. Deze maand is het geen vrouwelijke wijnimporteur die haar favoriete wijn-spijscombinatie onthult, maar een vrouwelijke wijnmaker, namelijk Lidewij van Wilgen. Die in Zuid-Frankrijk het gerenommeerde Mas des Dames drijft. Ze groeide op in Noord-Holland, studeerde communicatie en marketing aan de Universiteit van Amsterdam en ontwikkelde daarna een flitsende carrière in de reclame. ‘Op mijn dertigste was ik directeur s
trategie bij een groot bureau en zat ik aan mijn plafond. Dan heb je twee keuzes: of nog dertig jaar hetzelfde doen, of het roer compleet omgooien. Met mijn toenmalige man, Aad Kuijper, kozen we voor het laatste. Hij was wijnliefhebber en droomde van een eigen domein. Ik wilde vooral een nieuw leven in een ander land. Uiteindelijk was ik echter degene die aan een Franse landbouwschool wijnbouw en oenologie ging studeren en de leiding over het domein nam.’ In het begin richtte Lidewij zich vooral op het perfectioneren van de wijngaarden, later kreeg ze meer zelfvertrouwen in de kelder. ‘Iedere jaargang heb ik meer bijgeleerd en kwam ik dichter bij de wijn waarvan ik droomde.’ Inmiddels zijn we veertien jaar verder. Mas des Dames is een kleinschalig kwaliteitsdomein gebleven waar alle druiven met de hand worden geplukt en geselecteerd. Bepaald bijzonder is dat Lidewij’s wijnen volop worden geëxporteerd en steeds vaker verschijnen op de kaart van klasserestaurants. Haar doel is niet om veel groter te worden, maar vooral om het bestaande kwaliteitsniveau verder te verbeteren. Zelf beschrijft Lidewij haar culinaire combinatie als volgt. Vorig jaar werd ik voor een proeverij gekoppeld aan de chef van La Réserve Rimbaud, een restaurant met Michelin-ster, in het nabije Montpellier. De bedoeling was om het ideale gerecht te vinden bij La Diva, een geconcentreerde maar tegelijkertijd elegante wijn gemaakt van syrah, grenache en alicante van honderd jaar oude stokken. Uiteraard kwam de chef aan met gemarineerd vlees, met wild, met truffels. En natuurlijk smaakte dat alles er fantastisch bij. Maar het meest verrassend bleek een tartaar te zijn van kalf, olijfolie, artisjok, gekonfijte citroen en drop(!) – juist omdat de frisheid van het gerecht de frisheid van de wijn zo fraai accentueerde. Een van mijn favorieten thuis is mijn witte Grenache Blanc, die een subtiele houtopvoeding kreeg, bij gegrilde zeebaarsfilet met garam masalakruiden (jawel!) en op hoog vuur in roomboter aangebakken cantharellen. Goede verse tagliatelle erbij, simpel maar heerlijk. Of nog simpeler, dezelfde Grenache Blanc met een mooie volvette geitenkaas.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
TOCHTJE DOOR TALLINN
. Met het aantal 
computergeschoolden per hoofd van de bevolking loopt het kleine Estland (1,3 miljoen inwoners) waarschijnlijk voorop in de wereld. Deze Baltische staat was ook de eerste om online stemmen te introduceren, de Wi-Fi is overal gratis en zowel Skype als mobiel parkeren werden er bedacht. In de hoofdstad Tallinn, waar ongeveer een derde van de bevolking woont, is daar echter weinig van te merken, althans voor de bezoekers van het deels door versterkingen en wallen omgeven historische deel. Je gaat daar namelijk terug in de geschiedenis, via soms hellende keistraten, langs sprookjesachtige gevels en hoogbejaarde, gewoonlijk witte kerken. Alleen de vele souvenir
winkels, de pinautomaten en de van verwarming voorziene terrassen geven aan dat de tijd er niet heeft stil gestaan. Dat geldt eveneens voor de duizenden toeristen die merendeels afkomstig zijn van de talrijke cruiseschepen die de uitstekend geëquipeerde haven aandoen, soms wel zes per dag.
Tallinn heeft een kustlijn van 36 kilometer en was ooit een van Europa’s meest versterkte steden, omcirkeld door 66 wachttorens. Daarvan resteren er nu nog 26, alle met rode puntdaken. Een enkele kan worden beklommen (aan de westkant, Suur-Kloostri). Onvoorstelbaar lang hebben de Estlanders op hun onafhankelijkheid moeten wachter; alleen al door Denemarken werden ze zeven eeuwen overheerst. Ook Zweden, 
Duitsland en Rusland hebben als bezetters hun invloed doen gelden, soms bij herhaling. Het markantste bouwwerk uit de eerste Russische periode is de Alexander Nevsky kathedraal (links). Deze kwam in 1900 gereed, maar werd uitgevoerd in een traditionele 17e-eeuwse stijl met een rijk interieur van o.a. mozaïeken en glas-in-lood vensters. En zijn klokken, waarvan de zwaarste zo’n vijftien ton weegt, galmen luid. Pal tegenover de kerk staat het rozekleurige parlementsgebouw, de Riigikoga, dat in de 18e eeuw verrees en ook als gevangenis heeft gediend. Nog geen honderd meter van de kathedraal is de beroemde witte 
Domkerk te vinden, de oudste ter plekke, met een imposant orgel en wapenschilden tegen binnenmuren. Voornoemde drie monumenten prijken op een heuvel, samen met de hoge Hermannstoren (rechts) en het Toompeakasteel. Met de lager gelegen binnenstad bestaat de belangrijkste passage uit de hellende Pikk Jalg waarop kunstenaars hun werken exposeren en verkopen. Lang niet alles is het bekijken waard, met als grootste uitzonderingen de vaak losjes geschilderde, vrij vrolijke en bovendien vriendelijk geprijsde doeken van Ashot Jegikan (foto). Deze 
pacifistische schilder gaf ons mee:”Vanochtend zei ik tegen mijn vrouw dat het leven wijzer is dan ik.“ Een van zijn kenmerkendste creaties doopte hij ‘Muziek vloeit als een rivier’ en toont een eindeloos witte vleugel. Eenmaal afgedaald is het niet ver naar het oudste café van Tallinn, een lokaal waar ook traditioneel gebak wordt geserveerd, het sinds 1864 bestaande Maiasmokk (Pikk 16). Wie van zoet niet genoeg kan krijgen, zou ernaast het Kalev marsepeinmuseum kunnen bezoeken, waar figuurtjes van marsepein met de hand worden beschilderd. Het nabije stadhuisplein ofwel Raekoja Plats wordt gedomineerd door het uit grijs gesteente opgetrokken raadhuis 
dat nog het enige echte middeleeuwse van heel Europa heet zijn (rechts). Het dateert uit 1401, maar zijn hoge, slanke toren is ruim een eeuw recenter. Binnenin het gebouw valt de burgerzaal op door zijn multikleurige bogen. Aan het plein zijn een stuk of tien café-restaurants gevestigd, alle met ervoor terrassen die bij koel weer worden verwarmd. Lopend in noordelijke richting beland je in een wirwar van straten, met als beroemdste de schilderachtige Katariina Käik waarin zich allerlei ambachtslieden hebben gevestigd, waaronder een glasblazer. Kerken zijn eveneens te vinden in deze wijk, alsmede een klooster en talrijke historische panden – wat het gevoel geeft in een openluchtmuseum te wandelen. Oostwaarts, enkele kilometers buiten het centrum en via 
saaie wijken die vroeger voorsteden waren, staat een soort kleine replica van de Hermitage (St. Petersburg), te weten het Kadriorg paleis ofwel Kadrioru loss dat door Peter de Grote gebouwd werd voor Catharina I. Het barokke gebouw, met ervoor een stijltuin, is in dit geval aan de buitenzijde niet lichtgroen en wit, zoals zijn voorbeeld, maar roodbruin en wit. Het interieur wordt ingeleid door een monumentale hoge hal met sculpturen, en in de zalen hangen zo’n vierhonderd schilderijen van meesters als Pieter Breughel Jr., Adriaan van Ostade en diverse Russen. De collectie zal er ongetwijfeld toe hebben bijgedragen dat Tallinn vijf jaar geleden werd gekozen tot culturele hoofdstad van Europa.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. Net als andere wijnhandelaren in Bordeaux droomde Hervé Joyaux Fabre ervan om zelf een wijngaard te bezitten. En dus een soort tweede leven te beginn
en. Maar waar? Niet in Bordeaux, dat zou te ingewikkeld zijn en te veel van het oude. Zuid-Amerika wellicht. Anno 1991 reisde hij dus naar Chili. Geen van de daar beschikbare landgoederen ontlokte hem echter een hartenkreet. Een vriend adviseerde hem om ook aan gene zijde van de Andes te gaan kijken, in Mendoza. Daar werd geoogst en Hervé proefde niet alleen veel wijnen van malbec, maar ook de druif zelf – en slaakte wél een hartenkreet. Met als gevolg dat hij en zijn volop meewerkende vrouw Diane (foto; half Frans, half Duits, wereldreizigster en afkomstig uit een familie van chocolademakers) besloten in Argentinië een wijngaard te kopen, met alleen malbec, en er permanent te gaan wonen.
De eerste 18 hectare werden een jaar later verworven en waren beplant met malbecstokken uit… 1908. Er kwam bovendien een kelder die, destijds ongebruikelijk voor Mendoza maar natuurlijk niet Bordeaux, bij de akker zelf verrees. In feite zijn Hervé en Diane de eerste buitenlanders geweest die na de Tweede Wereldoorlog in Argentinië investeerden. Door 
hun Franse vrienden werden ze voor gek verklaard. De gemiddelde wijnkwaliteit in Argentinië hield niet toen over, en de meeste malbec verdween anoniem in simpele mengwijnen. De amis kregen ongelijk. Dankzij én een vaste koers van kwaliteit én het mikken op een optimale prijsprestatie én een bewust streven naar de beste expressie van de druif én het maken van kristalheldere, echt droge wijnen stapelde de onderneming succes op succes. Wat weer resulteerde in een sterke groei. Zelfs zodanig dat onder de holding van Bodegas Fabre tegenwoordig drie bodegas vallen. Ook het grondbezit nam sterk toe. In de regio Luján de Cuyo (niet ver van de stad Mendoza) worden van eigen wijngaarden en volledige gecontroleerde onder contract druiven geoogst van circa 120 hectare. 
Verder weg in de hoog gelegen Valle de Uco zijn al 300 hectaren productief, en op 1000 kilometer afstand in Patagonië, de streek Río Negro (rechts; te bereiken met een nacht- en slaapbus) beschikken Hervé en Diane over nog eens 60 hectare. Malbec is de grote specialiteit en bestseller gebleven, maar kreeg wel gezelschap van andere wijnen. Dit mede, zo vertelde directora Diane, omdat niet meer terrein met oude malbecplanten beschikbaar was. Van de bodega Phebus, genoemd naar de zonnegod, zijn flink wat wijnen hier voor thuisgebruik te koop – en bieden veelal eminente waar voor hun geld. De Phebus basisserie, met alleen wijnen uit Mendoza, kost bij www.intercaves.nl slechts €6,50 per fles, maar je proeft kwaliteiten van euro’s meer. In het bijzonder geldt dit voor de rode varianten, die allemaal geen houtcontact kregen, uitgesproken fruitig zijn, energiek bovendien en altijd stevig van structuur. De enigszins florale Malbec 2015 trakteert op een melange van zondoorstoofd zwart fruit, leder- en laurierachtige donkere tonen, en een zachte kruidigheid. Fris zwart fruit is nog wat eclatanter aanwezig in de kostelijke Syrah 2014, terwijl de vieve Cabernet Sauvignon 2015 gedomineerd wordt door rijp besfruit, inclusief wat cassis. 
Ook de koel te schenken Torrontés 2105 verdient een warme aanbeveling. Want in tegenstelling tot veel soortgenoten smaakt deze witte wijn niet zwoel en bijna mild, maar opwekkende fris, bijna krokant, met wel het typerende druivige muskaataroma. ‘Delicieus bij kruidige gerechten’, riep Diane. Dat frisse is te danken aan de hoge ligging van de wijngaarden, tussen de 1200 en 1300 meter (Valle de Uco). Vatrijping, heel beheerst gedurende een jaar voor niet meer dan 60 procent van het volume, en nimmer in nieuwe vaten, wordt toegepast voor de rode wijnen van de lijn Phebus Reservado. Ook dit zijn winnaars, altijd gespierd, altijd geconcentreerd, altijd voorzien van kruidige hout- en roosteraroma’s, altijd echte eetwijnen en altijd geprijsd op €9,95. De meest complexe is de Malbec 2013, en naast zijn besfruit biedt de Cabernet Sauvignon 2013 als extraatje wat muntigs, iets dat de Merlot 2013 doet met een toets van bittere chocolade. De Chardonnay 2015 kreeg geen hout, maar heeft in zijn vrij rijke smaak wel iets notigs. Twee speciale wijnen in de Reservado reeks zijn die uit Patagonia à €11,25. Ze komen van ongeveer dertig jaar oude stokken die
groeien in een microklimaat dat gekenmerkt wordt door zeer koude nachten. In dit geval is de Malbec 2013 een zeer expressieve wijn, bepaald bessig, met ook frisheid en een zekere verfijning. Het moet een van de beste Malbecs uit heel Argentinië zijn. In dezelfde stijl werd de massief getinte, eveneens intens smakende Cabernet Sauvignon 2013 gecreëerd. Tenslotte is er, wederom uit Mendoza en als een soort klap op de vuurpijl, de €16,95 kostende Phebus Gran Reservado Malbec 2012 die qua concentratie, heftigheid (15 procent alcohol), kruidig hout en materie alle andere overtreft. Dit dankzij gemiddeld tachtig jaar oude druivenstokken die bijna 60 procent minder wijn gaven dan de stokken voor de basisserie. De zon van de zonnegod zit in deze Argentijn prachtig gevangen.
VINOSTALGIE (47)
In Bergholtz, een dorp ongeveer halverwege Colmar en Mulhouse, begon Jean Dirler met het produceren van wijn – in 1871, hetzelfde jaar dat de Elzas opnieuw onder Duits bewind kwam. Rechtsboven op de prentbriefkaart is een fles mousserende wijn afgebeeld, want samen met Dopff au Moulin was domein Dirler het eerste om in Alsace mousserende wijn te maken op de Champagne-manier. En de huidige eigenaar, ook Jean genoemd, doet dat nog steeds.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
PROEVEN IN PIERREVERT
. Om meer dan oppervlakkig kennis te maken met de wijnen van Pierrevert moet je naar het gebied zelf gaan, want buiten hun eigen regio worden ze zelden gesignaleerd. De streek ligt aan de zuidoostzijde van het Montagne du Lubéron, niet in het departement: Vaucluse, maar in Alpes de Haut
e-Provence. De naam daarvan geeft al aan dat de regio relatief hoog ligt; de meeste wijngaarden bevinden zich zo’n 450 meter boven zeeniveau. ’s Winters kan het er behoorlijk koud zijn en zelfs vriezen, maar de zomers zijn warm en droog. In totaal telt de streek ongeveer 450 hectare wijngaarden, verdeeld over elf gemeenten
eenten, voornamelijk op de noordoever van de Durance. De grond is voornamelijk klei- en kalkhoudend. Het aantal wijnproducenten blijft beperkt t
ot zes: een coöperatie en een handvol particuliere domeinen. Het landschap waar de druivenstokken groeien bestaat voornamelijk uit plateaus en lage heuvels – en is vredig stil. Drukte daarentegen ervaar je wel in de belangrijkste plaats ter plekke, Manosque, een nijvere provinciestad met ruim 22.000 inwoners en een lange historie. Die vermoedelijk zo’n vierduizend jaar teruggaat. De naam Manosque is van Keltische origine en verscheen voor het eerst in 978. 
Vandaag de dag is het heerlijk slenteren – met de nodige terrasstops – door het peervormige oude centrum. Dat omgeven wordt door vijf, deels beschaduwde boulevards en resten van stadswallen. De opmerkelijkste entree is de zuidelijke Porte de la Saunerie (boven), een van de vier verstrekte poorten die Manosque telt. Voornoemde verrees in 1382 en heeft als bijnaam ‘Zoutpoort’. Want lang geleden werden de Fransen verplicht om elk jaar een bepaalde hoeveelheid zout van de staat af te nemen, waarover dan belasting werd geheven. Deze zeer impopulaire gabelle moest in de desbetreffende poort worden voldaan. Eenmaal door de poort arriveer je een sfeervolle wijk met smalle straten
, kleine winkels, renaissancepanden
en een stuk of tien gezellige pleinen en pleintjes, de meeste met zowel terrassen als platanen, en soms een fontein. Op het grootste plein, Le Terreau, tevens hoogste plek van Manosque, wordt elke zaterdag een streekmarkt gehouden (onder). Langs de van zuid naar noord lopende de Rue Grande staat de romaansgotische kerk Saint-Sauveur die een fraaie klokkentoren heeft, alsmede een 17e-eeuws orgel (foto’s trouwerij en toren). Als het hart van de stad beschouwt men Notre Dame de Romigier, een romaans bouwwerk waar een sarcofaag uit de 5e eeuw kan worden bekeken, alsmede een min of meer zwarte Madonna
. De noordelijkste stadspoort kreeg als naam Porte de Soubeyran (beginfoto). Het is de hoogste ter plaatse en draagt op zijn toren een opvallende, open smeedijzeren koepel in de vorm van een peer. Wie bekend is met de winkels en producten van L’Occitane en Provence zal het misschien leuk vinden om even buiten Manosque de fabriek en het museum van dit bedrijf te bezoeken (Zone Industrielle Saint-Maurice). Wel moet eerst een afspraak worden gemaakt op het lokale Office du Tourisme (Place du Docteur Joubert). En dan… richting wijn, even westelijk, naar de gemeente Pierrevert, 
vijf kilometer verderop. Een door druivenakkers omgeven, stokoud heuveldorp waar nog geen vierduizend mensen wonen. Het plaatsje bestaat uit hellende straten, behoorde ooit aan een klooster, heeft enkele kerken en werd in 1631 op wonderbaarlijke wijze gespaard voor de toen heersende pestepidemie. Dit dankzij, zo gaat het verhaal, de schutspatroon Saint-Patrice. Aan de voet van de heuvel ligt de Cave des Vignerons de Pierrevert , tevens bekend onder het meer 
poëtische synoniem Petra Viridis. In het bescheiden proef- en verkooplokaal is het zaterdagmiddag meestal een drukte van belang, want dan komt men er wijn kopen voor de week daarop. Nogal wat mensen brengen jerrycans en soortgelijke containers die vervolgens vol worden getankt. Bij het bedrijf zijn 120 druiventelers aangesloten die samen circa 450 hectare bewerken, waarvan ongeveer 200 binnen de herkomstbenaming Pierrevert. Een van de lekkers
te wijnen pleegt de Cuvée Village d’Or rosé te zijn (op het label staat een dorpssilhouet, links), samengesteld uit grenache en syrah. De bleek oranje wijn smaakt fris, vief, lekker fruitig (drupsachtig en voornamelijk rood) en wint in eigen land regelmatig medailles. Van hetzelfde niveau en eveneens een medaillewinnaar, is de rosé van de privébezitting Domaine de Saint Jean. Zij het dat het fruit hiervan meer doet denken aan sinaasappel. Een tamelijk bochtige landweg voert vanuit Pierrevert naar de twee grootste wijndomeinen van de streek. Het oudste daarvan is Domaine La Blaque waarop een halve 
eeuw geleden de eerste druivenstokken werden geplant. Dit gebeurde door Charles Pons-Mure, afkomstig uit het Rhône-district Lirac. Jarenlang zou hij de enige individuele bottelaar blijven van wat toen nog Coteaux de Pierrevert heette. Sinds 1987 heeft het wijngoed een Duitse eigenaar, maar de dagelijkse leiding berust bij een Fransman, Gilles Delsuc. Die vertelde dat de wijngaard momenteel 49 productieve hectaren heeft, beplant met uiteenlopende Mediterrane variëteiten. Van de rode wijnen is de Domaine La Blaque Rouge Tradition doorgaans de beste. 
Deze enkele maanden in g
ebruikte vaten gelagerde Pierrevert van 90 procent syrah en de rest grenache, pleegt stevig en vrij levendig te smaken, met vooral besfruit maar ook zwart fruit, kruidigheid, lichte roostertonen en wat tannine in de afdronk. Niet binnen de herkomstbenaming, het is een Méditerranée, valt de Domaine La Blaque Viognier, een heerlijke, milde, verrassend aromatische creatie met elementen van abrikoos en rijpe peer. Toen ik in 1982 het vrijwel aangrenzende Domaine de Régusse bezocht, was dit pas drie jaar de eigen wijnen aan het maken en bottelen. Buiten de eigen regio kende niemand de naam, dus de jonge eigenaar Claude Dieudonné was blij verbijsterd toen er opeens een Nederlandse wijnschrijver verscheen die foto’s en notities maakte voor een 
internationaal te verschijnen boek. De wijngaard bestreek toen al 63 hectare, maar werd inmiddels verveelvoudigd naar maar liefst 245 hectare. Verdeeld over Pierrevert (wat minder dan de helft), Lubéron en enkele streekbenamingen. Deze expansie werd gefinancierd door een groep investeerders die Domaine de Rég
usse in 2002 overnam. Marina Munier, de dochter van een van hen, liet me een flink deel van het grote gamma proeven. De bleke, rozeoranje Château Régusse rosé bood behoorlijk wat diepgang, was eerder elegant dan zwaar, aangenaam fris, duidelijk kruidig en flink fruitig (sinasdrups, framboosje). Men componeerde hem uit grenache en syrah. Wat ook geldt voor twee sympathieke rode wijnen, de vlezige, kruidig fruitige In Régusse en de meer concentratie en lengte biedende, door zondoorstoofde zwarte vruchten getypeerde Château Régusse. Proeven in Pierrevert is best een genoegen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
miniprofielen van minder bekende witte druiven – serie 1
Airén
Vanwege zijn gigantische aanplant in La Mancha en Valdepeñas, op de Spaanse Hoogvlakte, is dit ’s werelds meest geteelde variëteit. In het algemeen redelijk frisse, enigszins fruitige wijnen, beperkt in alcohol, en doorgaans betaalbaar.
Albariño
Spaanse superdruif die vooral gedijt in het groene Galicië, met name binnen de streek Rías Baixas (rechts). De altijd sappige wijn ervan pleegt tegelijk fruitig en soms enigszins floraal te zijn met wat kruidigheid en mineraligheid, terwijl zijn smaak vrij stevig is. In Portugal wordt hetzelfde ras gebruikt voor witte Vinho Verde.
Assyrtiko
Zonder twijfel de fijnste witte druif van Griekenland. De beste soorten, die van
het eiland Santorini, zijn opwekkend fris, met een aroma van citrusfruit en een snufje specerijen.
Chasselas
Aan zowel de Franse als de Zwitserse zijde van het Meer van Genève levert de chasselas zacht frisse, plezierige, niet al te uitgesproken, sappige wijnen met een lichte fruitigheid. Veelal proef je nuances van witte vruchten (appel, peer), zacht citrusfruit en soms een hint van zuidvruchten, plus een minuscule pareling. In Valais, het grootste Zwitserse wijngebied, heet de chasselaswijn Fendant. Elders zijn hele fraaie chasselaswijnen te vinden in o.a. Aigle, Dézaley (foto) en Yvorne. In Frankrijk zijn de Alsace, Pouilly-sur-Loire en vooral Savoie (Crépy, Vin de Savoie) de belangrijkste gebieden.
Garganega
Na de trebbiano is dit Italië’s meest gecultiveerde witte ras. Het vormt de basis voor onder meer Soave (verplicht voor minstens 70 procent) en zijn wijn heeft een licht perzikachtig aroma, evenals een sappige, frisse maar niet zure smaak.
Naast de ijswijn van Domein Hof te Dieren bestaat een strowijn uit de Achterhoek. Wijnmaker Hesselink in Winterswijk maakt deze wijn van geselecteerde edelzoete solarisdruiven die na nobele rotting aan de stok ook nog zes weken op stro werden gedroogd. Bij de persing van de druiven had het sap van deze dessertwijn nog meer suiker (200 graden Oechsle) dan vereist voor bijvoorbeeld een Duitse Trockenbeerenauslese. Aldus de toelichting van verzamelaar Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, uit wiens collectie dit label afkomstig is.
[socialring]
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
