. Deze maand is het wijnhandelaar Jaap Kwast die zijn favoriete wijn-spijscombinatie onthult. Na een opleiding aan de hogere hotelschool in Den Haag en diverse marketingfuncties bij o.a. Coca-Cola, Nutricia en Stella Artois begon bij 39 jaar geleden met zijn eigen bedrijf, destijds gedoopt J.J.C. Kwast Handelsonderneming, en gevestigd in Nieuw-Vennep. Zijn passie voor wijn was al ontstaan op de hotelschool. Hij bezocht 
talrijke proeverijen en was een actief lid van Le Chai, de wijnvereniging van die school. Jaaps bedrijf maakte een snelle ontwikkeling door. ‘In het begin echter werkte ik nog alleen en deed behalve de verkoop ook de werkzaamheden in het magazijn. Elise, mijn vrouw, verzorgde in de avonduren de correspondentie en facturering, terwijl een gepensioneerde oom de administratie deed. Twee jaar na de start van ons bedrijf kwam onze eerste medewerker in dienst. Dat was Patrick Uijttewaal die op een dag binnenstapte en mij overtuigde dat ik hem in dienst moest nemen. Hij werkt nog steeds bij ons.’ Jaren geleden werd Kwast Handelsonderneming omgedoopt tot Kwast Wijnkopers. Een bloeiende, fraai gehuisveste onderneming die ook de gehele eigen logistiek verzorgt. Er zijn momenteel 28 personen in dienst (‘een enthousiast team’), waaronder sinds 2009 zoon Martijn (‘waarmee ons hele gezin in het bedrijf werkzaam is’). Martijn heeft de verantwoording voor verkoop en marketing. ‘Overigens staat bij ieder teamlid klantgerichtheid hoog in het vaandel; service zit in onze DNA.’ Zijn culinaire combinatie beschrijft Jaap als volgt. De vraag naar mijn favoriete wijn- spijscombinatie is ogenschijnlijk een eenvoudige, maar leidt tot een wellicht verrassend antwoord. Elise maakt soms een heerlijk voorgerechtje van een salade met witlof, appel en avocado. Dit wordt afgetopt met gebakken uitjes. Mijn favoriete wijn bij dit gerecht is de Scaia Bianca van Tenuta Sant’Antonio. Een wijn uit Veneto, van garganega en chardonnay, met een klein beetje trebbiano. Deze vino geurt intens en complex naar bloemen, zoals acacia en jasmijn, en heeft stuivende aroma’s van ananas, grapefruit en sinaasappel. Voorts is hij zacht fris, met een mooie balans en een prachtig Italiaans bittertje in de afdronk. Iedere keer weer vind ik deze combinatie een feestje.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
VIVA VALENCIA
. Half zeven ’s avonds op een doordeweekse dag, afgelopen najaar. In de ciutat vella ofwel oude stad v
an VALENCIA is het een drukte van belang. Lange rijen mensen staan voor de bioscopen, nog veel langere rijen auto’s wachten voor de parkeergarages, beide filialen van El Corte Inglés en andere winkels doen goede zaken, de straatterrassen in de Calle de Ribera zitten bijna helemaal vol – en overal voeren de mensen op luide toon vrolijke gesprekken. De alom aanwezige restaurants zijn nog leeg, want op zijn vroegst schuift men pas om negen uur aan tafel. Maar gegeten en gedronken wordt er al wel, in cervecerías, cafés, koffiezaken, bars en tapastenten. Waarbij het opvallend is hoeveel vrouwen een glas bier voor
zich hebben staan. In Valencia’s zeer kloppende hart wordt het goede leven volop gevierd, door zowel jong (inclusief de vele studenten) als oud. Veel historische stadscentra zijn niet of nauwelijks bewoond, maar dat van Spanje’s derde stad, ontstaan uit de Romeinse nederzetting Valentia, juist wel. Vandaar ook dat de overdekte uit 1928 daterende Mercado Central zo druk wordt bezocht. In deze immense, in art-decostijl gebouwde markthal doen massa’s mensen hun dagelijkse boodschappen. Heel begrijpelijk, gezien de bijkans ongelooflijke 
keuze die er wordt aangeboden. Zoals verse groenten, waaronder allerlei supersmakelijke tomaten van de huerta, de vruchtbare, bijna 30 kilometer lange, brede vlakte die de stad deels omringt, een landbouwzone waar tevens immense hoeveelheden sinaasappels worden geteeld. De centrale markt telt zo’n duizend vaste stallen waar behalve groente en fruit ook rijst (voor paella, de grote lokale specialiteit), saffraan, zeeverse vis, prachtige hammen, zachte en harde kazen, wijnen, olijfoliën, chocolade en andere smakelijke zaken kunnen worden gekocht. S
chuin tegenover de hoofdingang van de Mercado Central staat een ander met commercie verbonden monument, La Longa de la Seda, de met kantelen versterkte Zijdebeurs (rechts). De opvallendste ruimte in deze laat 15e-eeuws tempel van commercie is de zogeheten Zuilenzaal met zijn hoge, spiraalvormige kolommen, twee dozijn in totaal. Ruim vijfhonderd jaar geleden beleefde Valencia een grote bloei- en groeiperiode, met als economische motor de zijde-industrie. De stad telde toen meer inwoners dan Londen of Parijs. Pal naast de markthal pronkt de San Joan de la Cruz, een van oorsprong 14e-eeuwse
kerk die vierhonderd jaar later in barokke stijl werd herbouwd. Niet alleen de voorgevel is prachtig geornamenteerd, maar ook het interieur. Wie in noordelijke richting slentert, bijvoorbeeld door de Calle Bolsería, komt in de leuke Barrio del Carmen waar op veel plekken muren en deuren versierd werden met knappe, kleurige graffiti en andere schilderingen (links). Voorstellingen van vroeger, in de vorm van eveneens kleurrijke fresco’s, bepalen het complete interieur van de in El Carmen gesitueerde kerk San Nicolás (ingang langs de Calle Cabelleros; entreegeld). De overdadige rijkdom aan fresco’s, vooral die tegen het gebogen plafond, doet bezoekers stil zijn van verwondering. Ter plekke vergelijkt men dit godshuis wel met de Sixtijnse kapel. 
Even verderop in dezelfde straat is een van Valencia’s meest originele musea te vinden, L’Hiber, dat gewijd is aan… tinnen soldaatjes, ongeveer negentigduizend stuks. Aan de noordzijde van de Carmen wijk wordt zeer diverse, hoogwaardige beeldende kunst geëxposeerd in twee andere, sterk contrasterende musea. Te weten het IVAM Centre Julio González en het Casa-Museo Benlliure. Beide verdienen beslist een bezoek (zie ‘Galerie & Musea’). Niet ver voorbij de tinnen miniatuurlegers verschijnt de van buiten zacht roze basiliek Nuestra Señora de los Descamparados die een van buiten blauwe, van binnen schitterend beschilderde koepel heeft en genoemd werd naar de beschermheilige van Valencia (links). Voor deze kerk ligt 
het fraaie, van tegelmotieven voorziene Plaza de la Virgen met daarop een monumentaal fontein. De meer dan levensgrote manspersoon in het midden daarvan stelt Neptunus voor die vergezeld wordt door acht blote vrouwtjes, terwijl de somber kijkende zeegod zelf meestal enkele duiven op zijn lichaam heeft staan (onder). De waterpartij symboliseert de rivier Turia die vroeger dwars door de stad stroomde, naar de nabije zee. Terrassen aan het plein vormen een prettige plek voor het genieten van een drankje en het gadeslaan van de medemens. Via enkele Venetiaans aandoende passages is de basiliek verbonden met Seu de Valencia ofwel de kathedraal Santa María. De kerk met zijn zijgebouwen verrees in diverse bouwstijlen, variërend van laat rom
aans tot 18e-eeuws (foto helemaal onder). In feite loop je er door zes eeuwen geschiedenis. Behalve religieuze schatten, met naar verluidt de heilige graal die Jezus gebruikte tijdens het laatste avondmaal, zijn er veel schilderijen te zien (net als in het kerkmuseum 
waar twee werken van Goya hangen) en een somptueus gedecoreerd hoofdaltaar onder een net zo weelderig versierde koepel. De hoge zeshoekige toren, bijnaam Micalet, kan worden beklommen en verstrekt een riant uitzicht (links en foto helemaal onderdaan). Vanuit de kathedraal bereik je het Plaza de la Reina, een rechthoekig, druk plein waarvan ook de Touristic Bus (stap op/stap af) vertrekt. Deze volgt twee uitvoerige routes; een ervan loopt helemaal naar de haven en het strand. Even opzij van het Plaza de la Reina, achter de smalle Torre de Santa Catalina, ligt een klein pleintje met de twee eeuwen oude, om zijn talrijke tegeltableaus 
befaamde Horchateria Santa Catalina waar je o.a. het zoete melkdrankje horchata kunt kopen en lekkere chocolade. Er schuin tegenover staat het smalste huis van Spanje en misschien zelfs de wereld; het is net zo breed als een deur (rechts). Een om zijn Parijse allure beroemde straat die op het plein uitkomt, is de Calle de la Paz. Aan de andere kant daarvan ligt het parkje Parterre met in het midden een ruiterstandbeeld van koning Jaime I die Valencia op de Moren veroverde. Wie de wandeling door de oude stad voortzet langs de Calle de San Vicente komt bij het 
Nationale Keramiek Museum dat een fantastische façade heeft, een beeldenpartij in rococostijl van alabaster marmer waarmee een verhaal verteld wordt over wateren. Dit als hommage aan de eigenaar die het paleisachtige pand in 1740 liet restaureren, de Marqués de Dos Aguas (‘Markies van Twee Wateren’). In het museum is van alles te zien, ruim zeshonderd kunstwerken van porselein en aardewerk, talrijke tegels, een oude Valenciaanse keuken, karikaturen, schitterende zalen en een gouden koets versierd met nimfen. Enkele minuten verder in zuidelijke richting arriveer je o
p een groot, min of meer driehoekig plein, het Plaza del Ayuntamiento dat omgeven wordt door allerlei imposante gebouwen (rechts), met als opmerkelijkste de ayuntamiento, het stadhuis (waarin op weekdagen het historisch stedelijk museum kan worden bezocht). Recht tegenover dit pand – en een fontein – voert de straat Pintór Sorolla naar een van de opmerkelijkste art déco gebouwen die in Valencia verrezen, dat van de Banco de Valencia, op een straathoek (onder). Terzijde een hoteltip: logeren pal naast het historisch centrum en vlak bij een metrostation dat twee directe lijnen heeft naar de luchthaven (waarop KLM nu rechtstreeks vliegt) 
kan comfortabel in het designachtige hotel One Shot (Calle Colón 46, in een bekende winkelstraat). Betaalbaar en prettig ontbijten, ook laat, kun je op vijf minuten lopen bij La Petite Brioche, Calle Sorni 28.
Buiten de ciutat vella telt Valencia nog heel wat andere bezienswaardigheden. Daartoe behoren de tegeltableaus in het Estación del Norte dat ontworpen werd in modernistastijl, de artistieke wijk Ruzafa met zijn galerieën en restaurants, en de 50 meter brede Gran Vía die opvalt door zijn kolossale bomen, sjieke winkels, statige zijstraten en allerlei eetgelegenheden (zie ‘Aanbevolen restaurants’). Als
een soort boemerang rond de noord- en oostzijde van de oude stad ligt de voormalige rivierbedding van de Turia, een lang gerekt, groen park waar wandelaars, hardlopers, fietsers en families graag vertoeven. In 1957, na de zoveelste desastreuze overstroming besloot het stadsbestuur om de 
loop van de Turia te verleggen. Maar de bruggen, die bleven. De uiterste westpunt van deze 10 kilometer lange tuin wordt begrensd door het Bioparc dat bestaat uit een safaripark (‘Afrika is nooit zo dichtbij geweest’) van honderdduizend vierkante meter waar wilde dieren vrij rondlopen. Zuidoostelijk in de stadstuin staat het Muziekpaleis dat niet alleen voor zijn architectuur en akoestiek een grote naam geniet, maar ook voor zijn door Ricardo Bofill ontworpen park. Nog spectaculairder is het complex dat de zuidpunt van de groene ader markeert, de Ciudad de las Artes y Ciencias. 
Dit heeft inmiddels eenzelfde iconische status als de opera van Sydney, het Guggenheim Museum van Bilbao of de Eiffeltoren van Parijs. De bedenker, samen met Felix Candela, was Santiago Calatrava. Deze terecht gelauwerde architect koos voor opvallende, merendeels gebogen elementen. Het door een rechthoekige vijver omgeven filmtheater Hemisfèric met zijn plafondscherm van 900 vierkante meter heeft de vorm van een reusachtig oog dat kan openen en sluiten. Terwijl de Umbracle ernaast een 275 meter lange, met enkele sculpturen, palmen en ander groen gedecoreerde wandelboulevard is onder een gebogen overdekking van glas (beginfoto bovenaan deze reportage). Het hoog oprijzende, diverse concert- en theaterzalen bevattende Paleis van de Kunsten doet aan zijn voorzijde denken aan een walvis, en met zijn 
profiel aan een cruisechip (boven). Nog veel groter is het door vijf gigantische kolommen gesteunde Príncipe Felipe Wetenschapsmuseum dat 33 meter hoog is,110 meter breed en een kwart kilometer lang. Alle mogelijke facetten van wetenschap en techniek worden er geëxposeerd, met tal van interactieve elementen, waaronder het zelf ervaren van gewichtsloosheid (apart ticket van tevoren kopen). De tijdspanne loopt van dinosaurussen tot ruimtevaart. En Spaanse schoolkinderen komen er met klassen tegelijk. Nog populairder, ook bij ouderen, is het Oceanogràfic dat als laatste element van deze futuristische wijk in 2002 werd 
geopend. Dit aan zeedieren gewijde park is nog wat groter dan het Bioparc en in zijn soort het grootste van Europa. Het bestaat uit aquaria, alleen al zeven gewijd aan de Middellandse Zee, en heeft een immens dolfinarium met meer dan 25 miljoen liter water. Wát een prachtig contrast tussen de hypermoderne ‘stad van de kunsten en wetenschappen’ en de ‘oude stad’, alsmede dat tussen de eigentijdse kunst in het IVAM en de klassieke in het Museo de Bellas Artes. De veelzijdigheid, variatie en visuele verrukkingen van deze stad doen ons uitroepen Viva Valencia!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
VINOSTALGIE (57)
Pyrénées-Orientales, het zuidelijkste departement van het Franse vasteland, is waar het principe van de Vins Doux Naturels werd ontdekt, dat van de versterkte zoete wijnen. Laat in de 13e eeuw voegde de regent van de universiteit te Perpignan wat alcohol toe aan een nog gistende witte wijn – waarna de gisting stopte en natuurlijke restsuiker achterbleef. Een vinding die in 1299 zelfs werd gepatenteerd. Nog steeds maakt men binnen de regio dit soort wijnen. De bekendste is Muscat de Rivesaltes, afkomstig uit het geboortedorp van de beroemde maarschalk Joffre.
Een vraag van een wijnvriend over het plaatsen van wijn-spijscombinaties op een IPhone bracht Cor Balfoort op het idee om daarvoor een groot, bijkans alomvattend computerprogramma te creëren, een soort smart sommelier. Dit gebeurde in nauwe samenwerking met Smart Research, een instituut gelieerd aan de Radboud Universiteit te Nijmegen, dezelfde waaraan Cor (gefotografeerd op de Horecava, waar hij de vinding van zijn team presenteerde) verbonden is geweest. Om te beginnen – als ik het allemaal goed begrepen heb – werden zo’n 700 wijntypen 
geprofileerd die de onderzoekers op hun beurt plaatsten naast meer dan 150.000 gerechten, via algoritmes en een zoekmachine die Cor en diens medewerkers bouwden. Een Michelin-chef gaf daarbij de nodige input. Na talloze testen werd uiteindelijk de WineStein gecreëerd, waarmee gasten in restaurants via een tablet of hun IPhone snel en trefzeker de juiste wijn bij het juiste gerecht kunnen selecteren. Het programma – dat op maat gemaakt wordt voor elk restaurant – verstrekt in principe een aantal verschillende opties, en per wijn wordt een rapportcijfer verstrekt: hoe hoger dit is, des te beter, smakelijker de combinatie. De investering die restaurateurs moeten plegen (€950 entreegeld, een maandabonnement à €69 en waarschijnlijk ook tablets) is niet gering. Maar, zo stelt Cor, de ervaring in o.a. Amerika leert dat de wijnomzet ten minste 25 procent stijgt, omdat gasten meer betere, duurdere wijnen gaan bestellen. Een van de restaurateurs die de WeinStein inmiddels hebben geadopteerd, is Ron Blaauw (in diens Gastrobar Paris). Zie www.winestein.com.
MAAT HOUDEN, JA GRAAG…
Onder deze titel heb ik het navolgende blogberichtje – over wijn in restaurants – geplaatst op de website www.wimoverwijn.nl.
In met name Amerika wordt per glas bestelde wijn meestal zorgvuldiger en gastvriendelijker geserveerd dan bij ons. Hier gebeurt dat vrijwel altijd met de losse hand. Het gevolg is dat de hoeveelheid per glas nooit gelijk is, zelfs niet kán zijn. Te vaak heb ik in Nederlandse restaurants, brasserieën en eetcafés meegemaakt dat aan dezelfde tafel de ene gast beduidend meer of juist minder wijn geschonken kreeg dan de andere. Terwijl tevens per glastype – waarom eigenlijk kle
inere glazen voor witte wijn? – de hoeveelheid kan verschillen. Zo ook per restaurant: het ene bedrijf schenkt royaal en in de andere zaak denk je ‘hallo, is dat alles?’. Welnu, in de Verenigde Staten hebben talrijke bedrijven dit simpel opgelost door alle per glas bestelde wijnen eerst in een maatbeker te schenken, tot precies de gewenste hoeveelheid, en vervolgens in een glas. Wat zou het fijn zijn als zulk maatwerk alom in Nederland wordt toegepast.
Bovendien pleit ik voor het aanbieden van chauffeursmaatjes (die je ook WIM maatjes of zou kunnen dopen): pakweg twee slokjes wijn voor degene die na de maaltijd, nog moet rijden, maar tóch een klein beetje wijn wil proeven.
Last but not least vind ik dat eigenlijk alle horecabedrijven verplicht moeten worden om ook een paar alcoholvrije wijnen te voeren. Wederom met in gedachten de chauffeurs én degenen die om wat voor reden ook geen alcohol kunnen gebruiken. De kwaliteit van wijnen zonder alcohol is de laatste jaren aanzienlijk verbeterd, vooral die met belletjes kunnen heel aangenaam zijn. Zelf hebben we altijd enkele van dit soort wijnen in huis, als geste naar onze gasten. Een geste die altijd zéér wordt gewaardeerd.
De Sekt met bovenstaand etiket werd speciaal gemaakt voor de leerlingen van de examenklas (Abitur) van het Hanna-Arendt-Gymnasium te Haszloch, in het Duitse wijngebied Pfalz, Dit gebeurde door het Sekt- en Weingut Winterling in Niederkirchen – want zoon Sebastian Winterling behoorde tot de geslaagden. Wat betreft de afgebeelde foto: deze toont het Abbey Road album van de Beatles uit 1969 en werd genoemd naar de straat waar de Abbey Road Studios staan. De platenhoes is een van beroemdste uit de muziekgeschiedenis, omdat er aan de voorzijde geen enkele letter op staat. Aldus de toelichting van verzamelaar Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit label aantrof in zijn omvangrijke collectie.
*
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.
