. Voor de dertigste keer heb ik iemand benoemd tot mijn Wijnkoper van het Jaar. Het is een schouderklopje voor een importeur wiens werk ik bewonder, voor een wijnhandelaar die zich onderscheidt. Dit eerbetoon gaat naar Peter van Houtert, directeur van Verbunt Wijnkopers, wijnman in hart en nieren, wijnpromotor par excellence, bestuurder met visie, levensgenieter pur sang. Na zijn opleiding bij de Hogere Hotelschool Maastricht begon Van H
outert (1958, twee kinderen ‘en 27 jaar gelukkig getrouwd’) uiteindelijk als vertegenwoordiger bij Verbunt Wijnkopers in de wijnstad Tilburg. Waar hij eerst opklom tot nationale accountmanager en vervolgens (na enkele jaren wijninkoper voor Hema en De Bijenkorf te zijn geweest) tot commercieel directeur, belast met de supervisie over zowel de inkoop als de verkoop. Een belangrijk onderdeel van die verkoop is het sturen en steunen van de Wijnkring, een ruim honderd wijnspeciaalzaken tellend verbond dat in 1982 door Verbunt werd opgericht. De Wijnkring betrekt hoogwaardige exclusiviteiten via Verbunt, terwijl de groepering communiceert via o.a. een eigen website en een eigen wijntijdschrift, beide eveneens afkomstig van Verbunt. Anno 2010 werd het Tilburgse bedrijf overgenomen door Mijndert Pon van de Salentein Holding, maar Van Houtert behield zijn functie. Over het inkoopbeleid zegt hij zelf ‘Wij gaan voor langdurige relaties met onze producenten. Echte partnerships dus. Voorts staat een goede prijs/kwaliteit voorop. Het grootste gevaar in ons vak is dat je snel kunt vervallen tot hobbyisme. De scheidslijn tussen rationeel met wijn omgaan, dus gewoon geld verdienen, en emotioneel met het product omgaan, is dun. Ook bij mij, en dat heb ik in de loop der jaren ook moeten bijstellen. Een assortiment moet beheersb
aar zijn; daar kijken wij
heel goed naar. In dat opzicht heeft Ciska van Nispen, mijn collega, een indeling gemaakt die wij gebruiken om onze producenten/wijnhuizen een plaats te geven in onze strategie. Daarbij hebben we zowel ruimte voor volumepartners als voor iconen. Dus naast de leuke schenkwijnen van Advini heeft ook de icoon Markus Molitor een goede positie bij ons. We selecteren onze wijnen op beurzen en tijdens onze reizen. Daarbij proeven we altijd met een team van ons bedrijf. Dit team bestaat uit echte professionals én gewone wijnliefhebbers. Ik beslis nooit alleen of we een wijn opnemen of niet. Het succes van ons assortiment is een succes van ons team!’ Ondanks zijn drukke baan heeft Peter tijd kunnen vinden om sinds 1998 te doceren aan de Wijnacademie (voor het diploma vinoloog, over de Languedoc), terwijl hij sinds 2011 bovendien voorzitter is van Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren ofwel KVNW. Waar hij de nodige uitdagingen ziet.
‘Door het wegvallen van de Productschappen, in ons geval het Productschap Wijn, zijn er veel veranderingen waarmee de KVNW te maken krijgt. Volgend jaar bestaan we al 115 jaar, toch zullen we veel meer naar buiten moeten treden om onze stem te laten horen. In de veranderende wereld om ons heen is dat noodzakelijk. Op dit moment vertegenwoordi
gen we met 120 leden ongeveer 75 procent van het wijnvolume in Nederland. Dat moet nog meer worden, willen we in Den Haag echt een vuist kunnen maken. Denk aan bijvoorbeeld onze strijd tegen de accijnsverhoging, werken met de stichting Skal (biologische productie), de regelgeving, enzovoorts.’ En heeft de wijnkoper van het jaar nog hobby’s, zo ja welke? ‘Jazeker: klassieke muziek. Ik bezoek met regelmaat concerten en heb zelf een grote verzameling cd’s en platen. Verder ben ik lid van het eerbiedwaardige Tilburgse Sigarengenootschap Heerenleed , lees ik heel graag en zijn koken en lekker eten en drinken ook dingen ik erg graag doe.’
Uit het assortiment van Verbunt (www.verbunt.nl) en de Wijnkring (www.wijnkring.nl) heeft Peter van Houtert zelf enkele van zijn favoriete, tevens representatieve wijnen geselecteerd.
Meursault Les Clous 2010, Pascal Prunier-Bonheur – Een nog jeugdig frisse, sappige, gave witte Bourgogne, bijna mineralig, met een ondertoon van groen fruit en roosteraroma’s (€39,50).
R
iesling Wehlener Klosterberg Kabinett 2011, Markus Molitor, Mosel – Tegelijk opwekkend fris, gracieus en mild fruitig, met een zekere mineraliteit (€19,95).
Petit Verdot 2010, Masseria Trajone, Lazio – Vatgelagerde maaltijdbegeleider met in zijn vlezige, nahangende smaak zowel zwart fruit als iets van katjesdrop (€8,50).
Edición Limitado 2009 Crianza, Ramón Bilbao, Rioja – Nog zeer vitaal, met fruit van bessen en zwarte vruchtjes, naast wat milde vanille en zacht kruidige houttonen (€14,95).
Montes Alpha Cabernet Sauvignon 2010, Valle de Colchagua – Verleidelijk lekkere, stevige, evenwichtige Chileen die trakteert op licht gekruide, rijpe cassis (€15,75).
Tempo 2010, Morellino de Scansano – Ongefilterd en afkomstig uit Toscane. Besfruit en kruiden vormen samen een prettige combi; dit is een echte eetwijn (€15,25).
Salentein Numina 2011, Valle de Uco – Klassiek opgevoede, uit vijf Bordeaux-rassen gecomponeerde Argentijn, fruitig kruidig, met wat hout en zeer geconcentreerd (€23,25).
Graham’s 20 Year Old Tawny Port – Klassieke, prachtige Fine Old Tawny, elegant, verwarmend, rijk en zacht fris tegelijk; notig bovendien, met ook rozijnen (€39,95).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. Wat een genoegen om een paar uur te praten en te proeven met Gordon Russell (1959), een v
an Nieuw-Zeelands beste wijnmakers. Al 21 jaar vervaardigt hij in de wijnen van Esk Valley, een in Hawke’s Bay gevestigde, wit geschilderde winery. Deze werd acht decennia geleden gesticht en ongeveer een kwart eeuw geleden overgenomen door George Fistonich. de onlangs weer eens gelauwerde (door de Rabobank in Australië) eigenaar van Villa Maria. De ooit stadsplanning studerende Gordon ‘kan de wijnen maken in de stijl die ik wil’. Hij streeft hij naar intens aromatische, goed gestructureerde, evenwichtige witte en rode wijnen. Waarin hout nimmer een hoofdrol speelt. En die ook altijd een levendige frisheid hebben. Wijnen bovendien ‘die lekker weg drinken en waarvan de fles zo leeg is; als men ze omschrijft als “delicieus” vind ik dat een groot compliment.’ Dit alles wordt bereikt door veel zorg in de wijngaard, door frequent gebruik van natuurlijke gisten en door veelal handmatig te werken. Vaak ook gebeurt dit traditioneel, in de bijkans historische, met betonnen kuipen toegeruste kelder van Hawke’s Bay.
De helft van de kuipen staat ondergronds, wat een koelend effect op de fermenterende wijn heeft. Zoals gemeld werkt Gordon met natuurlijke gisten. Dit jaar heeft hij ze zelfs uit de wijngaarden gehaald, met gesteriliseerde apparatuur. Sinds 2007 wordt voor Esk Valley ook wijn gemaakt in Marlborough, binnen de daar gesitueerde kelder van Villa Maria. Het accent dan ligt op Sauvignon Blanc, een wijnsoort die Gordon in eerste instantie zocht voor de Amerikaanse markt. Het betekent wel dat de wijnmaker gedurende de oogstperiode regelmatig van Hawke’s Bay, op North Island, naar Marlborough moet vliegen, op South Island, meestal op een dag heen en weer. Zijn stijl van wijn maken beschrijft hij als ‘bedachtzaam’ en als ‘wijnen bouwen rond hun zuren’. Zodoende ontstond de Esk Valley 
Sauvignon Blanc 2012 uit Marlborough (links), een zeer opwekkende en toch goed gevulde wijn met laag na laag van plantaardige, grassige elementen en groen fruit. Adviesprijs €13,50. De verrassende Esk Valley Chenin Blanc 2012 is afkomstig van een organisch gecultiveerde akker in Hawke’s Bay en combineert op hoogst aangename, evenwichtige wijze frisse zuren met mild wit fruit. Deze wijn kost €12,50 per fles. Uit dezelfde streek stamt de Esk Valley Chardonnay Winemaker’s Reserve 2012, een knappe, op vat gefermenteerde (met natuurlijke gisten) en gerijpte wijn die behalve rokerig hout en groen fruit de mineraligheid en de 
klasse biedt van een goede Chablis. Reken op €22,50. Ook de acht euro goedkopere Esk Valley Pinot Noir 2012 uit Marlborough zou ik minstens zo graag schenken als een goede Bourgogne. Dit gezien zijn frisse fruit van bessen en diverse rode vruchtjes, zijn beheerste roosteraroma’s en zijn vrij zachte, tegelijk volle smaak. De Esk Valley Syrah 2010, we zijn weer in Hawke’s Bay, heeft meer de stijl van een Côte Rôtie of Hermitage dan van een Australische Shiraz. Het is een ware wildwijn, levendig, met zwart plus 
rood fruit, wat laurier, een keurige dosis hout en een vlezige structuur. Hiervan bedraagt de prijs doorgaans €15,50. Daartegen deed de iets goedkopere bestseller (zevenduizend dozen) Esk Valley Gimblett Gravels Merlot Cabernet 2011, wederom een Hawke’s Bay (foto boven), duidelijk denken aan een goede Bordeaux dankzij de combinatie van bes fruit, zwarte vruchten, donkere aroma’s, niet overdreven roostertonen en een fraaie harmonie. Conclusie: Ask voor Esk. Adressen via www.eskvalley.nl.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
CRUISEN NAAR CANADA
. De cruisehaven van Boston. Eenmaal aan boord van de Veendam (www.hollandamerica.com) is alsof je in een warm bad bent gestapt. Het is half een ’s 
middags en glimlachend zegt een steward:’Welkom aan boord, u kunt lunchen in het Lido restaurant op de elfde floor.’ Wat we graag doen, in de zon op het achterdek, met gerookte zalm op een vers broodje en een brioche van eendenleverpâté. Onze hut, pardon stateroom, is inmiddels op orde gebracht, de koffers werden bezorgd. Als het schip met zijn 1258 passagiers en 560 bemanningsleden langzaam wegvaart, richting Canada, blijft de brokkelige skyline van Boston nog geruime tijd in beeld. Het diner ’s avonds in de grote Rotterdam Dining Room brengt smakelijke zaken als een 
minischoteltje van tonijn- en zalmtartaar, gevolgd door een heerlijke vegetarische risotto met verschillende bereidingen van wortel. Van het bestelde wine package (drie flessen, met korting) past de Danzante Pinot Grigio prima bij het eveneens Italiaanse hoofdgerecht. Net als de Errázuriz Estate Merlot dat doet bij ons dessert, de karaktervolle Ossau-Iraty, 
een halfharde, licht kruidige schapenkaas uit Frans Baskenland. De dag wordt afgesloten met een korte, maar spetterende muziekshow van alle aan boord optredende zangers, dansers en musici. Canada, here we come. Eerst wordt wel nog aangelegd in Bar Arbor waar veel Amerikanen hun zomervakantie doorbrengen, en dat al generatieslang. Veel welgestelden ook, waaronder de Rockefellers. Voor niet-miljonairs zijn er zowel talrijke hotels als bed & breakfasts beschikbaar. Het op Mount Desert Island gelegen plaatsje leeft niet alleen van toeristen, ook van kreeften. 
Overal rond het nogal grillig gevormde eiland worden deze schaaldieren gevangen, Net als in heel Maine, de staat van Boston en Bel Arbor, waar circa 6800 officieel erkende lobster vissers een vergunning hebben. Tijdens het seizoen kun je dus overal in Bal Arbor kreeft eten plus veel ander zeefruit. In het West Street Café, een van de d
rie dozijn eetgelegenheden ter plekke, lunchen we bijvoorbeeld met grote garnalen en een crab cake sandwich, waarbij een glas witte, lichte frisse 
Vinho Verde zeer past. Achter het havenplaatsje met zijn vele Victoriaanse panden rijzen 26 lage bergen omhoog, met als belangrijkste Mount Cadillac (ruim 465 meter). De top daarvan is een favoriete bestemming vanwege het uitzicht over enkele van Maine’s ongeveer zesduizend eilandjes. Het stenige, met laag geboomte en struikgewas begroeide massief vormt onderdeel van het 
Acadia National Park waar 320 soorten vogels werden gesignaleerd. Bijzonder is dat alle grond van dit nationale park door rijke particulieren werd gedoneerd. Alleen al John D. Rockefeller schonk bijna 2800 hectare. Met twee à drie miljoen bezoekers per jaar is het een van Amerika’s meest bezochte nationale parken. Sterk en knap op Bel Arbor toegespitst is die avond de boordshow van pianist/componist/ zanger Dale Gonyea die ter plekke liedjes heeft geschreven over het stadje, ook nog in de stijl van Elvis Presley, Frank Sinatra en andere bekende vocalisten. In het perfect geoutilleerde theater zullen de komende dagen optredens volgen van allerlei andere begaafde artiesten, met als hoogtepunt de conferences van Julie Barr.Met Halifax hebben we Canada bereikt. Het was hier vandaan dat tijdens de Tweede Wereldoorlog talrijke konvooien naar Europa vertrokken. Churchill kwam er regelmatig op inspectie, vandaar zijn meer dan levensgrote standbeeld. Het hart van Halifax bestaat niet uit kantoren noch wolkenkrabbers, maar uit een prachtig park, de Public Gardens. Dit werd aangelegd 
in Victoriaanse stijl, dus met o.a. verhoogde bloemperken , een fontein, banken en een muziekkapel. Tien jaar geleden verwoestte een orkaan grote delen van dit park, maar een inzamelactie onder de bevolking bracht binnen twee dagen voldoende geld op voor een volledige renovatie. Boven de stad verrees in de 19e eeuw een citadel, tegenwoordig een aardig uitzichtpunt, met aan de voet ervan een witte klokkentoren (foto). Totaal contrasterend met het grote bolwerk is het Ierse kerkje op een nabije begraafplaats. Aan het fort werd 
bijna dertig jaar gebouwd, aan het religieuze pandje één enkele dag. Over kerkhoven gesproken: in Halifax kregen zo’n 150 slachtoffers van de Titanic hun laatste rustplaats. In het Maritime Museum, of the Atlantic is veel te vinden over deze in 1912 gebeurde ramp. Vijf jaar later ontplofte in de haven een munitieboot. 
De explosie was zo hevig dat een anker van meer dan 500 kilo bijna vier kilometer wegvloog. Een groot deel van de stad ging toen verloren, maar op loopafstand van de cruisehaven bleef een wijk gespaard. Daar staan dus nog tientallen kleurige, typisch Victoriaanse huizen, destijds bedoeld voor de arbeiders- en middenklassen. Halifax draagt twee bijnamen, City of Hills en Blueberry Capital of the World. Schreef Fats Domino hier misschien zijn Blueberry Hill? Je treft er dus alle mogelijke producten van bosbessen aan, waaronder thee. Behalve in de Public Gardens is het prettig flaneren langs het waterfront, over een 
boardwalk met aan een zijde allerlei winkels en horecazaken. De lekkere dorst kan worden gelest bij een paar plaatselijke brouwerijen en de lekkere trek gestild in restaurants als de Bluenose II (dicht bij het waterfront) waar een kreeftmenu ongeveer C$30 kost. Zelfs de McDonald’s in Spring Garden Road, de bekendste winkelstraat, serveert kreeft – in de vorm van een McLobster. Maar ook aan boord kunnen we genieten van zeefruit (foto links). Heel capabel, en met aardige dagelijkse praatjes over het geluidssysteem, voert de 
Nederlandse kapitein Peter Bos ons naar Sydney. Helaas heeft dit plaatsje geenszins de allure van zijn Australische naamgenoot. Het vormt een saai, nogal kleurloos geheel met slechts enkele oude panden, waaronder die van het Jost Heritage House Museum en de oudste nog 
staande kerk van oostelijk Nova Scotia, die van St. Patrick (1830, foto rechts). Langs de hoofdstraat bevindt zich een galerie waar sieraden en schilderijen van lokale kunstenaars worden geëxposeerd. In een grote, door de overheid gedreven slijterij, NSLC gedoopt, op een kwartier lopen van het schip, vinden we zowaar tientallen wijnen uit Nova Scotia, de Canadese provincie 
waarbinnen ook Halifax ligt. Een deskundig personeelslid recommandeert de witte Tidal Bay 2012 van het jonge, nu drie jaar operationele domein Luckett Vineyards (foto onder). Het blijkt een zeebriesfrisse, enigszins naar grapefruit smakende, aantrekkelijke wijn te zijn (waarvoor C$18,40 werd betaald). Ook de NS Red van Grand Pré, het toonaangevendste wijngoed van Nova Scotia, geeft genoegen, dankzij flink wat besachtig fruit plus specerijen (prijs C$13,05). Verrassend eigenlijk dat in dit maritieme, ’s winters ijzig koude en ’s zomers zelden hete deel van Canada kwaliteitswijnen kunnen worden gecreëerd. Wijn, maar dan uit de Amerikaanse staat Washington, speelt een hoofdrol tijdens ons diner die avond, in The Pinnacle Grill, het specialiteitenrestaurant van de Veendam (foto linksonder, dinersupplement $25). Want we bestellen bij ons 
vismaal een flight van vier wijnen gemaakt op Chateau Ste Michelle, een mousserende, twee witte en een rode (slechts $12). Eerder trakteerde de Nederlandse hotelmanager Don Habets ons op de formidabele, zacht kruidige Banfi Brunello di Montalcino 2007 ($114) die schitterde bij gegrilde lamskoteletten – pure verwennerij. Daags na Sydney legt de Veendam aan in het historisch rijke Charlottetown, de geboorteplek van Canada. Het is hier dat de staat werd gesticht. Het imposante plaatselijke Province House, geboorteplek van de confederatie, is nu een museum. In de woonwijk tussen 
de haven en het stadshart, zoals langs Great George Street, staan houten huizen die in pastelkleuren werden geschilderd. Ertussen prijkt de hoge, spitse toren van de St. Dunstan’s basiliek die van binnen eigentijdse 
glas-in-lood vensters heeft. Er schuin tegenover, op nummer 12, is het smullen met de ogen in de grote Pilar Shepard Art Gallery, waar schitterende schilderijen van kunstenaars als Larry Horowitz en Paul Haeley aan de wanden hangen. Even verderop, in de voetgangerszone van Richmond Street, ontdekken we een tweede, kleinere galerie vol Canadese kunst, Details Past & Present. Moderne kunst uit eigen land wordt via wisselende 
exposities getoond in het Confederation Centre of the Arts. een cultureel complex
naast het Province House. Waar de toegang gratis is en je ontspannen kunt lunchen in het patiorestaurant Mavor’s. Tijdens het seizoen wordt op veel plekken in Charlottetown kreeft geserveerd, want rond het Prince Edward Island waarop deze stad is gesitueerd wordt veel kreeft gevangen. Een daarin gespecialiseerd, aan de haven geleden etablissement is Lobster on the Wharf. En in een winkel zagen we zelfs chips met een kreeftensmaak. Na nog eens twee nachten en een volle dag varen over de St. Lawrence River arriveren we op onze eindbestemming Québec – waarover meer volgend voorjaar, als de daar zeer koude winter voorbij is
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. Degene die deze maand zijn favoriete wijn-spijscombinatie onthult zou je de stille kracht achter de Nederlandse wijnmarkt kunnen noemen. Want als agent bemiddelt hij voor zo’n 
30 miljoen flessen per jaar. Zijn naam is Marnix Engels, mede-eigenaar van De Waal, Zey & Engels (in Voorburg, foto onder) – waar hij in 1979 begon ‘zonder enige kennis van wijn’. En vervolgens werd opgeleid door wat hij zelf graag de ‘grand cru van de Nederlandse wijnhandel’ noemt, de heer B.P. de Waal. Aanvankelijk droeg het bedrijf ook alleen diens naam. Marnix verwierf ook het diploma van vinoloog, had tijdelijk een eigen wijnagenturenzaak en werd beëdigd wijnmakelaar en –taxateur. Behalve voor De Waal, Zey & Engels (dat Frederic van Mijnsbrugge als tweede vennoot heeft) is Marnix actief met andere, voornamelijk vineuze projecten, zie www.wine-adventures.nl, waaronder het Provençaalse Domaine de Camparnaud (dat in een volgend magazine ter sprake komt). Over zijn smakelijkste culinaire combinatie schrijft hij het volgende. Door de klassieke achtergrond van ons kantoor heb ik een voorkeur ontwikkeld voor klassieke wijnen – en kies ik dus ook nooit voor ‘De Nieuwe Wereld’ aan tafel. Thuis wordt bovendien de maaltijd aangepast aan de wijnen. 
Mijn favoriete diner begin ik graag met een aperitief van Champagne of een frisse witte wijn uit bijvoorbeeld Rueda of een Bordeaux Sauvignon. Vervolgens kies ik een voorgerecht, liefst oesters, dat begeleid kan worden door een frisse stijl Bourgogne, met preferentie voor Meursault, maar zonder een overkill aan hout. Als hoofdgerecht kies ik bij voorkeur een mooie ossenhaas van Angus of Blonde d’Aquitaine waarbij dan een oudere Bordeaux komt (uit de jaren -80 of -90), denk aan een Pauillac of Pomerol. Voor de kaas (Nederlandse graag) ga ik terug naar witte Bourgogne, in dit geval een vette van het niveau Puligny-Montrachet, bovendien graag een wat wat oudere. En aangezien ik nooit een toetje neem, sluit ik af met een millésimé Champagne. Daarmee is mijn avond perfect geslaagd. Overigens doe ik dit niet ieder weekend zo!
VINOSTALGIE (19)
Op deze oude prentbriefkaart van het departement Hérault kom je heel wat namen tegen van dorpen waar tegenwoordig goede wijn wordt gemaakt, zoals Aniane, Pézenas en St. Chinian. De meest gerenommeerde, uit Hérault afkomstige wijnen van toen waren de versterkte zoete Muscats uit Frontignan en Lunel, waarvan ook enkele flessen rechtsonder staan afgebeeld.
De beroemde Formule I coureur Mario Andretti heeft een deel van zijn fortuin belegd in een ongeveer 17 hectare tellende wijngaard binnen Napa Valley, het beroemdste wijngebied van Californië. Samen met wijnmaker Bob Pepi maakt hij daar sinds 1996 wijnen van druivenrassen als pinot grigio, chardonnay, zinfandel, primitivo, merlot, cabernet sauvignon en muscat. Getrouw zijn Italiaanse afkomst hebben deze wijnen de flair van zijn geboorteland. Dit schrijft Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit etiket selecteerde uit zijn omvangrijke verzameling.
[socialring]
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
.
