Mijn mooiste wijnfeest ooit beleefde ik op 23 juni 1989. In smoking begaf ik mij naar Château Lynch-Bages, in het beroemde Bordeaux-dorp Pauillac. De ongeveer vijfhonderd genodigden werden ontvangen met naar keuze een glas Lillet of witte Graves. De gelegenheid was het traditionele Fête de la Fleur, waarmee de bloei van de wijnstok werd gevierd. Het gastheerschap werd vervuld door zowel château-eigenaar Jean-Michel Cazes als de Commanderie du Bontemps de Médoc et des Graves, met als grand maître de onvolprezen Henri Martin.

Het feest bestond uit veel meer dan een viergangendiner waarbij o.a. Château Lynch-Bages 1966 en Château Margaux 1978 met gulle hand werden geschonken. Want tijdens de maaltijd vond een unieke, eenmalige theatershow plaats. Een soort musical met als thema een door Jules Verne geïnspireerde ruimtereis. Doel van deze Mission Desquet was om ‘verre volkeren te laten kennismaken met de grote wijnen van Bordeaux’. Een van de artiesten heette luitenant Rootstock, en als tolk fungeerde Lady Muscadelle.

De heroïsche avonturen die de ruimtevaarders beleefden werden kleurrijk en komisch verbeeld in vijf akten en met prachtige decorstukken, waaronder een raket. Om het geheel enigszins realistisch te maken had de producent zelfs technische adviseurs ingeschakeld, waaronder Wubbo Ockels. In totaal waren zo’n honderd mensen bij de uitvoering betrokken.

Smullend van duif à la royale en andere gerechten zat iedereen te genieten van de zo rijke voorstelling. Althans bijna iedereen. Twee Engelse tafelgenoten, David Peppercorn en diens vrouw Serena Sutcliffe, beiden Masters of Wine, vonden al die poespas maar niks en keken op verveelde wijze bijna ontstemd. Ik hoor een van hen nog zeggen ‘Can’t we just have dinner?’. Onbegrijpelijk, misschien wel onvergeeflijk. Heeft Jules Vins, pardon Verne, ooit iets geschreven over dodende blikken? Die van mij zouden zeker twee slachtoffers hebben gemaakt.