Minneapolis in de Amerikaanse staat Minnesota telt niet alleen talrijke theaters, maar ook een rijk scala aan restaurants. Een daarvan ligt naast het grote Guthrie theatercomplex en heet Spoonriver. De energieke eigenaresse Brenda Langton (foto) stelde persoonlijk de wijnkaart samen, met als criteria kwaliteit, variatie en verrassing. 
Zo selecteerde ze o.a. twee Grüner Veltliners, waaronder de lekkere Laurenz V (glas $8,50, fles $32), een zeldzame, eveneens uit Oostenrijkse afkomstige witte Rotgipfler en een rode Z
weigelt. Wijn uit de eigen staat ontbreekt evenmin, getuige de zachte, fraaie, van rijp zwart fruit en roostertonen voorziene Voyager 2009, geproduceerd op het domein Alexis Bailly ($29). Het was ook genieten van de sappige Ponzi Pinot Gris uit Oregon (glas $8,50, fles $32). Ingrediënten komen doorgaans rechtstreeks van de boeren. We proefden o.a. een smakelijk terrine van wilde champignons en pistachenoten ($8,50), een prachtige pâté van farm chicken met zelf ingelegde augurkjes ($9,50), superieure New York strip steak met verse groenten ($29) en excellente sockeye zalm uit de Copper River, ook weer met een mooie groentegarnituur ($27). Een blok verder is het smullen bij Sanctuary, waar Patrick Atanalian sinds 2007 de ‘nieuwe Amerikaanse keuken’ koestert. Zijn carpaccio van gerookte zalm met blokjes gekruide meloen en wat 
Sherry-azijn vormde een leuke variant op een bekend thema ($8). 
Terwijl nog meer smaak werd geboden door het vegetarische hoofdgerecht van o.m. jonge courgette (twee soorten), jonge aubergine, olijven, Feta en gegrilde artisjokbodem ($17). Ook de keurig opgemaakte beginschotel van gerookte Mozzarella met gele tomaat, rode tomaat en basilicumvinaigrette was vis- en vleesloos ($7). Met als contrast de tournedos van Angus rund, perfect bereid, perfect van structuur, perfect van smaak – een van de beste biefstukken ooit. Die vergezeld ging van een mosterdsaus, plakjes bacon en aardappelpuree. Op verzoek bleef de knoflook bevattende ananassalsa achterwege ($31). Als wijn erbij kozen we de Marietta Zinfandel 2010 uit Californië, in zijn soort eveneens perfect: vol, stevig en sappig, met kruidig fruit van zwarte vruchten, pruimen vooral (glas $10). Waar je ook verbazend goed kunt eten, lunch en diner, is in de immense Mall of America, het grootste winkelcentrum van de V.S. (in Bloomington, zuidelijke voorstad). 
Want daar is de Napa Valley Grille gevestigd, een warm en stijlvol ingericht etablissement (foto links) waar zowel de gerechten als de wijnen veel niveau hebben. Je kunt er bovendien zeven(!) verschillende wine flights bestellen, waaronder een van drie Californische bubbelwijnen $16). Chef-kok Keven Kvalsten is jong, talentvol en gedreven, dus eigenlijk alles dat hij bereidt is heerlijk. Of het nu een lunchmenuutje betreft (soep, spinaziesalade en een verrijkte kalkoensandwich à $14,50), een portobelloburger (met ook geitenkaas, gegrilde asperges, geroosterde paprika à $12) of een van de hoofdschotels. Bovendien selecteerde hij ambachtelijke kazen die je per drie ($14) of vijf ($17) kunt bestellen, een lunch op zich. Minneapolis heeft tevens een ter plekke befaamd ontbijtadres, de ondergrondse Hell’s Kitchen. Waar, bij vaak luide live muziek, traditionele
en minder gebruikelijke ontbijtschotels in ontzagwekkende porties worden geserveerd – en verorberd. Tot de laatste categorie behoort toasted sausage bread, een soort Kerstbrood waarin behalve noten en zwarte bessen ook koffie plus pittige worst van bisonvlees werden verwerkt ($3,95). Ik vond het verrassend lekker – net als eigenlijk alle maaltijden in het mooie Minneapolis.
Websites www.spoonriver.com, www.sanctuaryminneapolis.com, www.napavalleygrille.com, www.hellskitcheninc.com.
AUBERGE DE L’ILL (11/12)
In 2012 werd het kerkplein van Illhausern, Elzas, omgedoopt in het Place des Frères Haeberlin. Dit als kleine hommage aan chef-kok Paul en gastheer Jean-Pierre Haeberlin die vlak bij de kerk, aan de oever van de Ill, een van ’s werelds beste restaurants stichtten: de sinds 1967 met drie Michelin-sterren getooide Auberge de l’Ill. Voor de vijfde keer in vijf decennia heb ik er gegeten – en het was wederom feest voor zintuigen. In de eerste plaats vanwege de grote, glimlachende gastvrijheid. Die
ook wordt uitgestraald door Serge Dubs, een beroemde sommelier die zijn fenomenale kennis niet etaleert, maar alleen gebruikt voor vriendelijke suggesties. Bij onze lunch wilde ik niet te veel drinken, maar wel iets dat met de meeste gerechten mooi zou samengaan. Een Crémant d’Alsace dus? Goed idee, vond Serge. Maar welke van 
de vier? Serge adviseerde of de echt droge Extra Brut van Schaller & Fils, maar die kende ik al, of de Dopff Cuvée Julien, ‘altijd uitstekend’. Die werd het dus. Voor slechts €38 per fles, jazeker, in een driesterrenrestaurant. Jean-Pierre Haeberlin, inmiddels 87, liep nog altijd vrolijk langs alle tafels in de stijlvolle, met zachte, 
rustige tinten stijlvol ingerichte eetzalen (die uitzicht bieden op een bloemrijke tuin en het riviertje) en maakt nog steeds de aquarellen waarmee de menukaarten en zelfs de nota’s worden gesierd. Zijn oudere broer Paul (op het grote schilderij van Mühl dat in een van de eetzalen hangt) overleed in 2008, maar kreeg zijn zoon Marc als net zo talentvolle opvolger. Na 
vier kleine amuses, waaronder een lekker pompoensoepje met foie gras, ging het lunchmenu à €99 van start, met een klassieker. Ik had niet de terrine van ganzenlever of de kreeftsalade gekozen, maar de decennia geleden door Paul gecreëerde zalmsoufflé. Luchtig en zuiver van smaak, met een verfijnde, riante Riesling-saus. Het hoofdgerecht – weer was het moeilijk kiezen, nu uit duif, lam of kalf – werd en
combinatie van een kleine, perfect gebakken kalfsbiefstuk met een ravioli waarin gestoofde kalfswang. En de Crémant, die smaakte nog steeds. Toen de kaas. 
Niet een paar voorgeselecteerde stukjes op een bord, maar een volstrekt vrije keuze van de rijk gevulde kaastrolley. Alleen al vanwege de wijn werden het drie varianten van geitenkaas. Heerlijk, heerlijk. Direct daarna bracht men ons een schaaltje vol kleine snoeperijtjes, als overbrugging
naar het eigenlijke dessert, in dit geval vier bolletjes sorbet, variërend van groene appel tot mango, gepresenteerd in een doosje, alle puur en prachtig. Dat bezoektempo van eens per decennium is eigenlijk véél te laag.
Auberge de l’Ill, 2 Rue de Collonges au Mont d’Or. 68970 Illhausern, Frankrijk. Tel. (00) 3 89 71 89 00. Maandag en dinsdag gesloten, evenals de eerste week januari en de maand februari.
