense wijn is fijn van mousse, prettig voorzien van wit fruit, enigszins mild, heel zuiver – en een feestelijke encore. Voor €23,50 te koop bij www.imperialwijnkoperij.nl.
. ‘Wat mijn advies is voor aspirant-sommeliers? Probeer alles en vergeet niet plezier uit te stralen. Als je gewichtig doet of aanmatigend, dan is dat de snelste manier om je klanten te verliezen en om zelf gedesillusioneerd te raken met je beroep.’ Aldus Larry Stone, die verantwoordelijk is voor de wijn in restaurant Rubicon te San Francisco.
. Als auteur word je soms geconfronteerd met ongelukkige verschrijvingen. Eén enkele letter kan een bepaalde term ineens een totaal andere, vaak ongewenste lading geven. Zo verscheen ooit in Het Parool een door mij geschreven artikel over een bepaalde bubbelwijn waarin had moeten staan wervelende belletjes, maar stond vervelende. Héél vervelend! Nog meer van dit soort éénlettermissers zijn de volgende:
wijsmaker in plaats van wijnmaker
konijntartaar in plaats van tonijntartaar
wijngebed in plaats van wijngebied
pappig in plaats van sappig
druil in plaats van druif
geweekte in plaats van gekweekte
Zwetser in plaats van Zwitser
culinare in plaats van culinaire
. Met in gedachten de grote Californische vakproeverij die volgende maand plaatsvindt, is het misschien goed om Ernest Gallo te memoreren, vier jaar geleden op bijna 
98-jartige leeftijd overleden. Met hem verloor de Amerikaanse wijnwereld een van zijn iconen.Want samen met zijn broer Julio, die in 1993 naar de eeuwige wijngaarden vertrok, stichtte Ernest in Californië een wijnbedrijf dat decennia lang he t grootste ter wereld is geweest. Na het opheffen van de Drooglegging, in 1933, gingen Julio en Ernest aan de slag. Van wijnmaken wisten ze eigenlijk niets. De kennis die ze vergaarden kwam voornamelijk uit folders die ze in een plaatselijke bibliotheek vonden. Maar ze waren wel slim, en begonnen als eersten betaalbare merkwijnen te creëren, wijnen van betrouwbare kwaliteit die zacht, soepel en vaak ook 
een beetje zoet smaakten (zie de foto van hun eerste kelder). Een van hun grootste successen werd Hearty Burgundy, letterlijk vertaald Hartige Bourgogne. Dit product smaakte noch hartig noch naar rode Bourgogne, maar was wel een prettige slobber-wijn. De Gallo’s waren ook de eersten om lang lopende contracten met druiventelers af te sluiten, om maar verzekerd te zijn van voldoende druiven tegen redelijke prijzen. En ze bouwden de grootste wijnfabriek ter wereld. Compleet met een eigen glasfabriek (op de foto onder). Ongeveer 25 jaar geleden was ik in Californië en nam de moeite om in Central Valley naa
r de saaie stad Modesto te rijden, want daar stond dat keldercomplex. Eenmaal op de oprijlaan werd ik echter gestopt door een veiligheidsbeambte die me sommeerde om rechtsomkeert te maken. Want onaangekondigde bezoekers waren niet welkom, nee, ook wijnschrijvers uit het verre Europa niet. In die tijd was Gallo namelijk een zeer gesloten bedrijf. 
Informatie werd niet of nauwelijks naar buiten gebracht, en in het imperium van de gebroeders Gallo heerste een bijna panische angst voor publiciteit. Het was zo’n beetje als destijds de Brenninkmeijers en hun C&A. Pas na de dood van Julio, dus in de jaren negentig, begon Gallo een meer open beleid te voeren. Dit was vooral te danken aan de derde generatie Gallo’s, een generatie die ook export begon te ontwikkelen – en die ontdekte dat de naam Gallo buiten Amerika volstrekt onbekend was en dus een verhaal behoefde. Deze ongeveer vijftien verwanten tellende generatie, die zichzelf G3 noemt, heeft ook de koers van het bedrijf verlegd – natuurlijk met de goedkeuring van peetvader Ernest. Tientallen jaren bracht Gallo vrijwel uitsluitend simpele massawijnen voort, maar dankzij de nieuwkomers, de jonge generatie, verschenen steeds meer kwaliteitswijnen. 
Het zogeheten fine wine program kreeg zelfs topprioriteit. Tot de opmerkelijkste klassewijnen behoren die uit Sonoma Valley, waar Gallo honderden hectaren bezit. In de eigen wijngaarden voert Gallo overigens een beleid dat milieuvriendelijk is en ook de natuur respecteert. Dat gebeurt op allerlei manieren. Soms bijvoorbeeld wordt toiletzeep gesmeerd op de staken aan het eind van rijen met druivenstokken. Dit met als doel herten op afstand te houden, aangezien deze de zeepgeur associëren met die van mensen. Bovendien krijgt elke hectare wijngrond een tegenpool in de vorm van een hectare ongerepte natuur. De familie Gallo nam in Californië ook enkele andere kwaliteitsproducenten ov
er, als Louis Martini en Mirassou, en betrekt inmiddels voor bepaalde merken ook veel wijn uit zowel Frankrijk als Italië. Het kwaliteitsbeleid heeft Gallo geen windeieren gelegd, niet alleen gezien de marktsuccessen in onder andere Engeland, maar ook omdat deze familiefirma als enige drie keer tot international winery of the year werd uitgeroepen, tot ’s werelds beste wijnbedrijf dus. Je zou kunnen stellen dat de erfenis van Ernest bepaald indrukwekkend is. In ons land wordt Gallo vertegenwoordigd door Walraven|Sax, www.walravensax.nl.
. De meest verkochte witte wijn in de cafés, brasserieën en restaurants van de stad Bordeaux is geen Entre-Deux-Mers of andere soort uit de eigen s
treek, maar Domaine du Tariquet Classic. Afkomstig uit het departement Gers. Herkomstbenaming Côtes de Gascogne. En gecreëerd op het immense, maar liefst negenhonderd hectare tellende domein van de familie Grassa.Sinds een jaar of vijf wordt dit geleid door twee broers. Armin (1976, zie foto’s) heeft als hoofdtaak het verzorgen van de wijngaarden, Rémy (1977) doet de rest. Maar beiden zijn betrokken hij keuren en componeren van alle wijnen. Hun vader Yves Grassa, die met de regionale witte wijn pionierswerk verrichtte en ook als eerste in Gers de chardonnay aanplantte, is inmiddels graanteler in Roemenië. 
Van de acht miljoen flessen die Domaine du Tariquet jaarlijks verkoopt is de overgrote meerderheid gevuld met witte wijn. Niet alleen omdat de doorgaans zanderige, diepe gronden en de verkoelende invloed van de Atlantische Oceaan dat bijkans dicteren. Maar ook omdat de ooit veel grootschaliger vervaardigde distillaat Armagnac als basis een lichte, vrij zure witte wijn als basis heeft. Alles, maar dan ook alles op de Grassa-bezitting is er op gericht om witte wijnen te maken met frisheid, fruit en niet te veel alcohol. ‘Dat is onze signatuur’, stelt Armin. Die ook aangeeft welke maatregelen genomen worden om dit doel te bereiken. 
Waaronder het het langzaam vergisten bij extreem lage temperaturen (beginnend bij 8 graden C.) en het consequent beschermen van zowel de verse geplukte trossen als de wijnen tegen zuurstof – op de meest verantwoorde manier. Zo wordt als antioxidant aan de druiven liever vitamine C toegevoegd (een kilo per zeventien ton) dan zwavel. Als we de Classic 2009 geschonken krijgen, een composite van ugni blanc en colom-
bard, ontdekken we een knisperend frisse, opwekkende, ongemeen zuivere wijn met groen fruit, citrus en slechts 10,5 procent alcohol. Tegelijk wordt duidelijk waarom deze Côtes de Gascogne zo geliefd is in Bordeaux. Want de eerste slok doet onmiddellijk verlangen naar de tweede. En hij is betaalbaar, €5 à €6. Behalve zijn Classic brengt Domaine du Tariquet andere lekkere wijnen voort. Zoals de de vieve Sauvignon Blanc 2009 , loepzuiver, vief, elegant en voorzien van zowel grassige als fruitige elementen, waaronder grapefruit. 
Prijs €6 à €7 per fles. Evenmin te versmaden is de toevallig ontstane Côté Tariquet, een blend van chardonnay en sauvignon blanc. De 2009 daarvan, die op €8 à €9 werd geprijsd, combineert frisse zuren met subtiele florale elementen, een vleugje plantaardigheid, sappig groen fruit en wederom weinig alcohol, slechts 11 procent. ‘Minder is meer bij ons’, voegt Armin nog toe. Althans wat betreft de wijnen. Want beide broers vervaardigen onder de naam Château du Tariquet ook diverse soorten Armagnac. Het zijn delicieuze digestifs, geurig, zacht en karaktervol. Voor de VSOP wordt €23,95 à €27,50 gevraagd. Verkoopadressen via sales@groupelfe.com
.Wat kaas en wijn betreft: zo ongeveer het ergste dat de Californische kok Jerry Comfort in een restaurant kan overkomen, is bij rode Bordeaux of Cabernet Sauvignon een bordje kaas te krijgen met daarop én Brie én druiven. Want zowel het milde, romige, proteïnerijke van de Brie als het zoete van de druiven doen de wijn geweld aan. Deze wordt zuurder, droger, krijgt meer bitters en verliest fruit. Evenzo vindt de voor het wijnhuis Beringer als adviseur werkende Comfort het volslagen onzin om rode Port te schenken als enige wijn bij een kaasplateau – want Por
t past alleen bij rijpe, zoute kazen, als blauwschimmel, overjarige Goudse en Parmezaanse. Na een gedegen studie ontdekte de Amerikaan dat verse, romige kazen als Brie het best door stevige, fruitige witte kunnen worden begeleid, of door zachte rode, als Pinot Noir en Bourgogne. En bij Franse geitenkazen zijn knisperend droge witte wijnen plus rosés op hun plaats. Bordeaux en dergelijk kunnen wel geschonken worden bij verse hartige, enigszins zoute kazen, waaronder niet te oude Goudse, gatenkazen en zeer romige als Chaource en Reblochon.
. Met ruim 17.000 hectare waar meer dan 335 miljoen druivenstokken groeien, levert Marlborough twee derde van alle Nieuw-Zeelandse wijn. Tegelijk is het de zonnigste wijnstreek. Maar niet de warmste, want vanuit Cloudy Bay valt koele oceaanlucht de regio binnen, wat leidt tot een lang groeiseizoen en aromatische druiven. Dit gunstige klimaat wordt gecompleteerd door een stenige, goed drainerende ondergrond, wat het plaatje perfect maakt. 
Het was met deze wetenschap dat Ruud Maasdam en diens vrouw Dorien Vermaas, beiden destijds actief in de IT-wereld, met hun jonge kinderen naar Nieuw-Zeeland verhuisden om in Marlborough een wijndomein te beginnen. Dat ze Staete Landt doopten, de naam die ontdekker Abel Tasman in 1642 aan Nieuw-Zeeland had gegeven. In 1996 kochten ze een appel- en kersenboomgaard. Grondonderzoek had aangetoond dat dit sterk stenige terrein uitermate geschikt zou zijn voor druivenstokken. Zorgvuldig werden voor in totaal 21 hectare niet alleen de druivenrassen geselecteerd, maar ook hun klonen. Zoals vier verschillende voor pinot noir: ‘Je moet de wijn imme
rs zo complex maken als je kunt’. Zelfstudie enerzijds en een een consulent anderzijds – ‘die een godsvermogen kostte’ – leerden Ruud (1958, zie foto) de kneepjes van het wijnmakersvak. Superieur in zijn soort is de Sauvignon Blanc 2009, sappig, grassig, fruitig en enigszins mineralig tegelijk, alsmede knisperend van karakter. Wereldklasse, eigenlijk, voor €12,95. Maar de door milde fruittonnen en milde roosteraroma’s getypeerde, aangenaam frisse Pinot Gris 2009 à €20,95 is eveneens prachtig, wat tevens geldt voor de rassige, loepzuivere Riesling Dry 2009 die €16,90 kost. Om maar te zwijgen over de energieke Chardonnay 2008, die behalve citrusfruit ook vanilleachtige houttonen bezit en op €15,40 is geprijsd. En de rode Pinot Noir 2008 smaakt zo lekker, naar vooral zwarte plus rode vruchtjes, dat het gezaghebbend wijntijdschrift Decanter hem tot wijn van de maand uitriep. Hiervoor betaal je €19,40. Abel Tasman had beter de naam Wyne Landt kunnen kiezen. Alle zijn te koop bij www.okhuysen.nl.
. Telmo Rodriguez werd een kleine vijftig jaar geleden geboren op een Riojaans wijndomein, La Granga Remélluri. Zijn leertijd bracht hij ten dele d
oor in Bilbao, om biologie te studeren. Daarna verwierf de Spanjaard het oenoloogdiploma op de universiteit van Bordeaux, met aansluitend drie jaar op Château Cos d’Estournel. Stages elders volgden, zoals bij de legendarische Jean-Louis Chave in Hermitage. Terug in de Rioja kreeg hij de leiding over La Granga Remélluri, waarvan de wijnen tot de beste van het land gingen behoren. De tengere, beweeglijke, rap sprekende wijnproducent raakte echter uitgekeken op de familiebezitting. Er was geen uitdaging meer – en juist die werd door hem gezocht. In 1994 nam Telmo daarom afscheid van Remélluri en stichtte sa
men met landbouwkundig ingenieur Pablo Vicente Eguskiza een nieuw wijnbedrijf: ‘Onze doelstelling was en is om overal in Spanje de best mogelijke wijngaarden te vinden, die op de best mogelijke manier te cultiveren, en vervolgens de best mogelijke wijnen te maken.’ Rodriguez gebruikt vaak het begrip rehabiliteren. Hij is ervan overtuigd dat in veel Spaanse streken het kwaliteitspotentieel van de vaak lang geleden geplante druivenstokken niet optimaal wordt benut. Beide partners ging eerst op zoek naar interessante wijngaarden. Kapitaal hadden ze aanvankelijk niet. Met de desbetreffende eigenaars werd derhalve deze afspraak gemaakt: wij geven aan hoe de akker moet worden bewerkt, wij maken de wijn, wij verkopen hem, en wij betalen je daarna. Voorts werd gestreefd naar het ontwikkelen van ‘een wijnfamilie’ per gebied. Telmo wilde beslist niet alleen kostbare topwijnen vervaardigen, maar juist ook redelijk geprijsde soorten in het jong te drinken en middensegment. Ze kosten dus minder dan een tientje – en vaak euro’s minder dan dat. Terwijl ze internationaal vaak hoge scores kijgen, zelfs van Robert Parker en andere wijngoeroe’s. Enkele aanbevolen soorten, alle van de jaargang 2009 (en binnenkort 2010) zijn de Basa uit Rueda, de witte Gaba do Xil Godello en de rode Gaba do Xil Mencía, beide uit Valdeorras, de verwarmende Dehase Gago uit Toro, de Gazur uit Ribera del Duero, de Al Muvedre uit Alicante (zie foto’s) en de Viña 105 uit Cigales. Verkoopinfo via info@pallaswines.nl.
Uit de gigantische etikettenverzameling van Bert Wentzel komt deze maand een label waarop Marylin Monroe staat afgebeeld. Bert schrijft erover:’De Amerikanen aarzelen niet om allerlei beroemdheden op wijnetiketten af te beelden. Na de film Sideways, waarin twee mannen in het Californische wijngebied Santa Barbara gaan proeven en hun afkeer voor Merlot spuien, werd als reactie een gigantische Merlot-proeverij georganiseerd. Dit gebeurde in mei 2005 op het terrein van Sterling Vineyards in Napa Valley. Daar zag ik voor het eerst wijnflessen met de afbeelding van Marilyn Monroe. De wijnen waren niet meer dan doorsnee, maar de etiketten zijn voor verzamelaars een must.’
*
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
