. Als zoon van een kruidenier is Kees de Niet, commercieel manager van DGS Wijn, opgegroeid tussen de Kellergeister, Caveau en Alte Weintradition. De bezoeken met zijn vader aan de stand van Siebrand op de ROKA i
n Utrecht maakten veel indruk “ maar het heilige vuur brandde nog niet in mij los”. Dat kwam pas veel later. Na een opleiding aan de lagere- en middelbare detailhandelsschool ging Kees commerciële economie studeren aan de Hogere Economische School in Rotterdam. In het afsluitende jaar liep hij stage bij een Rotterdamse zelfbedieningsgroothandel waarvan de eigenaar veel belangstelling had voor wijn. Op uitnodiging van een importeur (Niels de Veye) nam hij de stagiaire mee naar de Vinexpo in Bordeaux. Het jaar was 1985. Naast het imposante wijnaanbod heeft het privédiner op Château Batailley met Emile Castéja (tevens eigenaar van het wijnhuis Borie-Manoux) een onuitwisbare indruk op Kees gemaakt. “Aan een ovale tafel met zes personen en in elke hoek van de kamer een bediende werd het diner geserveerd. Het hoogtepunt van de avond was het openen van een magnum Batailley 1959, mijn geboortejaar. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug, wat een geweldige ervaring.” Direct na zijn studie kon Kees aan de slag bij zijn stageadres “en na een jaar wist ik het zeker, ik wil nog meer wijn.” De volgende stap werd Jacobus Boelen waar hij eerst als hoofdverkoop binnendienst en daarna als national accountmanager werkte “met fantastische wijnhuizen als Mondavi, Antinori, Masi, Hugel, Paul Jaboulet, Roederer en Charles Heidsieck”. Na acht jaar maakte hij de overstap naar drankengroothandel Drankenland en V.d. Toorn in Meppel, waar Wijnkoperij De Jong het gezicht moest worden van de slijtersgroothandel. “Een hele leuke tijd, maar met iets te veel invloeden van jenever voor mij. Toen Pim Nolen van DGS Wijn mij vroeg om de gelederen te komen te versterken heb ik dit met beide handen aangegrepen en inmiddels werk ik al meer dan 16 jaar voor het leukste wijnbedrijf van Nederland.” Hoewel ik wijnen op alle niveaus ben gaan waarderen, hebben mijn genen waarschijnlijk toch bepaald dat ik de zoektocht naar betaalbare wijnen het leukste ben blijven vinden. Zo is een absolute favoriet wijn van mij de Castel Firmian Teroldego Rotaliano. Een wijn die in combinatie met een door mijn vrouw bereide risotto met paddenstoelen bijna het gevoel van 1985 kan evenaren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ZWARTE KRATERS, GEEL GESTEENTE,
GROENE VALLEIEN EN WITTE TOPPEN
. Oostelijk Idaho en westelijk Wyoming vormen samen een soort schatkamer, niet wat betreft geld of goud, maar van de natuur. Die dan ook nog een 
bijna caleidoscopische variatie kent. Met als startpunt de beroemde Sun Valley, betrekkelijk centraal in Idaho (zie vorige maand) is het ongeveer een rijden in zuidoostelijke richting naar een bijzonder natuurmonument, Craters of te Moon. Dit bestaat uit drie golvende zeeën van zwarte lava, onderbroken door kraters, grotten en lage heuvels. Helemaal onvruchtbaar is het niet, want het zwart wordt onderbroken door lichtgroen sagebrush (lage saliestruiken) en donkergroene dennenbomen. Je kunt er deels doorheen rijden, deels langs rijden via Highway 26 (20/93), maar ook in wandelen en zelfs kamperen. Wel onthouden dat tot laat in het jaar sneeuw voorkomt. En als die dan later op dag door de zon verdampt, lijkt het alsof het terrein licht aan het koken is. Over koken gesproken: aan favoriet lunch adres bij veel Craters-gangers ligt in Arco, een landelij
k dorp op 30 kilometer noordoostwaarts en te bereiken over een enorm plateau waar geen boom te zien is, maar wel hier en daar eenzame berg of vulkaankegel, soms met met wolken rond hun top. De bekendste en imposante van deze steenmassa’s is Big Southern Butte (foto). Het landschap doet denken aan dat van bijvoorbeeld Arizona. In Arco is Pickles Place gevestigd, een sober, 
buitengewoon basic ingericht etablissement dat er niet alleen prat op gaat ‘famous fried’ augurken te serveren (kleine portie $4,29), maar bovendien ‘home of the Atomic Burger’ te zijn, een mega-hamburger met champignons, uien een hele pittige saus ($9,99). Uit zelfbehoud hebben we ons beperkt tot een conventionele BLT met chips ($6.09). Overigens is de berghelling achter Arco allerlei getallen. Deze geven de graduation jaren weer van schoolkinderen. Immer oostelijk vo
ert de route ons door Idaho Falls, uitgestrekt met enerzijds de gebruikelijke lelijke buitenwijken, anderzijds met een cultural district voor kunst- en theaterliefhebbers. Weldra belanden we op een van Idaho’s dertig scenic byways, Highway 31, naar Victor. Een slingerende riviervallei, intens groene, golvende, oneindig lijkende akkers die in de verte pijnbomen worden begrensd, een enkele bergpas en, voortdurend rechts, de contouren van besneeuwde Tetons. Dit is de jongste keten van de Rocky Mountains, relatief gesproken dan, want ze ontstonden bijna tien miljoen jaar geleden. Even buiten Victor, een kruispuntgehucht met zowaar een eigen bioscooptheatertje, ligt ons verblijfadres, de 
Teton Springs Lodge & Spa. Niet langs een doorgaande weg, maar op een immens landgoed dat een eigen golfbaan heeft en waar ook luxueuze villa’s staan van mensen die daar 
permanent of tijdelijk wonen. De lodge, die zeven jaar geleden werd gebouwd en bij herhaling werd uitgeroepen tot ‘beste hotel van Idaho’, heeft 51 rustiek ingerichte en tegelijk supercomfortabele suites, compleet met een grote zitkamer en volledig ingerichte keuken.En behalve een spa zijn er een groot zwembad, fitness center en een wijncafé. Een het is slechts een paar minuten lopen naar naar restaurant The Range (zie de rubriek ‘Aanbevo
len restaurants’). Logeren op zo’n verwenadres went snel, héél snel. Misschien wel even sparen: het zomertarief per kamer bedraagt circa $369, winter $250, zie www.tetonsprings.com.
In Victor ontdekten we nog een leuk ontbijtadres, Scratch, waar de scrambled eggs, pan cakes en diverse andere, buitengewoon vullende Amerikaanse ontbijtklassiekers vers worden bereid ($7 à $8 per genereuze portie). Als we vanuit Victor eerste de Highway 33 en dan de 32 volgen, komt al snel Driggs in beeld, misschien wel het leukste dorp in de regio. Bij het stoplicht – het enige in de hele vallei – staat op een gebouwtje links een enorme buffel van keramiek. En als je rechts parkeert, kun je werken van talrijke lokale kunstenaars bekijken in The Local Galleria, eigenlijk een soort museum. Echte musea heeft Driggs eveneens, het intieme Teton Valley Museum 
(spullen uit de pioniersperiode en een enorme opgezette grizzlybeer) en het Legacy Flight Museum (historische militaire toestellen die vrijwel allemaal nog luchtwaardig zijn). Het plaatselijke court house dat geïsoleerd geplaatst werd in de vlakte, werd in zijn trapportalen versierd met aardige muurschilderingen. Driggs verlatend rijden we door een nu eens vlakke, dan weer golvende lappendeken van gigantische groentevelden tegen een decor van verre, besneeuwde bergtoppen. Geen wonder dat schilders hier worden geïnspireerd. Begrijpelijk ook dat een kilometer ofzo buiten Saint Athony het grootste lescentrum van de staat gevestigd werd, het Idaho Art Lab (met altijd wel e
en expositie). Met trots vertelde men daar dat de lage witte muren in het parkje, gesitueerd 
naast een snel stromende rivier, gefaseerd beschilderd worden door klassen van de lagere school. Een leuk alternatief voor de gebruikelijke tekenles, “en graffiti worden zo voorkomen”. Na het stille Ashton, waar geen buffel maar een mok root beer het hoofdkruispunt markeert, komen opnieuw bergen en bossen beeld, onderbroken door valleien. We zijn nu op weg naar West Yellowstone, een toeristisch druk plaatsje in Montana, net over de grenzen van Idaho en W
yoming. Het centrum met zijn brede straten 
bestaat voornamelijk uit souvenirwinkels en eet- drinkgelegenheden, met hier en daar en kledingzaken en een paar ijssalons. Plus een Imax-theater, een berenmuseum en vooral hotels. Want is een ideale basis voor het zeer nabije Yellowstone Park (bijna geheel gelegen in Wyoming). Dit National Park, Amerika’s eerste, gesticht in 1872, omvat maar liefst 880.000 hectare. Ter vergelijking: dat is ongeveer net zoveel als de onze grote provincies Gelderland en Overijssel samen. Zo’n 80 procent bestaat uit bos, miljoenen dennenbomen en andere pijnbomen vooral, de rest voor
namelijk uit grasland. Waarvan de intense groenheid soms doet denken aan die van Ierland. Markant aanwezig zijn ook de meer dan driehonderd
geisers an andere thermische verschijnselen; naar schatting bevat Yellowstone Park bijna 60 procent van alle geisers ter wereld. Dus naar IJsland hoef je eigenlijk niet meer. Je zou denken dat soms alleen stomende en borrelend, soms flink spuitende, zwavelige geisers Yellowstone zijn naam gaven, want het omringde gesteente is overal geel.De naam komt echter va
n de zandstenen rotswanden rond de Yellowstone River, en werd gegeven door indianen. Vanuit de westelijke parkentree (per auto $25, toegangsbewijs zeven dagen geldig, ook voor Grand Teton) is het een kilometer of vijftig rijden, deels langs de heldere Madison River, waarin soms gigantische rotsblokken liggen en waarin ook wordt gevist
, voordat de eerste geisers in beeld komen. Je ziet ze al van ver en eenmaal dichtbij, er zijn keurige wandelpaden uitgezet, ruik je de zwavelstoom. De Jet geyser heeft er zin in, hij spuit voortdurend. Heftig borrelende, geelbruine modderbronnen zien we eveneens, net als een verstild beeld van kale, witte
boomresten die het vulkanische heetwaterwatergeweld niet hebben overleefd. Dan door naar Old Faithful, de beroemdste geiser van allemaal – die slechts een keer per uur à anderhalf uurzijn kunsten vertoont. In een grote halve cirkel, twee of meer rijen dik, zitten honderden, misschien wel een paar duizend mensen geduldig op zijn optreden te wachten, camera’s in de aanslag. De heetwaterbron maakt af en toe een paar schijnbewegingen (“Echt faithful is-ie niet”, roept een buurman). Maar e
indelijk, het stoom stijgt eerst pruttelend, dan bruisend en tenslotte stuivend steeds verder omhoog, zo’n 55 meter. Het geheel duurt slechts enkele minuten. Maar ja, we hébben het gezien. Vanuit de overvolle parkeerplaats wordt de route over de lower loop (155 km plus 23 heen en terug over invalsweg) ontspannen voortgezet. Over een paar bergpassen van meer dan 2500 meter hoogte met inde zomer nog hier en daar sneeuw tussen de bomen, langs watervallen, langs nog een groot geiserbassin en uiteindelijk langs een grillig gevormde watermassa, het Yellowstone Lake. Waarin bergmassieven worden weerspiegeld, aan de zuid en oostzijde. Na 35 km de over te hebben gevolgd, arriveren we in het dal van de Yellowstone River.Dat een kilometer op 25 verderop verandert in een grand canyon van bijna 35 kilometer lengte, vanaf twee watervallen. 
Het uitzicht over deze ravijn is spectaculair – en op zich de lange, lange reis naar dit deel van de wereld helemaal waard. Wild in het wild zie je voornamelijk langs het noordelijke circuit. Op onze loop komen we een kudde bizons tegen, wel op flinke 
afstand, een paar herten, ook weer in de verte, en een eenzame, onverstoorbare, vlak naast de weg sjokkende bizon die doet beseffen hoe massief deze ooit bijna uitgeroeide diersoort kan zijn. In West Yellowstone vonden we via de handige, veel voordeel biedende website www.trivago.nl een prettig hotel, de Gray Wolf Inn & Suites, dat ook een keurig ontbijtbuffet biedt, voldoende parkeerplekken en internetgebruik.
Direct bezuiden Yellowstone begint een ander National Park, Grand Teton. Dit werd gecreëerd in 1929, maar kreeg zijn huidige omvang – van 124.000 hectare, net wat meer dan de Bordeaux-streek – in 1950, dankzij een genereuze donatie van John D. Rockefeller Jr. Het park wordt gedomineerd door de eerder gen
oemde Teton keten, waarvan de hoogste piek, die van de Grand Teton tot bijna 4200 meter rijst en gewoonlijk door sneeuw wordt bedekt. Aan de noordzijde van het massief strekt zich een glinsterend, stil meer uit, Jackson Lake. Een imposant panorama over het water en de bergen bied de hoge, achttien meter brede ramen van het restaurant The Mural Room in de historische Jackson Lake Lodge. En kijk je de andere kant op, dan ontdek je grote muurschilderingen van cowboys, trekkers en indianen. Ook het eten verdient aandacht. We genoten van een lunch bestaande uit o.a. huisgerookte tamme-eendenborst met een salade van geroosterde biet, bonen, linzen een kruidige mosterdvinaigrette en warm stokbrood ($9,50). Verder zuidelijk, richting Moose, komen de bergen steeds dichterbij en ontstaat de neiging om steeds maar de stoppen voor het maken van foto’s. Grand Teton is gewoon fotogeniek.
Vanuit het park, over de deels onverharde Moose Wilson Road, kan Teton Village worden bereikt. Dit is een resortdorp dat grotendeels uit hotels bestaat, elf stuks. Aan de voet van hellingen waarop ’s winters wordt geskied. Vandaar de drie skiliften en een gondelbaan. We logeerden in de 125 prettige kamers en suites tellende 
Snake River Lodge & Spa, www.snakeriverlodge.com. In de grote, rustieke lobby (rechts) staat een enorme schouw, vanuit de spa wordt een schitterend uitzicht over de nabije bergen geboden, er is een verwarmd binnen/buitenzwembad, alsmede een hele grote fitnessruimte en internettoegang, bepaalde kamers bereik je met de eerste, nog authentieke lift van het geheel gebied, en het parkeren, op een publiek plein vlakbij, is gratis. Ongeveer 20 kilometer zuidelijker (er bestaat een buslijn vanuit Teton Village) ligt Jackson, een aantrekkelijk stadje, het
centrum voor de wijde regio. Langs de noordelijke invalsweg staat een visitor center(sculpturen bij de ingang) waar veel wordt getoond over in dit gebied volop aanwezige eland, die er ook in kuddes schuilt.Geweien van elanden heeft men gebruikt om vier poorten te creëren op het vierkante Town Square. Rond dit plein en de straten erachter bevinden zich een stuk of 25 galerieën, de meeste gespecialiseerd in western art. Bijna elke derde donderdagavond worden daarlangs becommentarieerde art walks georganiseerd. Horecagelegenheden heeft Jackson in ove
rvloed. Een beroemde, gesitueerd aan het plein, is de Million Dollar Cowboy Bar die werd gedecoreerd met gelakt knobbelig pijnbomenhout, barkrukken in de vorm van zadels en vier grote bbiljarttafels. (zie voorts de Silver Dollar Grill bij ‘Aanbevolen restaurants’). Elke zaterdagmiddag om zes uur vindt in de noordoosthoek van het plein een nagespeelde shootout plaats waaraan ook vrouwen deelnemen, en die kosteloos kan worden bekeken. Over de streek en zijn historie is valt van alles te leren in de twee locaties van het Jackson Hole Museum.Nog veel meer aanbeveling echter verdient het National Museum of Wildlife Art, enkele kilometers buiten d e stad (zie ‘Galerie & Musea’, de beeldengroep van elanden, foto beneden, markeert bij de entree). Het museum staat tegen een helling langs de weg naar Jackson Hole Airport, het vliegveld van waaruit we met Delta terugvlogen naar Amsterdam, via Minneapolis – vol herinneringen aan vooral de overweldigende natuur in dit deel van Amerika.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. Ze waren uitstekend geschoold en creëerden samen een van Spanje’s allerbeste witte wijnen: de twee Victoria’s. De snel Spaans en Frans sprekende Victoria Benavides volgde opleidingen in Bordeaux en Grenoble, terwijl Victoria Pariente onder meer wijnbouw studeerde in Madrid. Ruim tien jaar werkten ze samen op het wijntechnisch instituut van Castilla y Léon, waarbinnen zeven benoorden Madrid gelegen provincies vallen; het is Spanje’s grootste autonomie.
In 1998 overleed José Pariente. Hij was druiventeler binnen de regio Rueda en liet een wijngaard van 8 hectare na aan Victoria, zijn dochter. Wat met die akker te doen? De twee Victoria’s besloten hem zelf te gaan exploiteren. Een bijbehorende kelder was er niet, maar omdat beide vrouwen met allerlei bodega’s goede relaties hadden – en talrijke bedrijven terdege kenden – stapten ze naar het huis Alvarez y Diez in Nava del Rey, een dorp binnen de Rueda-regio.
Afgesproken werd dat de Victoria’s daar hun druiven mochten verwerken. Aldus ontstond Bodegas y Viñedos Dos Victorias. Omdat aanvankelijk grote onzekerheid bestond over het commerciële succes, werd van de oogst 1998 slechts de helft gebotteld, een bescheiden 7500 flessen. Die hoeveelheid raakte echter snel uitverkocht, want halverwege 1999 koos Spaanse tijdschrift Gourmet de nieuwe Rueda tot beste witte (houtloze) wijn van het land. Ook volgende jaargangen vielen in de prijzen, zelfs internationaal. Acht jaar later gingen beide Victoria’s uiteen. Die met de achternaam Pariente zette het bedrijf voort in Rueda, de andere vertrok naar Toro. De bedrijfsnaam in Rueda veranderde in Bodegas José Pariente – en er verrees een hypermoderne nieuwe kelder. Vandaag de dag verwerkt Victoria Pariente druiven van 65 hectare; 60 daarvan zijn beplant met de autochtone verdejo. Dit regionale ras groeit al meer dan vijf eeuwen in het gebied Rueda – en ook hoofdzakelijk daar. Om oxidatie te voorkomen, bedekt men de eenmaal geplukte trossen met droog ijs. Na persing wordt het sap langzaam vergist bij lage temperatuur, met gebruik van zorgvuldig geselecteerde gistcellen. Teneinde de wijn extra aroma te geven worden voorafgaand aan de fermentatie de most en de schillen met elkaar geweekt. En na gisting blijft d
e wijn een dag of twintig op zijn gistingsbezinksel liggen, ook weer ter bevordering van het aroma. De aldus vervaardigde José Pariente Rueda Varietal Verdejo 2013 is een bijkans perfect product. Er zit een 
groenzweem in de heldere kleur, florale en fruitige elementen bepalen de stuivende geur. En de eerste slok doet terstond verlangen naar de tweede. Want de smaak is niet alleen loepzuiver en sappig, maar tegelijk opwekkend, met schakeringen van citrusvruchten en groene, waaronder kruisbes. Voorts proef je een vleugje plantaardigheid, een hint van groente dus. Kan het beter voor een droge witte wijn zonder houtcontact? Ik denk nauwelijks. Met deze Rueda heeft Victoria Pariente een eclatante victorie behaald, het is een victorieuze Verdejo. Eveneens veel lof verdient de bijna tintelfrisse, levendige José Pariente Sauvignon Blanc 2013. Bij www.abbemawijn.nl kosten deze riante Rueda’s €11,95 per fles.
. De riesling wordt al meer dan vijfhonderd jaar in Duitsland geteeld en is daar wellicht ook ontstaan, als wilde soort langs
de Rijn. Omdat het een laat rijpende variëteit is, moet zijn locatie met zorg worden gekozen – en dat zeker in noordelijke wijngebieden als de Duitse. Langs de oevers van de Rijn en haar zijrivieren staan de rieslingstokken daarom veelal tegen goed geëxposeerde zuid- en oosthellingen, dan wel op beschutte plekken.
Van de riesling kunnen voorname wijnen worden vervaardigd. Wijnen met ras, met verfijning, met fruitige zuren en met een soms vederlichte textuur. Je associeert ze eerder met een strijkkwartet dan met een symfonieorkest. Ze kunnen zowel droog zijn als zeer zoet, met alle varianten daartussenin. 
Hun aard is ook eerder ingetogen en aristocratisch dan uitbundig of joyeus. Naast dit soort grote Rieslings, waarvan het merendeel uit Duitsland komt, bestaan echter ook eenvoudiger varianten, waaronder veel halfzoete.
Soorten Riesling
Een ster geeft aan waar de gemiddelde kwaliteit goed tot zeer goed is: Australië 
(o.a. uit de koele Eden Valley)*, Bulgarije, Canada*, Chili, Duitsland (de betere wijnen uit Mosel, Nahe, Pfalz, Rheingau, Rheinhessen en andere gebieden zijn ongeëvenaard)*, Engeland, Frankrijk (vrijwel uitsluitend Alsace)*, Italië, Luxemburg,Nederland (uit Limburg)*, Nieuw-Zeeland*, Oostenrijk*, Spanje, Verenigde Staten (met voorop Californië, gevolgd door de staten New York, Oregon en Washington)*, Zuid-Afrika*.
Riesling smaakt o.a. lekker bij
SCHAAL- EN SCHELPDIEREN – zoals bij krab en mosselen.
VIS – baars, Chinese visgerechten(liefst halfzoete Riesling), dimsum (halfzoete wijn), forel, gravad lax, sashimi (halfzoete Riesling), schol, sushi (halfzoete Riesling), tarbot, zalm en zalmmousse.
GEVOGELTE – coq au Riesling (rechts), eend (tamme, met de halfdroge versie).
VLEES – charcuterie, dus o.a. ham, worsten pâté van het varken.
GROENTE– asperges (de wijn kan variëren van droge Elzasser tot bijvoorbeeld een halfdroge Rheingau), avocadosalade, fris aangemaakte groene en gemengde salades,zuurkoolschotel.
KAAS – Feta, Franse geitenkaas, jonge Edammer.
DESSERT – een Riesling van zeer laat geoogste druiven kan fraai harmoniëren met een niet al te zoet nagerecht op basis van vers fruit, waaronder apfelstrudel.
VINOSTALGIE (28)
Opmerkelijk hoe weinig er veranderd is sinds de foto voor deze oude ansicht inde Elzas werd genomen. Het afgebeelde hotel bestaat nog steeds, en met dezelfde naam, zij het nu met een terras ervoor. En ook het aanzien van Turckheims stadspoort bleef onveranderd. Echter de ooievaars, zo veel zie je er niet meer. Turckheim bleef bovendien een wijndorp dat vooral van zin achterliggende hellingen fraaie wijnen levert.
Een van de beroemdste kloosters ter wereld ligt op de heilige berg Athos, op het Griekse schiereiland Chakidiki in de Egeïsche Zee. Dit klooster is met zijn 350 vierkante kilometer bijna een staat binnen een staat. De 90 hectare wijngaarden zijn beplant met typisch Griekse druivensoorten als limnio, xinomavro, roditis en assyrtiko, maar ook met chardonnay, merlot, grenache en cabernet sauvignon. De wijnen worden voor dit klooster gecommercialiseerd door de firma Tsantalis in Thessaloniki. En hoewel de monniken hun wijngaard ‘De tuin van de madonna’ noemen, hebben vrouwen geen toegang tot Mount Athos. Aldus de toelichting van Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit etiket selecteerde uit zijn collectie.
[socialring]
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
