~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hieperdehiep, de kurk is door de kerk: de BUBBELTAKS is eindelijk verdwenen. Er kwam bericht van de KVNW (Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhan
delaren) dat een politiek akkoord werd bereikt om de extra accijns op belletjeswijnen per 1 januari 2017 af te schaffen. Een accijns waarvoor ‘geen juridische grondslag’ bestond (aldus Frits Bolkestein) en waartegen ik zeven jaar geleden via mijn website de eerste protestactie ben begonnen. Waarna de KVNW op knappe, weldoordachte en vasthoudende wijze is gaan lobbyen bij leden en partijen van de Tweede Kamer. Een bravo verdienden vooral voorzitter Peter van Houtert en secretaris Hans Burghoorn.
Waar het op neer komt? De accijns op mousserende wijn bedroeg een heftige €254,41 per hectoliter, en is nu teruggebracht tot €88,30. Hij wordt dus met ongeveer twee derde(!) verlaagd, tot het niveau van stille wijn. Wat betekent dat én in de winkel én in de horeca de prijzen van bubbelwijnen kunnen dalen.
Als wellicht eerste lid van de KVNW heeft Wijnkoperij J. Bart heeft zijn relaties – honderden horecabedrijven in het hele land – laten weten dat per 2 januari alle 
mousserende wijnen €1,25 goedkoper zijn geworden. Het betreft veertig à vijftig verschillende soorten. Let wel, deze daling heeft betrekking op inkoopniveau. Dus voor restaurantgasten kan de flesprijs, óók die voor de goedkopere soorten als Prosecco Spumante, Cava en Crémant, al gauw een kleine vier euro minder worden, mínstens.
Op Facebook voegde Peter van Houtert nog toe: ‘Ook bij Verbunt worden de prijzen per 1/1/2017 aangepast, net zoals alle leden van de KVNW dat zullen doen! Het directe voordeel voor de consument zal snel daarop volgen.’
Het zou best eens een bruisend nieuw jaar kunnen worden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vorige maand gezien op een Kerstmarkt even buiten Utrecht: kunstzinnig en vrolijk gedecoreerde wijndozen. Het idee is van kunstenaar Niels de Hoog die ook leuke, knappe portretten schildert van mensen en (huis)dieren. De versiering van de kartonnen verpakkingen wordt met de hand en via zeefdruk aangebracht. Prijs vijf euro – voor een cadeaudoos die de fles wijn erin heel uniek maakt. Meer informatie via www.nielsdehoog.nl.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. 
. Wijnvrouw Tatjana Puklavec, die deze maand haar favoriete wijn- spijscombinatie onthult, heeft bedrijfskunde gestudeerd in München en studeerde af in 1999. Na haar studie werkte ze ruim tien jaar in internationale marketingfuncties, om uiteindelijk in de wijnwereld te belanden. Haar familie besloot namelijk om in 2009 om een Sloveense wijncoöperatie over te nemen. 
Dankzij deze aankoop werden meer dan honderd banen behouden in het noordoostelijke deel van Slovenië. De kelder dateert uit de jaren ’50 en ’60 en werd gerund door Tatjana’s opa. Het terug in handen krijgen van dit bedrijf, waartoe Tatjana’s vader Vladimir Puklavec het initiatief nam “was een emotionele stap”. De in Nederland woonachtige Tatjana werd verantwoordelijk voor de verkoop en marketing van puklavec & friends, en heeft inmiddels, samen met haar team, in meer dan vijftien landen Sloveense wijnen op de kaart gezet. “Met een sterke focus op de markt zijn wij vastbesloten om de categorie ‘andere landen’ te veranderen in ‘spannende wijnen uit fantastische landen’. Over haar culinaire combinatie schrijft Tatjana het volgende. Mijn favoriete recept bij onze puklavec & friends Furmint is onderstaand gerecht, een risotto met paddenstoelen. De wijn en het gerecht komen beide volledig tot hun recht, omdat ze de smaaksensatie versterken. Het ietwat vettige gevoel van de risotto dat 
in je mond achterblijft krijgt mooi tegenspel van de frisse mooie zuren van de Furmint. Aan het eind van iedere hap proef je de perfecte balans van deze combinatie.
Ingrediënten voor vier personen – 250 g paddenstoelen; 2 sjalotjes; 3 teentjes knoflook; 2 eetlepels olijfolie; 300 g risottorijst; 7 dl (liefst zelf gemaakte) groentebouillon; 3 eetlepels crème fraîche; peper en zout.
Naar smaak toevoegen – 2 eetlepels groene pesto; 50 g geraspte Parmezaanse kaas; doperwten.
Bereiding – Borstel of veeg de paddenstoelen eerst schoon en snijd ze in plakjes. Pel daarna de sjalotjes en de knoflook en hak ze fijn. Verhit vervolgens de olijfolie en fruit hierin de paddenstoelen
, sjalotjes en de knoflook 2 à 3 minuten. Voeg de rijst toe en roerbak tot de korrels glanzen. Verwarm de bouillon. Giet een flinke scheut bouillon bij de rijst en roer tot het vocht is opgenomen. Voeg steeds een soeplepel bouillon toe en laat deze al roerend opnemen. Ga zo ca. 20 minuten door tot de rijst gaar is. (Als je zelf de pesto maakt kan dat terwijl de risotto op staat.) Voeg ondertussen eventueel extra bouillon toe. Schep de crème fraîche, peper, zout en pesto erdoor. Bestrooi het gerecht met Parmezaanse kaas.
Serveertips – Lekker met een groene salade. Dit gerecht kan worden uitgebreid met verschillende groenten zoals courgette, doperwten of broccoli. Mocht je voorkeur uitgaan naar niet-vegetarisch, overweeg dan er om bijvoorbeeld blokjes kip/kalkoen toe te voegen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
DE DALMATISCHE KUST
. Via een slingerende route van bijna 30 kilometer bereikt ons cruiseschip Zuiderdam (www.hollandamerica.com) de eeuwenoude stad Kotor. Deze ligt binnen de bergrepubliek Montenegro, aan een
baai waar het bijna 215 dagen per jaar windstil is. Terwijl winters mild zijn en het ’s zomers vier maanden lang meer dan 25 graden wordt. Bij herhaling is Kotor (door de Romeinen gesticht in 168 voor Christus, oorspronkelijk naam Kotora) een onafhankelijk staatje geweest, totdat in 1420 aansluiting zocht bij Venetië, uit angst voor 
een Turkse invasie. Het bleef Venetiaans tot 1779, waarna het achtereenvolgens geregeerd werd door Oostenrijk, Rusland, Frankrijk en wederom Oostenrijk. Na protesten en revoluties tegen het Weense bewind kwam daaraan een eind in 1918. Anno 1945 volgde aansluiting
bij de Joegoslavische republiek Montenegro, die op zijn beurt zelfstandig werd in 2006. Het historische hart van Kotor heeft de vorm van een driehoek, wordt deels ommuurd en ligt genesteld de voet van hoge, beschuttende, grijsgroene kliffen van kalksteen. Eenmaal door de grote stadspoort van 1555 arriveer je in een sfeervol centrum met een stuk of twaalf kerken, talrijke monumentale gebouwen in meestal Venetiaanse stijl en een tiental, doorgaans kleine pleinen die door smalle straten met elkaar worden verbonden. Het belangrijkste piazza bevindt zich meteen achter de poort, het Wapenplein (foto boven). Dit wordt geflankeerd door o.a. het 60 meter lange Rectorpaleis, het stadhuis, een robuuste klokkentoren, een wachttoren (naast de poort), cafés met terrassen en het Venetiaanse wapenarsenaal 
(waaraan het plein zijn naam ontleent). Wandelend in oostelijke richting, over het Meelplein met zijn twee paleizen, kom je vanzelf bij de kathedraal St. Trypho
n. Dit uit kalksteen opgetrokken gebouw dateert uit 1166 en heeft twee torens van ongelijke hoogte. Binnenin staat een imposante stenen baldakijn met daarin een met zilver bedekt altaarschilderij dat zeventien heiligen toont. Ook andere kerken verdienen een bezoek, zoals de romaanse Ste. Marie Kodelata (H
outplein) met zijn bronzen duur die een beeldverhaal vertelt, en ruim honderd jaar oude St. Nicolas (Plein van St. Luc) met zijn wand van grote iconen. Bovendien heeft Kotor een leuk Maritiem museum, ondergebracht in een barok, 18e-eeuw paleis en gewijd aan de rijke zeevaartgeschiedenis van deze stad. Voor het overige is het gewoon een genoegen om door de straatjes en over de pleinen te slenteren, kijkend naar gevels, panden, poorten en torentjes – doen begrijpen waarom nogal wat kunstschilders door Kotor worden en worden geïnspireerd.
Langs de kust is het niet ver varen naar het altijd drukke Dubrovnik,dat jaarlijks zo’n 2,5 miljoen toeristen ontvangt. Tijdens de Slavische oorlog werd deze stevig ommuurde stad acht maanden lang belegerd en beschoten, vanaf december 1991, maar op voorbeeldige wijze heeft men het centrum – waar slechts zevenhonderd mensen permanent wonen – perfect weten te 
restaureren. Net als Kotor is Dubrovnik een zelfstandige staat geweest. Met ooit een grote eigen vloot van 180 schepen en in de 16e eeuw zelfs een kolonie in India, namelijk Goa. De stad telde toen ook vierduizend zeelieden. Relaties met allerlei landen en volkeren werden diplomatiek onderhouden, een leger kwam er eigenlijk nooit aan te pas. 
Tijdens de achttiende eeuw had Dubrovnik consulaten in tachtig steden en een vloot die, vissersboten meegerekend, was gegroeid tot 673 schepen. De welvaart die de zeehandel bracht wordt fraai gereflecteerd door allerlei bouwwerken en de brede Placa, de door barokke panden omgeven hoofdstraat waarvan het lichte getinte plaveisel veel weg heeft van een tegelvloer (foto vanaf de oostzijde). Wie de trap is afgedaald naar de westpoort die uitkomt op de Placa ziet meteen rechts een massieve, bijna bolwerkachtige fon
tein (detailfoto) en links een kleine16e-eeuwse kerk, die gebouwd werd als dank voor het feit dat de stad gespaard was gebleven voor een aardbeving. Toevallig bleef dezelfde kerk gespaard voor de heftige aardbeving van 1667. Ernaast staat het Franciscaner klooster en zijn barokke kerk met zijn hoog geplaatste ramen. De rustige kloostergang met zijn dubbel smalle, aan de bovenzijde van steeds andere sculpturen voorziene pilaren, is een langzaam wandelrondje waard. Aan de buitenzijde werd rond 1500 het hoofdportaal gedecoreerd met monumentaal beeldhouwwerk. De eigen kloosterapotheek, in een apart pand, dateert uit 1317, is van ‘s werelds oudst
e – en fungeert nog s
teeds. Parallel met de Placa, aan de noordzijde, loopt de Prijiko met zijn talrijke eettenten. Op deze straat komen ook veertien steile stegen uit. Aan het eind ervan, voorbij een ander kerkje, het bij herhaling herbouwde, voor zeelieden bestemde St. Nicolaas, staat het Dominicaner klooster waarvan de kerk een der grootste gotische gebouwen is langs de Dalmatische kust. Het hoge godshuis heeft een gotisch-renaissance interieur met fraai kunstuitingen tegen de wanden. Erboven prijkt een hoge klokkentoren en ernaast ligt een sfeervolle kloostergang, met in het midden enkele palmbomen en een door twee pilaren geflankeerde waterput. In het eigen museum zijn behalve 16e-eeu
wse, grote schilderijen (een van Titiaan) en vergulde heiligenfiguren uit de eeuw daarvoor tevens juwelen te zien die gedragen werden door de plaatselijke aristocraten in de 16e en 17e eeuw. En naast de kloosterentree is een leuk museum van Kroatische naïeve kunst gevestigd. Lopend in zuidelijke richting, haaks op de Placa, langs straatventers die ambachtsspullen verkopen, passeer je een aantal prachtige gebouwen. Eerst, ter linkerzijde, het Sponza paleis waarin tegenwoordig het eeuwen omvattende 
stadsarchief is ondergebracht. En dan rechts het indrukwekkende Rectorpaleis met zijn prachtige portaal van zeven zuilen. Eenmaal binnen, tegenwoordig is het een historisch museum, vind je grote en kleine steenkunst, 
alsmede schilderijen en historische interieurs. Enkele stappen verder werd na de aardbeving van 1667 de kathedraal herbouwd. De St. Pieter uit Rome diende als model, vandaar de koepel. Het nu barokke, voorheen romaanse bouwwerk toont schitterende schilderijen en andere kunstuitingen, waaronder het vroeger door zeevarende vaak aangeraakte en dus enigszins zwarte, in zilver gevatte portret van Onze Vrouwe van de Haven. Vanuit de 
kathedraal voert een smal straatje naar de Jesuïtenkerk St. Ignatius die je bereikt via een brede barokke trap. In de ke
rk zelf , die dateert uit de 17e en 18e eeuw, zijn de wanden achter het altaar en het bolvormige plafond erboven rijk beschilderd. De trap afdalend is het niet ver naar het levendige, rechthoekige, door oude stenen huizen omgeven Gundulic plein waar een kleurrijke dagmarkt plaatsvindt alsmede, dagelijks om twaalf uur, het voeren van tientallen duiven met maïs. De leukste route om terug te keren naar de westpoort is via de Od Puca, een beschaduwde straat met talrijke winkels, enkele met Kroatische wijn, galerieën en, meestal in zijstegen, heel wat cafés en eetgelegenheden.
Noordelijker, als een kleine juweel, ligt Korcula op het gelijknamige, langwerpige eiland vlak voor de Dalmatische kust, aan alle zijden omgeven door helderblauw water. Een paar stoere, 15e-eeuwswe gevechtstorens 
dienden vroeger als verdedigingswerken, en aan de oostkant, richting de wijngaarden en de steengroeven, staat en versterkte poort met ervoor marktkramen die souvenirs verkopen. Daar vlakbij is het Marco Polo museum gevestigd dat via zeven voorstellingen het leven van ’s werelds beroemdste ontdekkingsreiziger verbeeldt. Volgens de overlevering zou Marco Polo in Korcula geboren zijn en erf hebben gewoond. De veelal hellende straten, met hier en daar Marco Polo winkels, zijn sm
al en schaduwrijk. Ze voeren direct of indirect neer met pleintje met de St. Marcus kathedraal, gebouwd in de 15e eeuw en het Korcula museum daar tegenover. Dit werd gewijd aan de plaatselijke geschiedenis en werk van plaatselijke kunstenaars. Heel wat schilders hebben zich op Korcula gevestigd, getuige ook de galerieën en ateliers waar hun doeken worden verkocht. In Akvarel bijvoorbeeld, en in de Galerija Vapor (foto, zuidelijke ringstraat) waar eigentijdse werken en naïeve kunst van zo’n zestig lokale artiesten worden geëxporteerd. Wat je daar ziet is eigenlijk veel authentieker dan het hele Marco Polo gebeuren – en wel zo aardig om mee te nemen als permanente herinnering. Korcula is bovendien een prima plek voor het stillen van de lekkere trek. Aan de half gebogen, noordelijke wandelkade is namelijk een hele rij restaurants gevestigd, allemaal met straatterrassen. Daar genieten van verse gebakken vis met een glas witte eilandwijn vormt een hoogst prettige, hoogst smakelijke ervaring.
Tenslotte meert de Zuiderdam af in Kroatië’s tweede stad, Split. Deze kent een lange historie die teruggaat tot de Grieken en de Romeinen, en heeft een grote haven die door talrijke koopvaardijschepen en veerponten wordt aangedaan. Het oude centrum was in 1979 een van de eerste stedelijke locaties die door Unesco als Werelderfgoed werd geregistreerd. Via de reizigerskade met stalletjes, winkels, wisselkantoren en kofferbewaarruimten langs enerzijds aanlegplaatsen voor boten en anderzijds het bus- en treinstation komt de oude stad in beeld. Eerst echter kan de markt worden bezocht, niet zozeer voor de 
fruit- en groentekramen, maar voor die met antiek en curiosa. Daarna is het slechts enkele tientallen meters naar de grote poort (foto boven) die toegang geeft tot wat resteert van het voormalige Paleis van Diocletianus, een deels nog ommuurd, rechthoekig complex dat aan de landzijde ooit door zestien torens was versterkt. Het meet ongeveer 180 x 215 mete
r en werd gebouwd voor de in het jaar 284 tot keizer verheven leider die van eenvoudige komaf was en oorspronkelijk de naam Diocles droeg. Binnen de wallen lopen twee hoofdstraten die samenkomen op een plein, Peristyle geheten, dat vroeger diende als ceremoniële entree
. Aan twee zijden ervan staan hoge steunpilaren. Rond het rechthoekige plein vind je o.a. een koepelvormige, kale vestibule met open dak, een ondergronds Romeins mausoleum en, als veruit mooiste bezienswaardigheid, de kathedraal St. Dominicus – de oudste ter wereld. Alleen al de altaren, de fresco’s, de bewerkte banken van het koor, en het houtsnijwerk op de toegangsdeuren, met 28 ‘vertellingen’ uit de bijbel, zijn de entree waard. Elders binnen het paleiscomplex kan het Stedelijk museum. Buiten veel historisch materiaal word
t er kunst van plaatselijke kunst tentoongesteld. Meteen westelijk van het voormalige keizerpaleis begint een schilderachtige wirwar van pleinen, sommige heel klein, en straten, meestal smal, soms doodlopend, waar het heerlijk kuieren is, om maar te zwijgen van mensen kijken op een van de terrassen. Het eerste en grootste plein is het grillig gevormde Pjaca, het ‘Volksplein’ (links), waaraan het voormalige stadhuis, tegenwoordig het Etnografisch museum (dat tevens tijdelijke exposities worden organiseert, zoals van Chagall) gelegen is. Terzijde: naar verluidt heeft 
Split er meer schoenenwinkels per inwoner dan welke stad ter wereld. Echtgenoten, wees gewaarschuwd… Na eerst de vismarkt langs te gaan kom je uiteindelijk op Prokurative, een ruim rechthoekig plein met lange galerijen in Venetiaanse stijl (rechts). Het dateert uit de tweede helft van de 19e eeuw en is een prima plek om wederom een terrasje te pikken. Hetzelfde geldt voor de Riva, een mondaine wandelboulevard (onder) die zuidzijde van de oude stad vormt en mede vanwege zijn palmen een Mediterrane allure heeft.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
. In meteen de eerste gesprekken over samenwerking stelden Paul den Toom en diens vader Henk als voorwaarde dat het domein moest overschakelen op duurzame druiventeelt. Het betrof Château de l’Horte, een in de Corbières gelegen, eeuwenoud wijngoed dat in 1988 was overgenomen door Jean-Pierre Biard en diens Nederlandse levensgezellin 
Johanna van der Spek. Aanhankelijk pruttelde de Fransman een beetje tegen, want biologisch telen zou langer duren, meer kosten en meer risico’s geven. Toch raakte hij overtuigd, waarna vader en zoon Den Toom – die hun zeer succesvolle supermarkt voor een prettig bedrag aan Albert Heijn hadden verkocht – anno 2007 mede-eigenaren werden van het 30 hectare tellende domein. Aanzienlijke investeringen volgenden. In de wijngaard uiteraard, maar ook in de kelder. Er kwamen bijvoorbeeld nieuwe roestvrijstalen gistingstanks, een moderne bottelmachine en een aankoopprogramma voor rijpingsvaten. Enthousiast vertelt Paul (boven) dat deze fusten van vierhonderd liter, in de Bourgogne worden samengesteld uit eikenhout ‘van vier verschillende Franse bossen’. Prijs per vat €900 à €1000. De eigen wijnen hebben vrijwel allemaal als basis traditionele Mediterrane druivenrassen, met voorop carignan en grenache ‘van vaak hele oude stokken, sommige dateren uit 1907 en 1910’. Ongeveer de helft van de productie komt van de eigen grond, terwijl eens zoveel wordt aangekocht, in de vorm van most, bij 
bevriende, gelijk denkende boeren in de omgeving. Het totale assortiment omvat inmiddels een stuk of vijftien wijnen, waarvan sommige eigen labels krijgen voor bepaalde ondernemers. De lokale en buitenlandse verkopen gaan zo voorspoedig dat Château de l’Horte tegenwoordig ‘zwarte cijfers schrijft’. Bepaald bijzonder is voorts de bouw van luxueuze wijnvilla’s, alle met eigen zwembad (zie www.wijnvilla’s.nl) . Het zijn er elf, en aldus Paul, ‘ze lopen als een tierelier’. Individuele particulieren maar ook bijvoorbeeld supermarktmedewerkers in wijnopleiding komen er graag, en kunnen desgewenst op ontspannen wijze kennismaken met allerlei aspecten van wijnbouw en wijnbereiding. Soms ook worden memorabele maaltijden in de vatenkelder georganiseerd en vinden uitvoeringen plaats van een Limb
urgs jongenskoor. Het villaproject loopt zo goed dat de komende winter nieuwe, nu houten villa’s zullen worden bijgebouwd, op 5500 vierkante meter. Wijnen van Château de l’Horte worden in Nederland via diverse organisaties en individuele wijnspeciaalzaken gedistribueerd. Het breedst gebeurt dat door www.plus.nl en www.jumbo.com. Tot de meest attractieve behoren de volgende. De Blanc de L’Horte 2015 is een prettige, mild druivige en toch vieve, droge Vin de France van marsanne en muscat (€5,99 bij Plus). Mas de Montbrun 2015, een rode Corbières, stelde men samen uit carignan (oude stokken), grenache (oude stokken), syrah en mourvèdre. Laurier, leder en kruiden spelen hoofdrollen in het aroma van deze stevige wijn, terwijl in de achtergrond een beetje besfruit aanwezig is (€5,49 bij Jumbo). Vier Mediterrane druivenrassen vormen de basis van de Château de l’Horte Réserve Spéciale 2013, een ferme, vrij volle wild- en winterwijn die sterk getypeerd wordt door laurier en andere donkere aroma’s, met kruidig hout als omlijsting (€8,99 bij Plus).
VINOSTALGIE (55)
Behalve met Muscadet, de lentefrisse wijn die in de omgeving wordt gewonnen, associeer ik Nantes (getroond op een prentbriefkaart die in 1905 werd verzonden) met Jules Verne. Want die schreef hier en enkele van zijn beroemdste, in dubbel opzicht fantastische boeken. Waarvoor hij wellicht deels geïnspireerd werd door de schepen die uit allerlei exotische oorden hun lading kwamen lossen. De stad heeft ook een Jules Verne museum, mat ernaast een planetarium
. Tijdens het maken van drie grote boeken heb ik wekenlang door Bordeaux gereisd en het voorrecht gehad om toen heel wat maaltijden op châteaus te genieten. Waar eigenlijk altijd 
ook Nederlandse kazen (of imitaties daarvan) op het plateau lagen. De reden? Onze kazen hebben enerzijds voldoende smaak om te kunnen harmoniëren met een smaakrijke Bordeaux, terwijl ze anderzijds niet te overheersend zijn, waardoor de smaakschakeringen van een fijne rode Bordeaux tot hun recht blíjven komen. Dat men in Bordeaux onze kazen heeft ontdekt, is de Hollandse handelsgeest. Want als tijdens de Gouden Eeuw lege zeilschepen uit de Lage Landen wijn kwamen ophalen in Bordeaux, namen ze niet – zoals de Engelsen deden – kinderhoofdjes als ballast mee, maar kazen. Nog steeds levert ons land kazen van wereldklasse; het zijn buitengewone begeleiders van de beste rode wijnen die Bordeaux en heel wat andere wijnstreken voortbrengen. 
Hoog op de kwaliteitsladder staat een van mijn persoonlijke favorieten, Reypenaer. Een kaas waarover Edwin Kats, destijds chef-kok van het Amstel Hotel, zei: ’Zelf, als groot kaasliefhebber, werd ik meteen verrast door de kwaliteit van Reypenaer, de mooie zuivere smaak en het typische karakter.’ Terwijl iemand anders schreef: ’Qua smaak en consistentie is hij in de verste verte niet vergelijkbaar met gewone kaas. Hoewel ongeveer een jaar oud, ontbree
kt de scherpe smaak; deze kaas is zelfs smeuïg en zacht.’ Zijn prachtige, geschakeerde en geconcentreerde smaak ontleent Reypenaer aan een oud kaaspakhuis in Woerden, langs de Oude Rijn. De familie Van den Wijngaard heeft daar gemiddeld zo’n 16.000 kazen liggen, alle gemaakt op speciaal geselecteerde Noord-Hollandse boerderijen en van verse grasmelk. H
et microklimaat in dit pakhuis wordt gekoesterd, en indien nodig, bijgestuurd door het openen of sluiten de buitenluiken, alsmede door bij te verwarmen in de winter en de binnenluiken tussen de etages te openen. Tijdens de rijping verliezen de kazen ongeveer een kwart van hun vocht. Wat eveneens een rol speelt, is de microflora aan bacteriën en schimmels die zich in het hout van de kaasplanken heeft genesteld. ‘Ons pakhuis is voor de Reypenaer net zo belangrijk als de grotten voor 
Roquefort’, stelt mededirecteur Jan den van Wijngaard (boven). Naast de gewone Reypenaer is er de okergele Reypenaer V.S.O.P., nog wat intenser van smaak en voorzien van hele kleine witte puntjes, gekristalliseerde eiwitten en mineralen. Je kunt deze wondermooie wijnkazen kopen in o.a. kaasspeciaalzaken en groothandels, alsmede via de www.reypenaer.nl/nl/webshop. Op desbetreffende site staat bovendien informatie over beide proeflokalen van Reypenaer, in het historische kaaspakhuis te Woerden en aan de Amsterdamse Singel.
De Franse graaf Henri de Laborde de Monpezat werd in juni 1967 prins Henrik van Denemarken toen hij trouwde met koningin Margarethe. Zeven jaar later kocht hij het 21 hectare grote wijngoed Château de Caïx in het wijngebied Cahors, vlak bij de sterk slingerende rivier Lot. Het kasteel werd prachtig gerenoveerd en dient als vakantieverblijf voor de Deense koninklijke familie. De bijhorende wijngaard is voor 80 procent beplant met malbec, het grote regionale druivenras, samen met wat merlot en tannat. Bovendien maakt men er een klein beetje witte wijn van chardonnay. Aldus de toelichting van verzamelaar Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit etiket selecteerde uit zijn omvangrijke collectie.
[socialring]
*
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
