. Deze maand is het is de in Portugese wijnen en Sherry gespecialiseerde importeur Loek Kampinga die zijn favoriete wijn-spijscombinatie onthult. Wijn is hem niet vreemd, want bij zijn ouders thuis werd dagelijks wijn gedronken. Altijd rood, meestal Frans of Spaans en, in Loeks herinnering, zelden iets bijzonders. ‘Aanvankelijk dronk ik wijn nogal gedachteloos, zoals je melk drinkt. Door vakanties in de Bourgogne – in de tijd dat Beaune nog niet werd overspoeld met toeristen – begon ik wat meer interesse voor wijn te krijgen.’ Na eerst bij Heineken gewerkt te hebben trad hij in dienst
bij de toenmalige Gedistilleerd en Wijngroep Nederland, een dochter van Heineken waar ook Wijnhandel Reuchlin deel van uitmaakte. ‘Toen zag ik al vanaf de zijlijn dat de wijnwereld heel leuk is.’ Na tien jaar Heineken volgden enkele jaren buiten de drankenbranche: consultancy en design. Het wijnvirus sloeg pas echt toe toen Loek in 2001 een interimklus voor Bacardi ging doen. ‘Osborne verhuisde van Bols naar Bacardi en ik moest in korte tijd de overgang regelen. Terugkeren in de drankensector voelde als thuiskomen en wat is Sherry een fantastische wijn!’ De klus bij Bacardi duurde uiteindelijk vijf jaar, toen ging Osborne ineens weer naar een andere importeur. Dat was het moment dat Loek besloot om zijn eigen bedrijf te starten. Aanvankelijk dacht hij aan import van alleen Sherry of andere Spaanse wijn. Het bleek echter snel dat Sherry ‘niet de beste categorie is om een boterham mee te verdienen’ en het aanbod van Spaanse wijnen op de Nederlandse markt was al heel groot. Min of meer toevallig kwam Loek op een wijnbeurs in Porto terecht. En raakte onder de indruk van de veelzijdigheid en kwaliteit van de wijnen, en van het Portugese leven. ‘Ik kon niet begrijpen waarom in Nederland zo weinig Portugese wijnen te krijgen waren en besloot te starten met de import.’ De bedrijfsnaam Flor del Vino en website waren al vastgelegd, wat verklaart waarom de speciaalzaak in Portugese wijnen een Spaanse naam draagt. In de opstartfase heeft Loek de vinoloogopleiding en de Sherry Educator Course in Jerez afgerond. Later kwam hij in de proefpanels voor Sherry en Port van de VWA en werd hij bestuurslid van zowel de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren als de Stichting Wijncommunicatie. Over zijn culinaire combinatie schrijft Loek het volgende. Het is verleidelijk om een Sherry te kiezen voor mijn favoriete culinaire combinatie. Door de veelzijdigheid van Sherry zijn er ontelbare top-combinaties mogelijk, maar dat maakt de keuze niet makkelijk. Ik kies daarom voor een wijn uit de Douro. Geen Port en ook geen rode. Toen ik startte met Portugese wijnen was ik vooral verrast door de witte. Witte wijnen verassen mij trouwens vaker dan rode. Soms negatief, soms waanzinnig positief. Een van mijn favoriete gerechten is ‘planked salmon’’ (foto). De vooraf gemarineerde stukken zalm gaan op een plankje cederhout in de oven op 250°C. Het voordeel van ovengerechten is dat ze nooit mislukken en dat je een glas kunt drinken met je gasten terwijl de oven het werk doet. Dat laatste valt in dit geval tegen omdat de zalm er al na een minuut of acht uit kan. Het cederhout vat dan al bijna vlam en geeft de zalm duidelijk iets rokerigs. Ik drink er graag een glas Borges Douro Reserva wit bij. Een wijn met veel concentratie. Het hout in de wijn combineert mooi met het cederhout van de zalm, en de frisse zuren contrasteren met het vette van de vis.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
HET MOOISTE VAN
MADRID
. De eerste twee dagen in Spanje’s hoofdstad beleven we vier primeurs. Om te beginnen is er de chauffeur die ons per gereserveerde taxi ophaalt en vriendelijk maar resoluut zijn fooi weigert, wat we nog nergens ter wereld hebben meegemaakt. Ongeveer anderhalf uur later, als we de 
rekening vragen in zeefruitbar La Anchoita, schenkt de vriendelijke bedrijfsleidster ongevraagd de glazen bij, tot over de helft, omdat “ik mijn gasten niet graag ziet vertrekken”. Bij andere bezoekers doet ze hetzelfde. Een derde primeur, later die avond, is het geserveerd krijgen, in een Galicisch eethuis, van een Albariño, niet in glazen maar in witte kommetjes. Tenslotte ontdekken we in de overdekte Mercado de San Miguel de eerste 
Sherry-met-tapas proeverij die in acht talen kan worden gevolgd. Deze smakelijke belevenis bestaat uit zes soorten Sherry met zes bijpassende tapas, kost €25 en wordt aangeboden door The Sherry Corner. Wie begin
t ermee in Nederland? De vier ervaringen zijn aardige extraatjes, want we zijn eigenlijk met KLM naar Madrid gevlogen voor zowel de bouwkunst als de beeldende kunst. Het hart van deze immense stad – 3,2 miljoen inwoners, hoogste punt 667 meter – vormt een een bont geheel van smalle straten, majestueuze boulevards, sfeervolle pleinen en groene parken. Ertussen bewegen zich ontelbare witte taxi’s, blauwe stadsbussen en ander verkeer. Overal in het centrum staat staan prachtige, historische, soms monumentale panden. En snel gerekend tellen meer dan twintig musea. Er is zo veel te zien dat je bijna niet weet waar te beginnen – dit in de wetenschap dat je sowieso in een kleine week lang niet alles kunt zien. Madrid heeft alleen al drie musea waar makkelijk meer dan een halve dag kan worden doorgebracht. Met voorop het Museo Nacional del Prado (foto boven). Dit is gesitueerd aan de oostzijde van het oude centrum, bij de botanische tuinen en werd ondergebracht in een classicistisch bouwwerk waar duizenden werken worden geëxposeerd
. Het beroemdst zijn die van meesterschilders uit Spanje’s gouden eeuw (1550-1650), zoals El Greco, Ribera, Velázquez en Zurbadán. Maar ook van latere Spaanse en andere kunstenaars zijn doeken aanwezig, zoals La Vendimia van Goya (1787, links). Behalve schilderijen kunnen sculpturen worden bewonderd. Jaarlijks ontvangt het Prado zo’n drie miljoen bezoekers, en zeker ’s ochtends kan de rij wachtenden ontmoedigend lang zijn. Het is daarom verstandig om van te voren een ticket te reserveren of de museumpas (paseo del arte) aan te schaffen. Deze heeft als medevoordeel dat hij ook geldt voor twee andere musea die in 1992 werden geopend, toen Madrid te culturele hoofdstad van Europa was. Een daarvan, het Museo Thyssen-Bornemisza bevat twee im
ponerende kunstcollecties en staat beschreven in de rubriek ‘Galerie & Musea’. Ongeveer een kilometer verderop bevindt zich een soort tempel die geheel gewijd is aan moderne kunst, het Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia (rechts de overdekte binnenplaats achter). Wees wel voorbereid op slechte logistiek. Zelfs bij grote drukte gaan hooguit twee kassa’s open, zijn alle (verplichte) opbergkluisjes bezet en zul je tevergeefs zoeken naar een plattegrond (want die ligt achter een balie). Voorts is de zaalnummering heel onlogisch en tijdens lunchtijd in kan het wel twintig minuten duren voordat een gestrest iemand van achter een bar je bestelling opneemt. Passend in het plaatje zijn de slordig onderhouden toiletten. Maar goed… tot de vaste verzameling behoort de Nachtwacht van Spanje, 
het enorme doek Guernica van Picasso. Groots, aangrijpend en tegelijk zo rijk aan beeld dat het lang blijft boeien. Picasso schilderde deze deze onvergetelijke aanklacht tegen geweld in 1937, tijdens de Spaanse Burgeroorlog, nadat het Baskische stadje Guernica door een verschrikkelijk terreurbombardement van Duitse en Italiaanse vliegtuigen was getroffen. Elders in het grote, rechthoekige gebouw zijn werken van Dalí te vinden, een film van Bunuel, creaties van Miró en talrijke andere, min of meer eigentijdse kunstuitingen. Mooi ook is de groene binnenplaats waar enkele sculpturen werden geplaatst.
Het trio musea vormt een soort gouden driehoek die de oostgrens is van het Barrio de Les Letras, de Wijk der Letteren (links). Deze bestaat uit smalle, licht hellende straten met talrijke kroegen, tapasbars, restaurants, antiekzaken en ambachtswinkels. Vooral de horecagelegenheden doen ’s avonds goede zaken; bij mooi weer staan massa’s mensen vaak op straat druk te converseren met een glas in de hand (zie ook ‘Aanbevolen restaurants’ van 11/14). De wijk kreeg zijn naam dankzij de schrijvers die er hebben gewoond, waaronder Cervantes (wiens voormalige woning al eeuwenlang een bekend restaurant is, Casa Alberto) en De la Vega. Als hommage aan de letterkundigen werden in het plaveisel van de Calle de las Huertas koperen plaquettes met dichtregels aangebracht. Wie deze straat volgt, en daarna even doorloopt, komt vanzelf op het driehoekige Plaza del Angel. Het daaraan gelegen Café Central brengt jazz en blues live ten gehore. Enkele stappen verder ligt het rechthoekige Plaza Santa Ana dat aan alle zijden door eet- en drinkgelegenheden wordt 
geflankeerd. Pal westelijk komt je uiteindelijk op een van Spanje’s prachtigste pleinen, het door statige, bruinrode panden en galerijen omgeven Plaza Mayor (boven). Waar het prettig toeven is op een van de gezellige parasolterrasssen. Dat van het Museo del Jamón biedt gelegenheid om broodjes met en porties van heerlijke ham te bestellen. De vredige aanblik van het plein doet niet vermoeden dat hier vroeger executies en 
stierengevechten worden uitgevoerd. Aan de westkant van het Plaza Mayor, even voorbij een van de gewelfde toegangspoorten, staat de eerder genoemde, overdekte Mercado de San Miguel, een Mekka voor lekkerbekken. Allerlei stalletjes offreren er verleidelijke producten , veelal om ter plekke te genieten. Denk aan de meest mooie hammen (bij Mas Gourmets), Spaanse en andere kwaliteitskazen, heel veel tapas, zoete gerechten en wijnen per glas of fles. Wie nog geen trek of dorst had, zal beide op deze markt onvermijdelijk krijgen.
En dan beslissingen, beslissingen. Hoe verder? In westelijke richting wenkt het indrukwekkende Palacio Real met zijn schitterende salons, enkele musea (apotheken en wapens), een ensemble van ongeveer een halve kilometer lang (boven). Dat voor zich heeft staan de Basilica Francis El Grande, waarvan de koepel een van Europa’s grootste is. Of vervolgen we ons tochtje van het Plaza Mayor in zuidelijke richting? Daar stre
kt zich een spinnenweb van sfeerrijke straatjes uit, met alweer veel kroegen, eetgelegenheden en winkeltjes. Noordelijk van het plein komen we in een winkelparadijs, met drukke straten als de Calle Arenal, Calle Preciados (met de zoveelste vestiging van het warenhuis El Corte Inglés) en Calle del Carmen. Als we niet in de winkels stranden, maar doorlopen, komen we op de Gran Vía waarvan de fraaie hoge panden ook in Parijs hadden kunnen staan (rechts). Aan het begin van de Gran Vía, die in 2010 honderd jaar bestond, rijst een van Madrids markantste gebouwen omhoog, het door een blauwe koepel met vergulde guirlandes getooide Edificio Metrópolis (links). Wie er met zijn rug naartoe staat, 
ziet nog meer indrukwekkende gebouwen, sommige tempelachtig. Met recht vooruit het spierwitte Círculo de Belles Artes waar exposities en voorstellingen worden georganiseerd, en het café binnen eenzelfde schoonheid heeft als de voorg
evel. Even opzij van de Gran Vía, in de buurt van de winkelstraten, is het Monasterio Descalzas Realaes te vinden. Van buiten oogt dit sober, maar binnen hangen barokke Vlaamse wandtapijten, ontworpen door Rubens. Een paar honderd stappen zuidelijk brengt ons tenslotte naar het altijd drukke plein Puerto del Sol waar straatartiesten alom aanwezig zijn om de mensenmenigte te verpozen. Op het half gebogen plein staat een standbeeld, onvermijdelijk, en via een grote lichtreclame waakt Tío Pepe over ons allen – tegelijk droombeelden oproepend van een koele Fino met tapas. Met reden: in Madrid geldt ook levenskunst als een vorm van cultuur.
P.S. Cazebonne, gespecialiseerd in ‘lekkere’ reisbestemmingen, liet me begin deze maand weten ook naar Madrid een culinaire stedentrip aan te bieden (klik op de banner boven deze reportage).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. Voor het tweede achtereenvolgende jaar werd Torres uitgeroepen tot ‘meest bewonderde wijnmerk ter wereld’. Dit gebeurde door een deskundigenpanel van Drinks International. 
Algemeen directeur Miguel Torres (vijfde generatie, volgde zijn vader op in september 2012) is er trots op. En terecht: er bestaan weinig grote wijnfirma’s – jaaromzet 240 miljoen euro in 150 landen, wijngaardbezit 2432 hectare, 1300 werknemers – waar niet alleen de kwaliteit van de wijnen bijkans spreekwoordelijk is, maar ook de kwaliteit van bedrijfsvoering. Duurzaamheid bijvoorbeeld wordt op alle mogelijke manieren nagestreefd. Zowel in de wijngaarden, waar nu al zo’n 40 procent organisch gecertificeerd is, als in de kelders. Het recyclen van water gebeurt steeds vaker (‘ons doel is om alleen eigen water te gebruiken’), net als het winnen van energie via zonnepanelen en soms windmolens. 
Nu al zijn er perioden waarin de Torres bodega in Rioja geen stroom hoeft af te nemen van het regionale elektriciteitsnet. Zonne-energie wordt ook gebruikt voor het elektrische treintje dat de vele bezoekers, ruim 125.000 per jaar, vervoert rond het hoofdcomplex in Vilafranca del
Penedés. Dit is zelfs het enige in zijn soort, speciaal ontworpen voor Torres door een Nederlands bedrijf. Bijzonder mag ook de aanschaf van een biomass boiler worden genoemd. Druiventwijgen e.d. verbrandt men nu niet meer buiten, maar in een afsloten apparaat dat op deze wijze warmte-energie genereert. Torres bezit het grootste model van Europa. Nog inventiever is het aanwenden van algen, in o.a. grote panelen die bij de gistingstanks worden geplaatst. De groene algen halen een deel van het vrij komende koolzuurgas uit de lucht, 10 à 20 procent momenteel. En dan zijn er de permanente experimenten, tientallen op allerlei verschillende terreinen. ‘Het budget daarvoor is tweeënhalf miljoen euro per jaar’, onthult Miguel (foto,1974). De financiering van dit alles geschiedt geheel met eigen middelen; 95 procent van de jaarwinst wordt consequent in het bedrijf geïnvesteerd. Onderdeel van de onderzoeken is het herintroduceren van vrijwel vergeten Catalaanse druivenrassen. Zoekend in tientallen locaties hebben deskundigen van Torres er 38 ontdekt, waarmee vervolgens proefnemingen 
werden gedaan. Uiteindelijk bleek een half dozijn van deze variëteiten geschikt voor verwerking in hoogwaardige wijnen. De rode Grans Murailles, een complexe creatie uit Conca de Barberà bevat er twee: de garró en de querol. Het oogstjaar 2009 heeft als richtprijs €79,95.
Ooit was de rustieke blauwe país het belangrijkste druivenras van Chili, maar raakte in ongenade. De boeren die het nog teelden, kregen er bijna niets voor, omgerekend minder dan vier e
urocent (twintig pesos) per kilo. Torres echter – actief in Chili sinds 1979, aanvankelijk uit angst voor een nieuwe burgeroorlog in Spanje – begon er als eerste een lekkere mousserende rosé van te maken, de Santa Digna Estelado Brut en betaalt de boeren inmiddels bijna vier maal zoveel. De wijn kost hier een kleine €15. De kwaliteit van bedrijfsvoering heeft eveneens menselijke aspecten. In diverse landen steunt de Miguel Torres Foundation kinderprojecten, waaronder de bouw van scholen. Torres was bovendien de eerste wijnproducent van Chili om een certifcaat voor fair trade te 
ontvangen. Enzovoorts, enzovoorts. Torres is een fascinerend, dynamisch bedrijf, gedreven geleid door een familie van ook nog aardige mensen. Die dicht bij én hun afnemers én hun consumenten staan. Speciaal voor die laatsten werd in Vilafranca del Penedés een prachtig wijnmuseum gesticht, en begon men eigen restaurants in Barcelona, Curicó (Chili), Santiago (Chili, rechts) en Sjanghai. De smakelijkste kennismaking met Torres vormen uiteraard de wijnen, waarvan Miguel er persoonlijk een aantal heeft gepresenteerd. De Habitat White 2013 is een organische Cataluyna (uit Terra Alta en Penedés), fris fruitig en zacht kruidig à €10,95. Totaal contrasterend ermee is de bijna boterige, milde, beschaafde van roostertonen en mild fruit zoals van citrus en peer, voorziene Marimar Estate “La Masía” Chardonnay 2011 uit de Californische regio Russian River (links). Voor deze in Europese stijl vervaardigde topwijn wordt doorgaans €27,95 gevraagd. En dan is er de zeldzame Cordillera Carignan 2012, herkomst Maule Valley in het verre Chili. Waar Miguels vader, net als zijn voorgangers ook Miguel gedoopt, een ongeïrrigeerde, vijf hectare tellende wijngaard ontdekte met tachtig tot honderd jaar oude carignanstokken. De wijn biedt een frisse kern, kracht, besfruit, donkere aroma’s en, op beheerste wijze, toastig hout. Opbrengst 1500 dozen, flesprijs €16,95. De Nederlandse importeur van Torres voert nog veel méér heerlijke wijnen, contact via www.walravensax.nl.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. De ooit fameuze wijn Madeira, zo schrijft Nico McGough, lijkt te zijn afgezakt naar een keukenhulpje verpakt in een plat flesje, voor in de soep of de saus. Maar… er is wel sprake van een bescheiden comeback. Terecht gezien zijn verbazingwekkende karakter en kwaliteit. Laten we eerst de hersencelen even opfrissen. Madeira heet naar een Portugees eiland in de Atlantische Oceaan, zo’n duizend kilometer ten zuidwesten van de Portugese kust. Het is er vulkanisch en – vooral aan de noordzijde – vochtig. Vroeger was een strategische plek waar veel handelsschepen aanmeerden om voorraden in te slaan op weg naar Azië, Afrika en Amerika. Onder meer nam men vaten wijn mee. Mede dankzij de V.O.C. werd Madeira’s kenmerkende wijnstijl gecreëerd. De Holland
ers zochten namelijk naar een wijn die lang goed zou blijven. Op weg naar Indië namen de V.O.C. schepen vaten wijn aan boord – die bij aankomst een gedaantewisseling bleek te hebben ondergaan. Men had de wijn versterkt met brandewijn om de reis te kunnen overleven, maar het constante bewegen, zeg maar rollen van het schip, en de grote temperatuurschommelingen deden de wijn van karakter veranderen. Op de terugweg gebeurde hetzelfde. De vinho da roda, de wijn van de retourreis was geboren, een beetje à la de East India Sherry.
Rond 1850 kreeg het eiland te kampen met ziekten als meeldauw. Het duurde even voordat men ontdekte dat het afstoffen van de bladeren met zwavelpoeder de oplossing was. Dit probleem was nog maar net onder controle toen ook op Madeira de druifluis toesloeg. Veel boeren rooiden hun wijngaarden en herplantten deze met suikerriet. Dat nog steeds een belangrijk gewas op het eiland is, evenals de banaan. In totaal is slechts een tiende van Madeira’s oppervlak geschikt voor land- en tuinbouw. Het wijngaardareaal blijft beperkt tot zo’n 480 hectare, goed voor circa vijf miljoen flessen per jaar. De stokken groeien veelal op terrassen, uitgehouwen in de rotswand van basalt. De overdaad aan vocht aan de noordzijde levert het water om de drogere wijngaarden nabij de hoofdstad Funchal (foto onder) te irrigeren. Omdat veel druivenakkers in pergolavorm werden aangelegd, groeit onder de ranken een tweede of derde gewas, kool bijvoorbeeld en aardappelen, de ingrediënten voor de beroemde caldo verde soep. Vanwege het vele vocht is biologische druiventeel zeer riskant en beperkt zich tot slechts 4 hectare. De grote meerderheid, ongeveer 80 procent van alle Madeira wordt gemaakt van een blauwe druif, de tinta negra (mole). De producenten houden nadrukkelijk vol dat deze variëteit net zo geschikt is als de vier witte rassen. Ik deel niet in alle omstandigheden hun mening. Ook in veel gezaghebb
ende publicaties wordt deze blauwe soort kwalitatief onder de vier ‘nobele’ witte geplaatst: sercial, verdelho, bual en malvasia. Wel is tina negra het makkelijkst te verbouwen. In lijn met Portugese gebruiken op het vasteland, denk aan de Port-streek, werden vroeger de druiven in lage, stenen bakken ofwel lagares met de voeten getreden. Tegenwoordig gebeurt dat nauwelijks meer. Een ander achterhaald gebruik is het vervoeren van de wijnen overzee om door stijgende en dalende temperatuur de wijn te laten ‘maderiseren’. Dit wordt nu op twee manieren ter plekke gedaan. Enerzijds door de wijn gedurende drie maanden te verwarmen in betonnen kuipen. De gehanteerde temperatuur tijdens de estufa ligt dan de 40 en 55 graden Celsius. Veel mooiere wijnen echter verkrijgt men door de tweede techniek. Hierbij worden vaten wijn achter glas verwarmd door zonneschijn in warmtekamers, armazens de calor (foto rechts, bij Henriques & Henriques). Dit proces duurt veel langer, soms decennia, terwijl de gehanteerde temperatuur veel natuurlijker is, namelijk tussen de 30 tot 40 graden. Deze aldus geproduceerde, meer verfijnde wijnen heten vinhos de canteiro. Wat mij betreft zijn dus de mooiste soorten Madeira die met als basis een van de vier witte druivenrassen. In zoetheid lopen deze wijnen op van Sercial via Verdelho en Bual naar Malvasia, vaak Malmsey genoemd. Nog geen vijfde van de wijngaarden is beplant met witte druiven, wat resulteert in een zekere schaarste. Twee nog zeldzamere rassen zijn terrantez en bastardo. Op het eiland zijn slechts acht wijnhuizen actief. Zelf bezitten ze wel wat wijngrond , maar de meeste benodigde druiven worden aangekocht. De toeleveranciers daarvan (circa 1600 telers) zijn soms boeren met slechts één of enkele rijen druivenstokken. Wie vijf hectare heeft, wordt als een grootgrondbezitter beschouwd. De situatie doet denken aan die van de Champagne. In tegenstelling tot Champagne werden de wijngaarden op Madeira niet officieel geklasseerd. Wel is bekend waar de beste druiven vandaan komen. Een andere interessante vergelijking met het Champagne-gebied is de hoge zuurgraad van de druiven. Zuur is zonder twijfel de ruggengraat van Madeira. De gehanteerde productietechnieken gekoppeld aan dit pittige zuur staan borg voor haast onverwoestbare, bijkans eeuwig levende wijnen. Bij de bereiding van Madeira behoort het versterken van de jonge wijn met wijnalcohol van 95 procent. Hierdoor ontstaan wijnen met een alcoholpercentage van 17 à 18 procent. Sercial en Verdelho laat men vaak doorgisten tot zij bijna droog zijn, waarna er alcohol wordt toegevoegd. Bual en Malvasia worden eerder versterkt, waardoor er meer zoet in de wijnen achterblijft, en een haast onbegrensd bewaarpotentieel ontstaat. Naast de bekende typen Sercial, Verdelho, Bual en Malvasia wordt er op kleine schaal Rainwater gemaakt, een Madeira die op weg naar Amerika spontaan verdund werd met regenwater. Hoewel niet ondenkbaar is dat de bemanning snoepte en de vaten werden aangevuld met hemelwater… Behalve de naam van de gebruikte druif staan er vaak andere termen op de fles. Finest wijst op een blend van minimaal drie jaar oud. Reserve staat voor 5 jaar oud. In een Special Reserve moet de jongste component 10 jaar oud zijn. Extra Reserve betekent 15 jaar. Voorts zie je steeds vaker Madeira’s met jaartal, omdat de consument vraagt naar een herkenbare leeftijdsaanduiding. Vintage Madeira staat voor de absolute top en heeft betrekking op wijnen uit alleen uit zeer grote jaren, wijnen bovendien minimaal 20 jaar dienen in vaten dienen te rijpen. Daarna worden dit soort Madeira’s de wijn in grote stopflessen bewaard tot het moment van botteling. Nieuwsgierig geworden naar ‘Een glaasje Madeira, my dear’? Er zijn in Nederland buitengewoon fraaie Madeira’s te vinden van o.a. Blandy’s (bij Neerlands Wijnhuis, domburg@neerlandswijnhuis.nl), Henriques & Henriques (bij Port & Wine Company, portenwine@dds.nl), Vinhos Barbeito (bij Horizon Wines, info@horizonwines.com), Cossart Gordon (bij André Kerstens, info@partners-in-wijn.nl) en Justino’s (bij Gommers, info@gommerswijnimport.nl).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
VINOSTALGIE (37)
Château Lafite-Rothschild vanuit zijn wijngaard. Dit wereldberoemde wijngoed, gelegen even buiten Pauillac, werd in 1868 gekocht door Franse Rothschilds – die er echter tachtig jaar lang geen centime mee verdienden. Bepaald uitzonderlijk voor een bankiersfamilie. Die schade werd echter ingehaald, ruimschoots. Want vandaag de dag betaal je voor de 2013 maar liefst twee- à driehonderd euro per fles.
. Als wijnschrijver, pardon vinpressionist, word je soms geconfronteerd met ongelukkige verschrijvingen (3). Eén enkele verkeerde letter kan een bepaalde term ineens een totaal andere, vaak ongewenste, soms gênante lading geven. Als vervolg op twee eerdere lijstjes (van vorige maand en en februari 2011) is er hier nummer drie, een soort nachtmerrie voor de computer gestuurde.spellingscontrole.
Tío Pepe wordt Trio Pepe
wijncentrum wordt wijkcentrum
mailbericht wordt malbericht
glas wordt plas
Sonoma County wordt Sanoma County
bestellen wordt bestelen
lamsbout wordt lamsbot
hoofdwijnmaker wordt hoofdpijnmaker
Angus vlees wordt Anus vlees
kurkentrekker wordt kurkenrekker
Grüner Veltliner wordt Grüner Veltliter
aanrader wordt aanbrader
harde kaas wordt harde haas
Grootspraak wordt Gootspraak
fruitgebak wordt fruitgekak
fruitrijk wordt kruitrijk
topwijn wordt topwijf
pompoensoep wordt pompoenpoep
Cava wordt Cavia
(Vervolg komende maand)
Domaine Miraval in de Provence was vroeger in het bezit van de beroemde Franse jazzpianist Jacques Loussier, maar sinds 2008 zijn de Hollywood sterren Angelina Jolie en Brad Pitt er de eigenaren. Deze rosé is het resultaat van de samenwerking met de gerenommeerde wijnfamilie Perrin, eigenaar van Château de Beaucastel in Châteauneuf-du-Pape. Aldus de toelichting van Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, uit wiens grote collectie dit etiket afkomstig is.
[socialring]
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
