Als wijnimporteur en agent in wijnen is het Jan Herbrink – die deze maand zijn favoriete wijn- spijscombinatie beschrijft – gemiddeld een week in de maand bij wijnboeren in Frankrijk, Italië of Spanje. En als hij naar die landen onderweg is “verheug ik mij niet alleen op de wijnboeren die ik ga bezoeken en de wijnen die ik zal proeven, maar ook het eten is een feest”. De gepassioneerde eigenaar van www.janherbrinkwijnen.nl heeft een voorkeur voor de regionale keuken, voor maaltijden die bereid werden met wat de omgeving en de natuur op dat moment bieden Over zijn meest geliefde culinaire combinatie schrijft Jan het 
volgende. De regionale keuken herken je aan de duidelijk herkenbare gerechten. Een vette vis bijvoorbeeld met een lekkere aardappel en groente van het seizoen. Overigens, als ik op reis ben, eet ik vaak vis. In de zuidelijke landen wordt immers later op de avond gegeten en vis laat zich goed verteren. Een handgemaakte pasta, in welke vorm dan ook, kan veel indruk op mij maken. Soms kies ik wel eens voor twee voorgerechten, met twee verschillende smaakstijlen. Het nagerecht laat ik meestal achterwege. Nu thuis kies ik voor kip, uit Bresse. Aangevuld met peultjes en een fijne aardappel uit de oven met een romige en toch frisse mayonaise: een heerlijk gerecht. De hoenders in dat gebied lopen de hele dag buiten en dat komt de smaak ten goede. Bovendien eet mijn psyche ook mee. Ik houd ervan om te weten waar de grondstoffen vandaan komen en zo mogelijk wie de producent is. Bij deze kip zit dat wel goed. De wijn erbij wordt de Côtes du Rhône Laure van Domaine Rabasse Charavin, gemaakt door Corinne Couturier. Hiermee ben je bij de hoogmis van het fruit. Deze wijn laat je zien waartoe de Rhône-streek in staat is. Frappant en levend fruit zoekt hier speels zijn weg. Overigens zijn alle wijnen van deze bijzondere vakvrouw hiermee behept. Het is bijna onmogelijk om tijdens een blindproeverij alle schakeringen van fruit, kruiden en specerijen over het hoofd te zien. Net als een compositie van de 
Hongaarse componist Kodály. Het levendige fruit én de ondertonen van specerijen lopen mooi mee met het kruidige vlees en de vettigheid ervan. De Laure bestaat uit 85 procent grenache en 15 cinsault. Druivenrassen die in de zeventiger jaren werden aangeplant op een kiezelachtige bodem. Domaine Rabasse Charavin gaat uiterst zorgvuldig met de wijngaarden om, er wordt bijvoorbeeld niet gespoten tegen insecten, en het oogsten gaat nog steeds met de hand. Na het gistingsproces worden de wijnen met rust gelaten, dus geen klaring en geen filtering. Zodat er een levendigheid ontstaat plus een potpourri van fruit en specerijen. De briljante kleur en glans doen denken aan de schilderijen van Emil Nolde. Volgende week ga ik Corinne weer bezoeken, ben benieuwd naar de komende oogst. En verwachtingsvol uitkijkend naar de kloeke aroma’s waarvan je gaat houden. En die nog dagen in je geheugen ronddolen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
OREGON
WESTWAARTS NAAR WIJN EN WATER
. Oregons ontstaan is tot leven gebracht in Oregon City, een voorstad van Portland. Daar werd het complex End of the Oregon Trail Interpretive Center ingericht als eerbetoon aan de 340.000 bo
eren en hun gezinnen die vanaf 1843 naar Oregon trokken, in kleine huifkarren, met als startpunt Missouri. ‘Verkoop je land, verzamel je ossen, kies je leiders, pak je dromen’, dat was hun devies. In het museum krijgen de bezoekers een toer die een mengeling vormt van toneelstukjes, lichtshows, geluidseffecten, een dertig minuten durende film en een multimediapresentatie, verdeeld over ruimten met voorwerpen uit de pionierstijd. Binnen een uur heb je Oregons historie zelf beleefd. Het grootste deel van deze staat, omvang zes maal Nederland met slechts 3,5 miljoen inwoners, wordt gevormd door ongerept high desert terrein. De westzijde echter is grotende
els vruchtbaar, groen en kent zo’n zacht klimaat dat wijnbouw van niveau kan worden beoefend. Na Californië en Washington is Oregon zelfs Amerika’s derde wijnstaat. Een mooie en vooral smakelijk toer door Oregons belangrijkste wijnregio, de uitgestrekte, naar een ruim 300 kilometer lange rivier genoemde Willamette Valley 
zou even ten zuidwesten van Portland kunnen beginnen. In dit deels vlakke, deels reliëfrijke gebied werd zelfs de Vineyard and Valley Scenic Tour Route uitgezet die ongeveer 100 kilometer langs is. Deze begint in het noorden bij de ruim opgezette forensenstad Hillsboro (vanaf Portland langs Highway 26 en dan afslag 61) en onderweg kom je heel wat richtingsborden naar wijndomeinen tegen. In principe kan overal worden geproefd, zij het veelal tegen betaling; Amerikanen zijn dat gewend. 
Een van de westelijkste wineries, langs Highway 6, is Appoloni Vineyards dat een leuk, beschaduwd Toscaans terras heeft (rechts) en waar gastvrouw Tonetta Ashpy (‘Toni’, links) ons als beste wijnen een prima Pinot Grigio uit 2014 schonk, een druivige, mild droge Muscat en de Dolce Vino, een fris zoete dessertwijn van viognier. Daarna is het een flink eind rijden door de uitgesproken landelijke, bossen, boomgaarden (veel voor hazelnoten), graanvelden, 
wijngaarden en fruit- plus groentevelden tellende Tualatin Valley naar het schitterende, op een lage heuvel tronende keldercomplex van Ponzi Vineyards (rechts). Daar proeven is feest voor de zintuigen, niet alleen gezien de fraai 
ingerichte, gezellige, bijna huiskamerachtige ontvangstzaal en het ruime panoramaterras, maar ook wat betreft de witte en rode wijnen – die bij herhaling geschonken werden op het Witte Huis. Als favoriet lunchadres voor de lok
alen en bezoekers fungeert het South Store Café waar men graag in de rij staat om een praatje te maken, om vervolgens een à la minute bereide sandwich en/of salade te bestellen; de blt smaakte heerlijk. Pal tegenover het café (rechts) is de Smith Berry Barn gevestigd, een van de regionale fruit farms waar je desgewenst zelf je bessen (ik telde tien soorten) en andere vruchten kunt plukken. Lavendelboerderijen telt de vallei eveneens, een stuk of 25 maar liefst. Ook daar is zelfpluk dikwijls mogelijk. Ontspannen rijden we binnen tien minuten naar wederom een gerenommeerd wijndomein, Elk Cove, ruim veertig jaar geleden gesticht (luchtfoto). De kwaliteit van rode Pinot Noir, de meest geproduceerde en gereputeerde wijnsoort van Oregon, is hier excellent, maar de Pinot Blanc en Pinot Gris verdienen eveneens lof. De scenic route komt uit op Highway 99W, een altijd drukke doorgangsweg die Portland met het zuiden verbindt – en met het hart van Willamette Valley, de belangrijkste wijndorpen aldaar. Het eerste is Newberg dat even voor de do
rpskern een van Oregons grootste wijnfirma’s onderdak biedt, te weten A to Z Wineworks, jaaromzet 4 à 4,8 miljoen 
flessen. Alleen King Estate, zie verderop, is groter. De merklijn A to Z werd in 2002 gelanceerd door de eigenaren van Rex Hill, een twintig jaar eerder begonnen domein op dezelfde locatie, en met een sfeerrijk proeflokaal. De eigen 20 hectare wijngrond (zal worden uitgebreid; bovendien koopt men veel druiven bij) wordt biodynamisch bewerkt en ernaast heeft men hier en daar bijenkorven geplaatst. De meest verkochte wijn, goed voor 80 procent van het volume, is de Rex Hill Pinot Noir, afkomstig van een dozijn verschillende percelen en ruim een jaar in vaten gerijpt. Beheerste roostertonen, sappig zwart fruit, een frisje, kracht en een 
zachte structuur, we proefden de 2012, doen zijn succes volledig begrijpen. Ook andere, duurdere Pinot Noirs en de houtvrije Roserock Vineyard Chardonnay plegen heerlijk te smaken. Leuk trouwens, die ‘geurentafel’ achter de proefbar (linksboven). Newberg zelf is een flinke, bezige provincieplaats waar Herbert Hoover heeft gewoond, later Amerika’s 31e president. Er is een handvol wineries gevestigd, maar nog veel meer vind je verderop langs de 99W, met name in de Red Hills van Dundee en het aangrenzende Dayton, wel een stuk of dertig. De roodbruine grond aldaar doet denken aan die van de beste wijngaarden in 
Bourgogne en vormt een perfecte voedingsbodem voor pinot noir. Hij is goed te zien langs de hellende oprit naar Sokol Blosser, een eminente wijnbezitting waarvan de 88 hectaren geheel organisch worden gecultiveerd door eigenaren Alex en Alison Sokol Blosser. De moderne, lichte tasting room is een van de fraaiste in de streek en vanwege grote drukte wordt tijdens weekends achter het gebouw nog een extra proefstalletje geplaatst (rechts). Pinot Blanc 2013, Pinot Gris 2014, Pinot Noir 2012: het keuren van alle drie was een genoegen. Pinot Noir, samen met Chardonnay, schittert eveneens op het nabije Domaine Drouhin Oregon waar het Bourgogne-huis Joseph Drouhin wijnen 
maakt die de kwaliteit van heel wat betere Bourgognes probleemloos kunnen evenaren. Vanuit de proefruimte kijken bezoekers op de zwaartekrachtkelder beneden. Recht tegenover de entree van dit domein ligt die van het later gestarte Domaine Serene. De 
ruime, stijlvolle proefzaal is is ondergebracht in een soort Toscaanse villa met toren, en ernaast op het grasveld staat de metalen sculptuur van een mammoet. Een van de aantrekkelijkste wijnen hier is Pinot Noir Yamhill Cuvée waarvan men ons de 2012 serveerde. In dezelfde heuvels troffen we de meeste bezoekers, het gehele terras zat vol, bij Archery Summit (rechts) dat zijn bijna 50 hectare verspreid heeft liggen over zes plekken in de Dundee Hills. Er vloeiden vier Pinot Noirs in het glas, met als beste, tevens het meest geconcentreerd, de Looney Vineyard Ribbon Ridge 2012, rijk en levendig tegelijk, met een fraaie harmonie tussen fruit, 
frisheid en toastig hout. In een ander, bijna overbevolkt proeflokaal, hartje Dundee, was het een voorrecht om de elegante, hoogwaardige, Champagneachtige wijnen te proeven van Argyle, een bedrijf dat daarvan een specialiteit heeft gemaakt. Bij herhaling kwamen we ze ook tegen in gerenommeerde regionale restaurants. Het bezoek aan Stoller Family Estate, enerzijds wijnproducent, anderzijds een grote druiventeler, viel samen met een Dinner in the Field, een openluchtmaaltijd – naast de 80 hectare bestrijkende wijngaard – van zeven gerechten, bereid door chef Paul Klitsie. Vanaf gang één, gekonfijte eend met gegratineerde aardappel tot en met de blueberry shortcake werd er door de 160 aanwezigen druk converserend genoten, mede dankzij ongelimiteerde hoeveelheden van de prettige Stoller wijnen uit de Dundee Hills, een Pinot Noir rosé 2014, een Chardonnay 2014 
en een Pinot Noir 2013. De organisatie van dit soort diners berust bij Field & Vine Events dat ze vanaf de lente tot begin oktober wekelijks op zaterdagen organiseert, steeds op verschillende locaties. Dikwijls zijn dat wijndomeinen, en haast altijd raken de maaltijden volledig uitverkocht (à $85 per persoon). Het zijn evenementen die geheel passen in Oregons levensstijl waarin hoofdrollen worden ingenomen door het genieten van goede wijnen en goede gerechten, liefst op basis van duurzame ingrediënten, veelvuldig bovendien buiten de deur (zie ook de rubriek ‘Aanbevolen restaurants’) Het heuvelgebied voorbij, in westelijke richting, vormt het dorp Carlton een leuke bestemming. 
Het kleine centrum bestaat voornamelijk uit ruim een eeuw oude, bakstenen gebouwen waar tegenwoordig cafés, bistro’s, ambachtswinkels en wijnproeflokalen gevestigd zijn (rechts). De inwoners spreken zelfs over de ‘Wine capital of Oregon’, gezien de bijna 25 wineries die in en rond het plaatsje hun zetel hebben (tien met tasting rooms langs Main Street). Een andere, zij het beduidend grotere wijngemeente van betekenis is McMinnville. De eerste wijnproducent die pinot plantte in Willamette Valley, een halve eeuw geleden, is daar gevestigd: Eyrie Vineyards die nog steeds prima Pinot 
Noirs maakt van organisch geteelde druiven. Bovendien kun je downtown lunchen en dineren in Nick’s Italian Café, een legendarisch adres vanwege zijn omvangrijke collectie wijnen uit de eigen staat en Italië. Even buiten McMinnville, naast een wijngaard, bevindt zich het Evergreen Aviation & Space Museum. Een van de talrijke, daar geëxposeerde vliegtuigen is de oorspronkelijke, door Howard Hughes ontworpen Spruce Goose, een immens watervliegtuig, grotendeels gemaakt van hout. En achter het museum werd een waterpark aangelegd, voor zomerse familiepret.
We gaan verder westwaarts, voor een ommetje langs de oceaankust – want die mag in 
Oregon niet worden gemist. Enerzijds vind je er oneindige stranden, anderzijds ruwe rotsen. En overal een stevige branding, aangezien het er bijna altijd flink waait. Dit is geen kust voor zonnen en andere lui strandvertier, maar voor wandele
n en en kijken. Misschien ook fotograferen, tekenen en schilderen. Zelden hebben de auto zo vaak gestopt, langs Highway 101, bij een van de uitzichtpunten, voor weer een nieuw panorama over de wit schuimende zee en het landschap daarvoor. Een van die plekken was het gehucht Otter Rock, met aan de oceaanzijde diep, grotachtige rotsformaties en op het land, achter ons, zowaar een winery, gevestigd in en bij een voormali
ge kruidenierswinkel uit 1928. Met de opvallende naam Flying Dutchman. Het is de enige langs de gehele kust. De druiven komen uit het binnenland, doch worden wel ter plekke vergist. Dit gebeurt in open containers, onder invloed van de zilte zeewind. Vandaar de term salt air fermentation op de etiketten. Banden met Nederland, noch KLM, heeft de familie Cutler helemaal niet. De naam Flying Dutchman kwam toevallig tot stand en refereert aan een plaatselijk restaurant. Maakster van de wijnen, zij volgde haar vader Richard op, is Debbie Cutler (foto). Een van haar verrassendste soorten was de met goud bekroonde Cabernet Franc 2009, een nog vitale, bessige en gelukkig paprikavrije wijn waarvoor de druiven uit de zuidelijke Rogue Valley werden gehaald. De enigszins peer- en vanillachtige Single Vineyard Chardonnay 2012 stemde eveneens tevreden.
Even zuidelijker lo
geerden we in Newport, een populaire tourist destination. Vanuit onze buitengewoon comfortabele kamer, een soort suite eigenlijk, hadden we in de Elisabeth Street Inn een uitzicht over strand en zee. Op ongeveer een kwartier lopen ontdekten we de vrij hippe wijk Nye Beach met zijn cafés, restaurants, winkels (van modeboetiek tot tweedehands boeken) en galerieën. Waaronder, pal naast en boven het brede strand, die van de Yaquina Art Association. Uitsluitend lokale kunstenaars exposeren en verkopen daar hun werken. We zage
n o.m. kleurrijke doeken van Carol Phillips. Maar kunst en nog veel meer eethuizen zijn te vinden in Newports historic bayfront (rechts). Dit ligt bij een vissers- en jachthaven, schuin achter een hoge, lange boogbrug die wat ons betreft de Golden Gate van Oregon zou mogen heten. Op de andere oever trekt het Oregon Coast Aquarium circa vierhonderdduizend bezoekers per jaar, als zijnde een va
n Oregons topattracties. Binnen heeft het aquaria waar nu eens tere, witte, kantachtige kwalletjes sierlijk dansen, dan weer tunnels van glas waarboven haaien en
allerlei tropische vissen zwemmen, enkele van de vijftienduizend die het museum heeft. Buiten is er ook van alles te beleven, vooral wanneer de zeehonden, zeeleeuwen, zeeotters en zeevogels worden gevoerd, of de pelikanen gepresenteerd.
Voorbij Newport volgt opnieuw een reeks vergezichten over zee. Een da
arvan is bij de gerestaureerde Heceta Head vuurtoren die via een smal bospad omhoog kan worden bereikt, langs twee hoge conische rotsen in de branding. Eenmaal boven is geheel zo fotogeniek dat clubjes er soms komen schilderen. Een plezierige volgende stop vormt Florence, waarvan de kleine old town permanent bezoekers trekt van binnen en buiten het eigen dorp, vanwege de soms aparte winkels (een ervan geheel gewijd aan olijven), eetcafés (foto onder), restaurants en de Back Street Gallery waar twee dozijn plaatselijke kunstenaars hun creaties tonen. De plaats ligt n iet aan zee, maar langs een rivier, met alweer een imposante brug, dus naar het grote strandhotel 
Driftwood Shores met zijn ruime ocean front kamers moesten we een kilometer of zeven rijden. Da’s voor Amerikanen natuurlijk een afstandje van niks.
In het binnenland lokt Eugene, de tweede stad van Oregon. De weg er naartoe is een aaneenschakeling van natuurschoon. Bochtig voert hij langs beken en door gr
oene beboste valleien, temidden van bruine bergen. En ineens is daar weer een winery, Meriwether, tussen geboomte en naast een kleine, nog te herplanten wijngaard (boven). De Brut Cuvée 2001 is nog verbazend fris, kruidig fruitig bovendien, en van de jongere stille wijnen spreekt de Syrah 2009 het meest aan, gevolgd door de uit een keg getapte Tempranillo 2013 (vervaardigd van druiven uit het noordoosten, de Columbia Gorge). Eenmaal in Eugene vernemen we dat hier de Nike schoen werd uitgevonden, door 
een atletiekcoach van de universiteit. De zool van het eerste 
model maakte hij met een wafelijzer van zijn vrouw. Over schoenen gesproken, ’s werelds oudste paar is te zien in een van Eugene’s zeven musea, het universitaire Museum of Natural and Cultural History. Een paar huizenblokken voorbij het Hilton Eugene, ons centraal gesitueerde, hoogst plezierige verfblijfadres, loopt de straat steil omhoog naar de Skinner Butt, een eenzame heuvel die downtown scheidt van de Willamette River. Beneden zien we een uitgesproken groene stad met weinig echte hoogbouw. Een sympathiek wijnadres in het centrum is het Oregon Wine Lab waar alleen wijnen van kleine producenten verschijnen (boven). En 
om lekker te lunchen of dineren is de Fifth Street Public Market (links) een aangewezen adres. Daar werden allerlei bedrijven samengebracht (en een goed hotel, Inn at the 5th), waaronder de topzaak Marché. Die er ook een dochterbedrijf heeft , Provisions, een soort culinaire supermarkt waar tevens quiches, pizza’s, sandwiches en salades kunnen worden besteld en gegeten. Een must voor wijnliefhebbers is de excursie naar King Estate, een half uurtje zuidelijker. Gelijk een Frans château of Duits slot prijkt de kelder daarvan op een met druivenstokken bedekte groene heuvel, en biedt de bezoekers behalve een prachtige proefzaal ook 
een excellent restaurant met terras (zie ‘Aanbevolen restaurants’). Bovendien worden er kostelijke wijnen geproduceerd, allemaal bio, met voorop Pinot Gris. Kwaliteit en kwantiteit gaan hier naadloos samen, want het domein van de familie King is Oregons grootste wijnproducent. Richting Portland en zijn internationale
luchthaven mag de hoofdstad Salem niet worden gemist. Je vindt er een ruim opgezet centrum met o.a. Liberty Street, attractieve horecabedrijven, winkels en The Grand Hotel, een inderdaad groots hotel met superieure kamers en een ontzagwekkende, hoge lobby. Vanuit dit hotel is het slechts enkele blokken lopen n
aar de Oregon State Capitol die op zijn brede witte toren een vergulde pionier heeft staan, terwijl voor het bouwwerk een grote, rechthoekige, parkachtige tuin met sculpturen, fonteinen en een WWII Memorial werd aangelegd, en waar wandelaars ook even ontspannen kunnen zitten op een van de banken, in zon of schaduw. Naast deze groene oase staat het kleine, maar fijne Hallie Ford Museum of Art (zie de rubriek ‘Galerie & musea’). Rond Salem zijn allerlei uitstapjes te maken, alleen al naar een stuk of vijftien wijnbedrijven. Het bekendste, en alom geprezen vanwege zijn goede wijnen, is Willamette Valley Vineyards, zuidelijke afslag 244 langs de Interstate 
5, dat dat over een riante proefzaal beschikt, alsmede over een panoramaterras. Een andere aardige bestemming, binnen een half uur te bereiken in noordoostelijke richting, is het dorp Silverton. Daar valt werkelijk van alles te zien, om te beginnen de sfeervolle, gezellige dorpskern met zijn historische panden en zijn machtig mooie muurschilderingen. Voorts, een paar kilometer in zuidelijke richting, staat het Gordon House, het enige pand dat Frank Lloyd Wright ontwierp in de gehele Pacific Northwest. Het stond eerst elders, 40 kilometer verder, maar werd bedreigd, waarna
men het verhuisde naar zijn stille, beboste huidige plek. Je kunt het bezoeken, zij het wel restrictief door eerst te bellen met 503-874-6006 om een plek te reserveren voor een $15 kostende rondleiding, om 12 uur, 13 uur dan wel 14 uur. Iedereen kan er echter wel gratis omheen lopen en de opvallende vorm van buiten bewonderen. Plaatselijke attractie nummer drie langs dezelfde toegangsweg, is de Oregon Garden, een in 2001 geopende tuin van ruim 30 hectare waarin kleinere tuinen werden ondergebracht. Bijvoorbeeld een watertuin, een bostuin, een tropische kas, een conife
rentuin (een van de grootste ter wereld), een irissentuin en een geurentuin, terwijl er ook veel bloemen groeien, en tussen de planten sculpturen werden geplaatst. De meeste bezoekers lopen naar de Signature Oak, en meer dan vier eeuwen oude eik met een omvang van zo’n zeven meter en een hoogte van circa dertig meter. Tenslotte werd binnen het park de Silverton market garden aangelegd die Oregons vruchtbare valleien symboliseert. Je vindt er alle 147 gewassen die in deze staat groeien, waaronder bessen, hop, groenten, graszaden – en uiteraard druiven voor wijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
VINOSTALGIE (40)
Ik vond deze ansicht van Château Pontet-Canet in Frankrijk – maar hij werd geschreven door een Nederlander, ene Thomas. Die in 1938 verslag doet van zijn verblijf in Bordeaux. Hij schrijft:”Ik heb het hier niet slecht, want ze hebben mij geïnviteerd om te komen drinken, eten en amuseren. Het eerste gaat zeer goed, en de laatste twee ook. Wijn bij een propriétaire is verrekte goed en als je dorst hebt, kruip je de kelder maar in. Een pracht land, maar zo rood als maar kan. Vandaag of morgen komt hier net als in Spanje een kloppartij.”
Na de annexatie van Oostenrijk door Hitler-Duitsland, op 13 maart 1938, heette dit land tot 1942 Ostmark en daarna Alpen- und Donau-Rheichgaue, tot de bevrijding door de Russen in maart 1945. Nazileider Seyss-Inquart werd tot kanselier benoemd, om vervolgens in 1940 rijkscommissaris in het bezette Nederland te worden. Aldus Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit etiket selecteerde uit zijn fenomenale verzameling.
[socialring]
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
